Zpiderland

Saturday, March 19, 2011

Mission accomplished

23:56 στεκόταν άκαμπτος μπροστά στον καθρέπτη. Σάρωνε το πρόσωπο του σπιθαμή προς σπιθαμή. Ηθελε να απομνημονεύσει την κάθε λεπτομέρεια. Καλώς ή κακώς θα ήταν η τελευταία του ανάμνηση. Ο θάνατος τους ήταν προγραμματισμένος από τη στιγμή της γέννησης του. Τρίτη 17 Φεβρουαρίου στις 00:00 ακριβώς, πάνω στην αλλαγή της μέρας.
23:57 ήταν απόλυτα ψύχραιμος. Το πρόσωπό του ανέκφραστο. Δεν υπήρξε κάτι που θα μπορούσε να του αποσπάσει την προσοχή. Ετοιμαζόταν μια ολόκληρη ζωή για αυτή τη στιγμή.  Είχε τακτοποιήσει όλες τις εκκρεμότητες εδώ και χρόνια. Ηθελε να είναι σίγουρος πως δε θα δείξει φόβο μπροστά στη θέα του θανάτου. Μόνον έτσι θα είχε ζήσει επιτυχημένα. Μόνον έτσι θα θεωρούσε πως βγήκε νικητής.
23:58 έφερε στο μυαλό του όλες τις αγαπημένες του αναμνήσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και πολλές. Είχε φροντίσει να αφήσει έξω από τη ζωή του εν δυνάμει αγαπημένα πρόσωπα. Δεν είχε την πολυτέλεια να ρισκάρει συναισθηματικές φορτίσεις. Μόνο μόνος θα μπορούσε να φέρει την αποστολή του εις πέρας. Αυτή πρέπει να ήταν και η μοναδική παρασπονδία στο κατά τα άλλα τέλειο σχέδιο του.
23:59 δεν ήθελε να το παραδεχτεί αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού του αναρωτιόταν ακόμα και τώρα μήπως είχε κάνει λάθος. Μήπως έπρεπε να ζήσει τη ζωή του πιο έντονα, να πάρει ρίσκα, να αγαπήσει, να μοιραστεί. Μήπως έπρεπε τελικά να δώσει ευκαιρίες στους ανθρώπους. Ισως τότε να μην ένιωθε αυτό το κενό μέσα του. Ισως να ένιωθε πλήρης, σίγουρος, γεμάτος. Εζησε μια ζωή φοβισμένος για να μπορεί να σταθεί την ώρα της κρίσης ατρόμητος. Ακόμη και τώρα αναρωτιόταν ότι ίσως αν είχ00:00 

soundtrack:
Mass Extermination (kotsari) - MAY ROOSEVELT by Christos M.

Labels:

Friday, March 11, 2011

Haunted

Monday, March 07, 2011

8 χαμένες ώρες



καλή η καθαρά Δευτέρα από αύριο όμως ξανα μανά...
παλιό και αγαπημένο via sugarfactory

Wednesday, March 02, 2011

Δωσ' μου μια ευκαιρία...

Δωσ' μου μια ευκαιρία και θα σου μάθω πως να με μισήσεις.Πως; Ναι το ξέρω πως δε θέλεις να με μισήσεις δε μου δωσες όμως ακόμα την ευκαιρία. 
Είμαι εγώ που σου χαμογελάω στο διάδρομο πηγαίνοντας να σε ρουφιανέψω. Εγω που γκρινιάζω και διαμαρτύρομαι για όλους και τα πάντα εξαιρώντας τον εαυτό μου. Είμαι αυτός που θα σε μειώσει για να νιώσει καλύτερα, αυτός που θα σου πει καλημέρα λέγοντας ψέμματα, αυτός που θα σου κάνει χλιαρή χειραψία. Μη με κοιτάς τώρα αγριεμένα, αδιαφορώ.
Επιμένεις να μη με μισείς από πείσμα επειδή ξέρεις πως τότε θα έχω κερδίσει. Δεν ξέρεις όμως. Είμαι αυτός που απολαμβάνει να σε βλέπει να συσσωρεύεις μίσος μέσα σου. Δεν έπρεπε να μου έχεις δώσει ποτέ την ευκαιρία.

Labels: