Έχεις καθίσει στην αναπαυτική σου πολυθρόνα και πατάς το play. Ο νέος γείτονας κρατάει χωρίς λόγο μια οικογένεια σε ομηρία, η δασκάλα του διπλανού διαμερίσματος κρύβει τις πιο διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις και ο πιτσιρικάς του πρώτου ορόφου σκοτώνει τη συμμαθήτριά του απλώς για να δει πως είναι να πεθαίνει. Κατά τα άλλα εσύ πάντοτε υπήρξες ένας φιλήσυχος πλην ευυπόληπτος πολίτης. Γιατί όμως; Το επέλεξες ή έτυχε να μη βρεθείς στη θέση του άλλου; Είχες την ευκαιρία και την απέρριψες ή μήπως είχες την ανάγκη και δεν ενέδωσες; Πόσο καλά κρύβονται τα μυστικά σου κάτω από το πέπλο της ευπρέπειας; Αρκετά καλά ώστε να κοιμάσαι ήσυχος; Αρκετά καλά για να μη μαθευτούν ποτέ; Κι αν μείνουν για πάντοτε κρυμμένα μυστικά μπορείς να το αντέξεις;
Πλάνα στατικά και η κάμερα ακλόνητη σε εγκλωβίζει σε μια {όχι και τόσο} διαφορετική πραγματικότητα. Όταν αρχίζει να κινείται γυρίζεις το κεφάλι σου και βρίσκεσαι ανάμεσα στους χαρακτήρες της ταινίας. ‘Η μήπως είναι αυτοί που πλέον βρίσκονται τριγύρω σου;
Η προβολή τελείωσε. Μπορείς να προσποιηθείς ότι είσαι ακόμα ο ίδιος;
Κοίτα να δεις σύμπτωση.. Σήμερα έπεσα πάνω σε μια καρτ-ποστάλ από το Cache που μοθ'χαν στείλει πρόπερσι και στο καπάκι άκουσα κάτι από μια φίλη μου και θυμίθηκα την Δασκάλα του πιάνου.. Δεν θυμόμουνα ότι είναι και τα δύο έργα του Χάνεκε.. Πωπω.. Απαράδεκτη!
ReplyDeleteΚαλά βρε μην αυτομαστιγώνεσαι κιόλας ;)
ReplyDeleteΕχει ενδιαφέρουσες ταινίες ο Χάνεκε, τα έργα του προσφέρονται για αντικείμενο μελέτης.
...ωραια να περνας ετσι το χρονο σου παντως.. :)
ReplyDeleteΠως καλέ να αυτομαστιγώνεσαι;
ReplyDelete;)