Ψυχραιμια

Οκ το γνωρίζω ότι το ποστ που ακολουθεί είναι ένας αχταρμας, ένα συνονθύλευμα ακατέργαστων σκέψεων, αλλά δεν έχω την υπομονή να τις βάλω σε τάξη.

1ον) Διαβάζω σήμερα ότι μαθητές και καθηγητές επιστρέφουν στα θρανία μέχρι τα Χριστούγεννα. Από Γενάρη βλέπουμε. Ακούω τόσο καιρό στις ειδήσεις ότι δεν είναι σωστό να γυρίσει ο δάσκαλος στην τάξη ταπεινωμένος με σκυμμένο το κεφάλι, εννοώντας ότι η κυβέρνηση έπρεπε να κάνει υποχωρήσεις. Αν κάποιος δάσκαλος νιώθει ότι γυρισε ταπεινωμένος στην τάξη, αυτό δεν οφείλεται στην κυβερνητική αδιαλλαξία, αλλά στην αντίδραση μεγάλης μερίδας συμπολιτων που δεν πίστεψαν στον αγώνα του δασκάλου. Τους συμπολίτες που προτίμησαν να περιοριστούν στην ενστικτώδη σκέψη "ποιος δάσκαλος μωρέ, παίρνουν τόσα λεφτά για 9 μήνες δουλειά...", χωρίς να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τα βαθύτερα αίτια. {Ψυχραιμία#1}

2ον) Η είδηση του βιασμού της 16χρονης δημιουργεί πανικό σε κάθε φιλήσυχη οικογένεια. Σεξ στα σχολεία, κάμερες, εκβιασμοί, βαρβαρότητες όλος ο κόσμος άλλαξε μέσα σε μια μέρα. Η είδηση στην εποχή μας ευαισθητοποιεί μόνον όταν συνοδεύεται από εικόνα.
Περιττό να πω ότι η αντιμετώπιση του θέματος από τους έγκριτους δημοσιογράφους μας δεν ήταν η καλύτερη δυνατή (political correct για να μην πω τίποτε χειρότερο). Μην τσιμπάτε όμως, αφήστε τους να βιάζουν οι ίδιοι κάθε κώδικα δεοντολογίας. Μην παρασύρεστε. Ολος ο κόσμος έχει εκφράσει γνώμη (Clint Eastwood style...) με σιγουριά και βεβαιότητα για ένα θέμα γεμάτο κενά και ανακρίβειες. Ο ρατσισμός στη χώρα μας είναι γεγονός, υπάρχει, κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Με την αναπαραγωγή ατεκμηρίωτων σκέψεων μπορεί να βρεθείτε κι εσείς στην ομάδα των ρατσιστών χωρίς να το καταλάβετε... {Ψυχραιμία#2}

3ον) Η περιβόητη μήνυση του BlogMe.gr έφερε τα πάνω κάτω στο σώρο του διαδικτύου και όχι μόνο. Εννοείται πως η ενέργεια είναι κατακριτέα. Το θέμα που ανοίγει είναι η ελευθερία και η ελευθεριότητα στο διαδίκτυο. Τα μπλογκς είναι μια επανάσταση. Εδωσαν βήμα σε όσους είχαν ανάγκη έκφρασης και επικοινωνίας. Κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα ξαναγίνει μήνυση σε μπλόγκερ και πραγματικά έχει ενδιαφέρον να προσδιοριστούν τα όρια της ελευθερίας της έκφρασης. Ναι δε μιλάμε για μια εφημερίδα που απευθύνεται σε 100000 αναγνώστες, αλλά για ένα μπλογκ που απευθύνεται σε 100,200 άντε 1000. Πολλοί γράφουν νιώθοντας ότι απευθύνονται σε φίλους και γνωστούς. Αρκεί αυτό για να δικαιολογήσει τον μπλόγκερ που ξεπερνάει τα όρια; Να καταλήξω κάπου. Η μήνυση ενός μπλόγκερ φέρνει στην επιφάνεια προβληματισμούς σχετικά με το πόσο δημοκρατικές είναι οι συνθήκες χρήσης του μέσου. Σε αυτή την περίπτωση όλοι θέλουμε να υποστηρίξουμε τα δικαιώματα των μπλογκερς. Οταν όμως η Δημοκρατία εκφυλίζεται λόγω της ανικανότητας των χρηστών να επικοινωνήσουν χωρίς να προσβάλλουν τον συνομιλητή τους, μπαίνοντας σε λογική ξεκατινιάσματος κτλ κτλ ε τότε η θέση μας γίνεται σαφώς πιο δύσκολη και αδύναμη. Ο αγώνας (αν και δε θέλω να λαϊκίσω...) για ελεύθερη έκφραση μέσω του διαδικτύου δε χάνεται με κάποια μήνυση. Χάνεται με τις ανόητες συμπεριφορές μας, με τις ατεκμηρίωτες καταγγελίες και με κάθε αξιόλογο μπλογκ που υποκύπτει κόντρα στην ανοησία. {Ψυχραιμία#3}

Διευκρινίσεις:
-Εαν το κείμενο έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα, αυτό δε συμβαίνει επειδή νιώθω ανώτερος ή σοφότερος, αλλά επειδή ήθελα να "πω" δυνατά κάποιες σκέψεις για να τις θυμάμαι κι εγώ ο ίδιος.
-Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Η ανάλυση γίνεται σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο.
-Τα λινκς που θα έπρεπε να συνοδεύουν το post είναι παρα πολλά καθώς υπάρχουν άνθρωποι που μπήκαν στον κόπο να γράψουν περισσότερεα και να τα πουν σαφώς καλύτερα. Ρίξτε μια ματιά τριγύρω. Υπάρχει μπόλικο υλικό