Doc Fest Reviews

Ο Φίλατος εξωτερικός ανταποκριτής Nasos έκανε τον κόπο να μοιραστεί μαζί μας τις εντυπώσεις του. Οι περισσότερες από τις ταινίες προβάλλονται δύο φορές (το φεστιβάλ τελειώνει την Κυριακή) οπότε κρατάτε σημειώσεις.

Πολύ καλό και το ‘China blue’, όπως επίσης και η συζήτηση που έγινε μετά με τον σκηνοθέτη. Ενδιαφέρον έχει ότι για να γυρίσει το ντοκιμαντέρ γύρισε πρώτα ένα 5λεπτο φιλμ διαφημιστικού χαρακτήρα, (στο οποίο έδειχνε όλες τις συνθήκες ρόδινες) το έδειξε στον εργοσταρχιάρχη και πήρε το ελεύθερο να κινηματογραφήσει ότι ήθελε (οπότε δεν το γύρισε με κρυφή κάμερα όπως είπα). Οι δύσκολες όμως συνθήκες γυρίσματος ήταν έξω από το εργοστάσιο, διότι η αστυνομία τους έκανε κατάσχεση πολλές φορές το υλικό που γυρίζαν γιατί οι εργασιακές συνθήκες στην Κίνα ανήκουν στα ‘κρατικό απόρρητα’. Πως να μην ανήκαν δηλαδή στα υψηλά μυστικά της χώρας; Βλέποντας τα δύο αυτά ντοκιμαντέρ καταλαβαίνεις πολύ καλά το γιατί.

Τις τελευταίες δύο μέρες είχε αρκετά ενδιαφέροντα ντοκιμαντέρ.

‘Τα χαμένα παιδιά του Tranquility bay’ αφορούσε ένα κέντρο αναμόρφωσης νέων στην Αμερική, (στο οποίο οι ίδιοι οι γονείς στέλνουν τα παιδιά τους πληρώνοντας μάλιστα ένα σημαντικό αντίτιμο), το οποίο ενώ στις διαφημίσεις προβάλλοταν σαν ένα είδος κατασκήνωσης υψηλών προδιαγραφών, αποδεικνύεται ότι στην πραγματικότητα λειτουργεί σαν ένα στρατόπεδο μιλιταριστικών αρχών, με την κακοποίηση προς παραδειγματισμό να βρίσκεται σε καθημερινή βάση.

Επαναπροβάλλεται στην αιθουσα Παύλος Ζάννας (καλύτερα δεν είναι να μην τις γράφουμε με λατινικούς χαρακτήρες όταν αυτό δεν χρειάζεται;) το Σάββατο στις 22:00

.........................................

Το ‘Μέταλ: το ταξίδι του heavy metal’ ήταν αρκετά ευχάριστη ταινία, με χιούμορ, γρήγορο μοντάζ, σκηνοθετημένη από έναν άνθρωπο που και ο ίδιος αγαπά αυτό το είδος μουσικής. Συνεντεύξεις από πολλούς μουσικούς συγκροτημάτων όπως Bruce Dickinson, Dio, Alice Cooper, Tony Iommi, Tom Morello (τι, δεν θα τον έγραφα;...). και άλλους πολλούς. Aυτός όμως που κέρδισε το μεγάλο χειροκρότημα και κραυγές επιδοκιμασίας του κοινού στην αίθουσα προτού προλάβει να πει καν κάτι, ήταν ο Lemmy των ‘Motorhead’...

........................................

