Τωρα πριν 20 χρόνια

Σα γαμπρός είσαι ρε μαλάκα, του ήρθε να πει και αμέσως κατάλαβε το λάθος. Μα ήταν γαμπρός, ήταν ο γαμπρός, στολισμένος με αψεγάδιαστο κοστούμι και ασημένια γραβάτα όπως δεν τον είχε ξαναδει ποτέ στα 20 χρόνια που κρατούσε η φιλία τους. Η’ μήπως 17; είχαν περάσει κιόλας 3 χρόνια από την τελευταία φορά που ειδωθήκανε. Υποθέτω ότι η φιλία συνεχίζει ακόμα να τρέχει, καλύτερα 20. Τον αγκάλιασε απαλά με χέρια άκαμπτα. Και τώρα; Σήμερα; Θα είναι άραγε η τελευταία φορά; Ίσως κάποιος άλλος γάμος στο μέλλον, κάποια βάφτιση ή ακόμα χειρότερα ..πτου δε θέλω να βάζω τέτοιες σκέψεις στο μυαλό μου. 7 και 10 και είμαι ακόμα ο μόνος από την παρέα. Δε θα τη γλιτώσω την κατάθλιψη.

Η νύφη είχε ήδη αργήσει 10 λεπτά και ο γαμπρός περίμενε υπομονετικά με τον ήλιο κόντρα σα να ‘ταν μέρος ενός σχεδίου, ένα τελευταίο εμπόδιο πριν τον τερματισμό. Ο ιδρώτας τον έκανε να νιώθει άβολα, αλλά δε θα άφηνε πλέον τίποτε να τον νικήσει. Εχασα 10 χρόνια από τη ζωή μου μακριά από αυτή τη γυναίκα. Δε θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο μακριά της, Σκούπισε τον ιδρώτα στο μέτωπο και κοίταξε τριγύρω τους καλεσμένους. Δε μπόρεσε να μη νιώσει πικρία βλέποντας μόνο τον Χ. απέναντί του από την παλιά παρέα. Τόσοι κολλητοί, αχώριστοι μέχρι τα 27 τους από παιδιά και σήμερα ήταν σχεδόν μόνος. 7 και τέταρτο. Μα που είναι;

Οι κόρνες ακούστηκαν ξανά από μακριά και αυτή τη φορά το αμάξι σταμάτησε μπροστά στην εκκλησία. Η νύφη. Πιο όμορφη από ποτέ. Κοίταξε απέναντι της βγαίνοντας από το αμάξι και είδε το παιδικό της όνειρο να την περιμένει. Ο πρώτος της έρωτας. Ιδιος όπως στα 16 του και ας έχει ζωγραφισμένες μερικές ρυτίδες στο πρόσωπό. Ιδιος όπως τότε και ας έχει χαθεί η αθωότητα από τα γαλάζια του μάτια. Ιδιος όπως τον θυμόταν τόσα χρόνια που πάλευε να κρατήσει ζωντανές τις αναμνήσεις. Στάθηκε μπροστά του κρύβοντάς του τον ήλιο. Το πρόσωπό της φωτίστηκε από το χαμόγελό του.

Ο κόσμος είχε μπει στην εκκλησία. Το μυστήριο είχε ξεκινήσει όταν έφτασε ο Π. αργοπορημένος στα σκαλιά της εκκλησίας. Είδε τον Χ. να κάθεται έξω μοναχός του. Τον αγκάλιασε και ο χρόνος γύρισε για λίγο πίσω. Τότε που η παρέα τους ήταν η πρώτη προτεραιότητα. Το αλκοόλ βασικό συστατικό της καθηβραδινότητας και η αγάπη παρούσα σε κάθε στιγμή που μοιράζονταν. Πάμε μέσα;

Αντι για συνηθισμένο γλέντι στο μαγαζί ακουγόταν μόνο jazz. Η μπάντα διασκεύαζε το mad about you και το σαξόφωνο γέμιζε το χώρο με γλυκές στριγκλιές. Ηταν το 4^ο κρασί που άνοιγαν στο τραπέζι από τη στιγμή που σιγουρεύτηκαν πως ήταν όλα δωρεάν. Τους είχε ανησυχήσει η σημείωση 1 φιάλη ανα 4 άτομα. Ο Π. αποχαιρέτισε και ο Χ. έμεινε για λίγο μόνος, με ένα χαμόγελο αγνό, βλέποντας τους τελευταίους καλεσμένους να εγκαταλείπουν. Είχε φύγει από πάνω του βάρος 20 χρόνων. Ναι σίγουρα 20 χωρίς αμφιβολία αυτή τη φορά. Έμεινε τελευταίος. Υπέγραψε το βιβλίο των καλεσμένων και στάθηκε απέναντι στο γαμπρό. Οι δυο τους. Όπως κάποτε. Όπως τότε. Τον αγκάλιασε σφιχτά. Με χέρια μαλακά. Για μια στιγμή. Για πάντα. Μέχρι να μετρήσει ο χρόνος 20 χρόνια.