Δυο Ξένοι

Η μέρα ξεκινάει και όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από εσένα, τον πρωταγωνιστή της καθημερινότητάς σου. Σκέψου πόσοι άνθρωποι περνάνε από τη ζωή σου σε μια μέρα. Αν εξαιρέσουμε φίλους και συγγενείς μένει ένας αριθμός εκατοντάδων κομπάρσων που θα μπορούσαν να υπάρχουν μόνο για να σε πλαισιώνουν στον μικρόκοσμό σου. Η γιαγιά που στεκόταν όρθια δίπλα σου στο λεωφορείο, ο πελάτης που σε ζάλιζε στη δουλειά, ο περαστικός που σε ρώτησε πώς να βρει τη Στρατηγού Καλλάρη.

Ένα σωρό άνθρωποι που παρεμβλήθηκαν έστω και για μια στιγμή στο οπτικό σου πεδίο κερδίζοντας τη συμμετοχή τους στις υποσυνείδητες αναμνήσεις μιας ημέρας. Τι κοινό μπορεί να έχουν όλοι αυτοί με εσένα πέρα από την πόλη που μοιράζεστε; Ενας ξένος όλοι τους.

Κι όμως αυτοί οι ξένοι με τη στάση τους μπορούν να κάνουν τη μέρα σου να μοιάζει ρομαντική κομεντί ή τραγωδία. Θυμάμαι ξένους να αφήνουν το αποτύπωμά τους στη δική μου μέρα. Ένα παππού να με βοηθάει να αλλάξω λάστιχο στην άνω πόλη, έναν ταξιτζή να με βρίζει προσπερνώντας με σε κόκκινο φανάρι, μια κοπέλα να πατάει χαμογελώντας σκανδαλιάρικα όλα τα κουμπιά στο ασανσέρ λίγο πριν κλείσει η πόρτα πίσω της. Πόσοι ακόμα άραγε; Και τώρα ξανά από την αρχή.

Η μέρα ξεκινάει και ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από εσένα. Με τις προσωπικές σου επιλογές συμμετέχεις στην ημέρα εκατοντάδων άλλων ανθρώπων. Είσαι αυτός που καθόταν δίπλα στην όρθια γιαγιά, ο υπάλληλος που απαντούσε βαριεστημένα στον πελάτη, ο περαστικός που έδωσε οδηγίες στον χαμένο κύριο. Ενας ξένος στη ζωή τόσων ανθρώπων. Μπορεί να μοιράζεστε την ίδια πόλη, τι κοινό όμως μπορεί να έχεις εσύ με όλους αυτούς; Μην το ξεχνάς. Είστε όλοι σας δυο ξένοι.

από παλιότερο τεύχος του pepper

Don't you..

Σκέφτομαι ότι πέρσι τέτοιο καιρό έγραφα μια παραδοσιακή ανασκόπηση και τώρα δεν έχω καμιά όρεξη να πιέσω τον εαυτό μου. Ισως έχει δίκιο ο narita που twittάρει πως "το 11 ξεκίνησε ωραία. με αθόρυβη, σοβαρή, αγέλαστη συνειδητοποίηση των μαλακιών του 10".

Επίσης πέρσι έγραφα για όσα θα μου έλειπαν από το 2009, όπως το muzine, το Rollin Under και τις ταινίες των Inarritu-Arriaga ως δίδυμο σκηνοθεσίας-σεναρίου (μεταξύ μας ίσως έκανα λίγη κουλτουριάρικη φιγούρα εδώ). Φέτος δε βρίσκω τίποτε που να μου λείψει από το 2010. Υποθέτω ότι πρόκειται για μια χρονιά που όλοι θα θέλαμε να αγνοήσουμε σα να μην υπήρξε ποτέ.

Στις καθυστερήσεις ο Winter Academy ανακοινώνοντας τη λήξη του μπλογκ του, έδωσε το νέο something που θα μου λείψει. Πρέπει να είναι όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που τελειώνουν κάποια στιγμή και αν και μπορείς να αντέξεις την απουσία του καθενός ξεχωριστά με τον καιρό μαζεύονται και κάποια στιγμή ξαναβλέπεις μια ταινία σαν το Breakfast Club και θυμάσαι όσα είχες αφήσει πίσω κινδυνεύοντας να παγιδευτείς για πάντα στο χρονοντούλαπο.

Ενα ευχαριστώ λοιπόν σε όσους γεμίζουν τις μέρες μου με μικρές χαρές. Από τον Winter και όλους τους μπλογκερς που αφιερώνουν/σαν τόσο προσωπικό χρόνο μέχρι τους χαρακτήρες του Breakfast Club και τους Simple Mind... [The Breakfast Club - Ending Scene]

Ευχές για το 2011 να είναι γεμάτο από μικρές χαρούμενες στιγμές..