Fuck Elvis

Τα έλεγε ο Nada κι εγώ νόμιζα ότι ήταν υπερβολικός. Μετά από 2-3 χρόνια λειτουργίας του Elvis πήρα το βράδυ που μας πέρασε την απόφαση να το επισκεπτώ. Κάτι φιλαράκια από την Αθήνα και ο dj φίλος της φίλης του φίλου μου του Αθηναίου και η διασκέδασή μας για το βράδυ της Παρασκευής έκλεισε για το Elvis. Πάμε λοιπόν παρέα 8 ατόμων και την πέφτουμε σε καναπέδες στο βάθος. Μετά από κάποια ώρα βγαίνω έξω να πάρω τηλέφωνο τον nigga να δω μπας και βρίσκεται στο Θερμαϊκό. Τον παίρνω μου λέει ότι βρίσκεται αλλού, τα λέμε, κλείνω και επιστρέφω στο Elvis. Πριν φτάσω στη μέση του διαδρόμου με σταματάει ένας τυπάς από το προσωπικό και μου λέει κάτι στο αυτί. Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται, νομίζω ότι μάλλον πρόκειται για κάποιον ξεχασμένο γνωστό μου και του ζητάω να μιλήσει πιο δυνατά και εκεί είναι που τρελαίνομαι.
'Εχεις παρέα στο μαγαζί;' μου φωνάζει. 'Ναι' του λέω και προχωράω χωρίς να περιμένω απάντηση και αυτό ήταν όλο. Αρκούσε όμως για να μου χαλάσει τη διάθεση. Ο τύπος με γύρισε 10 χρόνια πίσω, τότε που τρώγαμε το άγχος στα 18 μας μην και μας δώσουν πόρτα σε κανα club. Πρέπει να επισημάνω ότι το μαγαζί δεν ήταν γεμάτο. Στο βάθος χωρούσαν άλλα 20 άτομα.
Δε θα έκανα όλη αυτή την κουβέντα αν δεν ήταν στη μέση ο Χ. Πορτοκάλογλου [ιδιοκτήτης]. Τον Πρτοκάλογλου σε γενικές γραμμές πάντοτε τον συμπαθούσα. Υπήρχαν και υπάρχουν ενστάσεις αλλά προτιμούσα να τις παραμερίζω. Σήμερα ο Πορτοκάλογλου έπεσε πολύ στα μάτια μου. Ο ίδιος έχει πει σε εκπομπή του πως ' είναι ωραία να μαζευόμαστε οι ωραίοι άνθρωποι της Θεσσαλονίκης' κάνοντας αναφορά στα δρώμενα που λαμβάνουν χώρο στο μαγαζί και στους θαμώνες του. Προφανώς κ. Πορτοκάλογλου δεν είμαι αρκετά ωραίος άνθρωπος για να μπορώ να παρευρίσκομαι ανενόχλητος στο μαγαζί σας. Κι όμως ήμουν ντυμένος με ρούχα που θα μπορούσε να αγοράσει κανείς και από το κατάστημα του 2ου σπόνσορά σας, με ρούχα για "αγόρια του δρόμου". Μα πως είναι δυνατόν να απευθύνεσαι σε νέους που δε μασάνε από σύγχρονο life style και από την άλλη να προσπαθείς εμμέσως πλην σαφώς να το επιβάλλεις με μποέμικο καμουφλάζ.
Ξέρετε, δεν ξέρετε για ποιο μέρος μιλάω, καταλάβατε τι θέλω να πω και δε θέλω να συνεχίσω το κράξιμο μόνο και μόνο επειδή έχω νεύρα. Ακόμα έχω την απορία τι θα μου έλεγε ο τυπάς αν δεν είχα παρέα στο μαγαζί.
Περίμενα περισσότερα από τον Πορτοκάλογλου και η σημερινή απογοήτευση ήταν μεγάλη. Χαρείτε λοιπόν εσείς οι "ωραίοι άνθρωποι της πόλης" το Elvis και εμείς οι άσχημοι θα συνεχίζουμε να ζούμε στα καταγώγια που γνωρίζουμε. Εκεί που είμαστε αποδεκτοί. Εκεί που νιώθουμε άνετα. Residens, Lucky Look, άντε και Berlin αν θέλουμε να θυμηθούμε τον παλιό καλό καιρό. Και αν θελήσουμε να ακούσουμε μπιτάκια, ευτυχώς υπάρχει και ο Θερμαϊκός, ακριβώς δύο βήματα πιο πέρα "ωραίε" μου άνθρωπε...