Reconstruction

Συμβαίνει κάθε φορά που φεύγω στο εξωτερικό να παρατηρώ στις ξένες πόλεις διαφορετική τεχνοτροπία, αρχιτεκτονική, κουλτούρα κτλ με αποτέλεσμα να σκέφτομαι ότι είναι κρίμα να μην το έχουμε αυτό κι εμείς στην Ελλάδα. Γυρίζοντας από το Αμστερνταμ πριν από δυό βδομάδες τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Αυτή τη φορά ζήλεψα πραγματικά το βιοτικό επίπεδο των Ολλανδών. Δε γύρισα πίσω σκεφτόμενος ότι θα ήταν καλά να είχαμε κι εμείς το Α ή το Β, γύρισα πίσω νιώθοντας ότι τα έχουμε κάνει όλα λάθος. Οτι θα έπρεπε να ξεκινήσουμε ξανά από το 0. Οταν είσαι μικρός μεγαλώνεις με την ψευσαίσθηση ότι η Θεσσαλονίκη (εδώ αν θέλετε φανταστείτε τη δική σας πόλη) είναι από τις ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης. Ξαφνικά μια μέρα ταξιδεύεις έξω και συνειδητοποιείς ότι τίποτε από όσα ήξερες ή νόμιζες δεν ισχύει.

Δεν υπάρχει υπάρχει λοιπόν λύση. Πρέπει να καταστρέψουμε τα πάντα στην Ελλάδα και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Να κατασκευάσουμε μια χώρα με λιγότερο τσιμέντο, με περισσότερο πράσινο, με ανοιχτούς χώρους να μπορεί ο κόσμος να ανασαίνει. Μπορεί στην Αθήνα να έχει λυθεί σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα του κυκλοφοριακού, αλλά η αισθητική της πόλης παραμένει άθλια [προσωπική άποψη]. Φτάνει με το γκρίζο.


Χρειαζόμαστε πόλεις με χαρούμενα χρώματα, να μπορεί ο οικογενειάρχης να βολτάρει με τα παιδιά του, πόλεις με πάρκα χωρίς τσιγγουνιές. Πάρκα που δε θα περιορίζονται σε 20 τ.μ. Πόλεις με προσεγμένη πολεοδομία, να μην πατάει η μια πολυκατοικία πάνω στην άλλη, οι δρόμοι να είναι άνετοι, οι χώροι παρκαρίσματος να επαρκούν και οι ποδηλάτες να έχουν τη δική τους λωρίδα. Οι σκεητάδες και οι γραφιτάδες να μην είναι στο περιθώριο άλλα να αντιμετωπίζονται με συμπάθεια ή και θαυμασμό, όπως τους πρέπει και η δημιουργικότητα να βρίσκει τις διεξόδους που της αρμόζουν.

Και αφού λοιπόν καταστρέψουμε τα πάντα στην Ελλάδα και τη χτίσουμε από την αρχή θα πρέπει έπειτα να αναλογιστούμε. Αξίζει στους Ελληνες ένας τέτοιος τόπος; Αν λοιπόν να κάνουμε όλα αυτά δε θα πρέπει να σταματήσουμε σε αυτό το σημείο. Θα πρέπει η ανοικοδόμησις να συνεχιστεί στις συμπεριφορές των ανθρώπων.





Θα πρέπει να αναδιοργανώσουμε τη νοοτροπία των πολιτικών μας. Να παύσουν να υφίστανται τα ήδη υπάρχοντα κόμματα και να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή. Στόχος των πολιτικών δε θα είναι το βόλεμα, η εξουσία, η προσωπική επιτύχια, η αυταρέσκεια ή η συκοφαντία των αντιπάλων. Στόχος θα είναι το κοινό συμφέρον των πολιτών της χώρας.
Συνέχεια θα πάρουν τα ΜΜΕ. Οι τηλεθεάσεις θα εξαφανιστούν και τα κανάλια θα σταματήσουν να ταϊζουν αηδίες στους τηλεθεατές στο όνομα του κέρδους. Οι εφημερίδες θα στραφούν προς την ποιότητα και τα ερτζιανά θα δώσουν βήμα σε ανθρώπους που δε διστάζουν να εκτεθούν στο κοινό τους. Σε ανθρώπους που θα βγάζουν στην επιφάνεια τις ανησυχίες τους και όχι σε νάρκισσους με δήθεν στυλιζαρισμένες καυλιάρικες φωνές. Το ραδιόφωνο θα δώσει βήμα σε ανθρώπους που αγαπάνε τη μουσική και βάζουν τα αγαπημένα τους συγκροτήμτα πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον. Παραγωγούς που θα διαφημίζουν τα live των λατρεμένων τους καλλιτεχνών επειδή είναι ερωτευμένοι με τη μουσική τους και όχι επειδή πέτυχαν να αναγράφεται το όνομα του σταθμού τους στο poster της συναυλίας.

Αν τα κάνουμε όλα αυτά και συνεχίσουμε την υλική και πνευματική ανοικοδόμηση ίσως έρθει μια μέρα που να μη συμπεριφερόμαστε κι εμείς σα ζώα. Ισως να ανοίγουμε την τηλεόραση και να μην υπάρχουν πλέον ειδήσεις για εμπόρους ναρκωτικών, προαγωγούς και ανήλικους εγκληματίες. Ισως τότε να μπορέσουμε να ζήσουμε για λίγο σε μια χώρα που δε θα έχει τίποτε να ζηλέψει. Ισως για λίγο, μέχρι να τα ξανακάνουμε σκατά...