Ενας εναντίων όλων;

Δε συγκρατείται πλέον η οργή. Ολη αυτή η σκατίλα που έχει μαζευτεί μέσα μου και δεν ξέρω πώς να την εκτονώσω. Δε φτάνει ούτε το γράψιμο ούτε τίποτε δε  φτάνει. Τρώγομαι με τα ρούχα μου, μετράω τις μέρες που ξοδεύω τζάμπα, ξυπνάω κάθε μέρα γνωρίζοντας πως θα είμαι νεκρός μέχρι να νυχτώσει. Η μέρα της μαρμότας. Μηδέν, τίποτε. Σα μια γαμημένη κατάρα που περιφέρεται περιμένοντας πότε θα σκάσει και ποιους αθώους θα παρασύρει στο διάβα της.

Κοιτάζω όλους τους ανυποψίαστους περαστικούς να περπατάνε, να περπατάνε, που διάολο πηγαίνουν όλοι τους; Σκέφτομαι ίσως να είμαι χαρακτήρας σε βιντεο παιχνίδι και όλοι αυτοί είναι pixels που γεμίζουν την οθόνη. Είμαι ένα βήμα πριν πάρω τη ντουντούκα να αρχίσω να τους φωνάζω μες τα μούτρα σαν τον παππού στο youtube. Ενας εναντίων όλων; Γιατί με αφήσατε μόνο; Γιατί σας άφησα μόνους; Γιατί με άφησα μόνο;