Μια αλήθεια

Τέσσερις εγκληματίες, τέσσερις επαναστάτες, τέσσερις τρομοκράτες, τέσσερις κακοφτιαγμένες photoshopιές. Τέσσερις διαφορετικές εκδοχές - και πόσες ακόμα άραγε- για μια και μοναδική ιστορία.

Εχω ένα φίλο τον Στέλιο που τον αγαπάω γιατί έχει καρδιά μικρού παιδιού. Χθες σάστισα όταν τον άκουσα να λέει ότι όλος ο κόσμος θα πρεπε να μιλάει την ίδια γλώσσα. Τόσο απλά. Ετσι συνεχίζω πάνω στο σκεπτικό του, όλος ο κόσμος ίσως θα πρεπε να αντιλαμβάνεται και να καταλαβαίνει την ίδια αλήθεια. Αντιθέτως έχουμε την αλήθεια του θύματος, την αλήθεια του θύτη, του αστυνόμου, του μπάτσου, του δεκαεξάχρονου, του ευυπόληπτου πολίτη, του γονέα, του, του, του... Κάπου διάβασα ότι "Τώρα που οι δεκαεξάχρονοι του 2008 έχουν γίνει εικοσάχρονοι, τώρα θα θερίσετε ότι σπείρατε εκείνο το Δεκέμβρη του Γρηγορόπολου". Επίσης αλήθεια. Με τρομάζει όμως η δίψα για εκδίκηση που κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Οχι δεν τον παίζω υπεράνω, τη νιώθω κι εγώ αυτή τη δίψα. Γιαυτό και με τρομάζει.