Πολύ ευχάριστο επίσης ήταν και το ελληνικό ‘Who’s on first’ με θέμα τις προετοιμασίες της ελληνικής ομάδας μπειζμπόλ (ποιος;...) για του ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Κάτι σαν το ελληνικό ‘Cool running’!... Αυτό με τους Τζαμαϊκανούς που κατεβήκαν στην χειμερινή ολυμπιάδα.... Καταστάσεις εντελώς τραγελαφικές. Χαρακτηριστικές σκηνές: Οι δύο 50ρηδες ελληνοαμερικάνοι με τις τυπικές ‘ελληνικές κοιλιές’ τους να κάνουν απεγνωσμένες προσπάθειες –ως και τον πρέσβη φτάσανε!- για να μπουν στην ομάδα ή όταν ο Χριστόδουλος δέχεται την ομάδα στην Αρχιεπισκοπή και κάνει ερωτήσεις του τύπου ‘Γιατί το μπαστούνι δεν έιναι πλακουτσωτό;...’Επαναπροβάλλεται στο Ολύμπιον την Παρασκευή στις 15:30

.........................................

Καλό επίσης ήταν και το ‘Μετά την αθωότητα’ με θέμα κατάδικους που μετά από χρόνια φυλακής αποδεικνύεται με τη μέθοδο εξέτασης του DNA, ότι είναι αθώοι και αποφυλακίζονται. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τη νέα τους ζωή και καταγράφει τα συναισθήματά τους.Επαναπροβάλλεται στην αιθουσα Κασσαβέτης το Σάββατο στις 23:00

..............................................

To θέμα του ‘Break Away’ αφορά θύματα ναρκών, τα οποία κυρίως είναι παιδιά. και την ζωή τους μετά από τους τραυματισμούς τους που τις περισσότερες φορές είναι ακρωτηριασμοί. Καλό, αλλά μικρό και σε διάρκεια αλλά και σε εμβάθυνση

.............................................

Το ‘Pavlov’s Dogs’ καταγράφει την ζωή ενός επιχειρηματία στη Μόσχα ο οποίος αναλαμβάνει την διοργάνωση πάρτυ, γιορτών, στοιχήματων σε αγώνες δρόμου...κατσαρίδων, αλλά και την προσφορά ‘εμπειριών’ σε πλούσιους Ρώσους οι οποίοι έχουν βαρεθεί τα πάντα και είναι έτοιμοι να κάνουν ακόμη και τους ζητιάνους στο μετρό. Μέτριο αποτέλεσμα, αρκετά κουραστικό που ακόμη και τα 70 λεπτα που κρατούσε το έκανε να φαίνεται υπερβολικά μεγάλο σε διάρκεια.Επαναπροβάλλεται (μαζί με το ‘Break Away’) στην αιθουσα Παύλος Ζάννας αύριο Τετάρτη στις 12:00

...........................................

Βαθιά συγκινητικό, σε βαθμό να φέρνει δάκρυα στα μάτια, το ’39 pounds of love’. Αφηγείται την ιστορία του Άμι ενός 34χρονου που πάσχει από μυική ατροφία ο οποίος εκτός από το πρόσωπο του το μόνο που μπορεί να κουνήσει είναι μόνο ένα δάχτυλο του. Παρά τις κινητικές του δυσκολίες παίρνει την απόφαση να ξεκινήσει ένα ταξίδι για να διασχίσει τις Η.Π.Α. προκειμένου να βρει το γιατρό που τα πρώτα χρόνια της ζωής του έκανε την πρόγνωση ότι δεν έχει πιθανότητες να ζήσει πάνω από τα 6 του χρόνια. Δείγμα ψυχικής δύναμης. Στο τέλος ο σκηνοθέτης της ταινίας έδωσε στο κοινό ένα χαρτί να γράψει (όποιος ήθελε) την ηλεκτρονική του διευθύνση για να τις δώσει στον ίδιο τον Άμι. Θα χαρώ πολύ λοιπόν αν θα δω μήνυμά του στα mail μου!Αυτά λοιπόν προς το παρόν! Αν κάπΧοιος έχει καταφέρει να διαβάσει εώς εδώ και ενδιαφέρεται για μερικά ακόμη ντοκιμαντέρ των πρώτων ημερών, έγραψα για αυτά στον Oneiro. Έτσι όμως πάει... Μια εκεί, μια εδώ και φυσικά... πολλές στο blog της ΠΑ.ΟΙ.ΔΓΙΑ.!

Nasos