Δημοσιογραφική Απρέπεια

Διαβάζω που και που τις συνεντεύξεις που περιλαμβάνονται στη θεματολογία των τηλε-περιοδικών που συνοδεύουν τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Αν δεν κάνω λάθος οι δημοσιογράφοι που παίρνουν τη συνέντευξη γνωρίζουν ότι η σχετική φωτογραφία θα κοσμεί το εξώφυλλο του περιοδικού και πρέπει να βρουν μια δυνατή ατάκα που θα βρίσκεται ως λεζάντα στο εξώφυλλο με μεγάλη γραμματοσειρά. Μια ατάκα που θα πρέπει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Πολλοί από τους δημοσιογράφους λοιπόν προτιμούν να βρίσκουν μια ενδιαφέρουσα ατάκα, που έχει πει ο συνεντευξιαζόμενος [είναι δεν είναι δόκιμος όρος λέω να το χρησιμοποιήσω], χωρίς να ενδιαφέρονται εαν η ατάκα αυτή από μόνη αλλάζει το νόημα όλως όσων έχει πει ο ίδιος.

Για παράδειγμα στο ON OFF που συνοδεύει την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ο συμπαθέστατος ηθοποιός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος (Αρθούρος από το Singles) έχει δώσει συνέντευξη και στο εξώφυλλο του περιοδικού υπάρχει η φωτογραφία του με λεζάντα 'Θα 'θελά να 'μαι υπουργός ΠΕΧΩΔΕ'. Αν διαβάσει κανείς μόνο τη λεζάντα πιθανόν να σκεφτεί ότι ο Παπασπηλιόπουλος ήθελε ή θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική κτλ κτλ. Αν διαβάσουμε τη συνέντευξη θα δούμε ότι ο δημοσιογράφος ρωτάει: 'Αν ήσουν πολιτικός, ποιο υπουργείο θα ήθελες;' και ο Παπασπηλιόπουλος απαντάει: 'Θα ήθελα να είμαι υπουργός ΠΕΧΩΔΕ'.
Εντέξει μπορεί στο συγκεκριμένο παράδειγμα να μην εκτίθεται ιδιαίτερα ο Παπασπηλιόπουλος, όπως και να'χει όμως ο δημοσιογράφος οφείλει να γράψει μια λεζάντα την οποία θα διαβάσει στη συνέχεια ο συνεντευξιαζόμενος και δε θα τραβάει τα μαλλιά του. Πρόκειται για θέμα σεβασμού, τόσο απέναντι στον άνθρωπο που του πήρες συνέντευξη, όσο και απέναντι στο αναγνωστικό σου κοινό.
That's all