The usual Suspect

Φτάνοντας στα διόδια είχα 3 αμάξια μπροστά μου μέχρι να βρω το δίευρο. 2 αστυνομικοί λίγο παρακάτω κάνουν αμπεμπαμπλόμ για να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο τυχερός που θα περάσει από έλεγχο. Δεν ήταν έκπληξη. Τα τρία προπορευόμενα αυτοκίνητα συνέχισαν κανονικά το δρόμο τους και μπλιμ-μπλόμ "παρακαλώ κάντε λιγάκι στην άκρη Mr Zpi". Καθόλου περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων 9 μηνών είναι η 5η φορά που με σταματούν αστυνομικοί ή ασφαλίτες για τον τυπικό έλεγχο στοιχείων. Εχω κάτι που τους μαγνητίζει... Ο τυπικός έλεγχος κράτησε μισό λεπτό. Θα μπορούσα να τους είχα δώσει δίπλωμα και άδεια πριν μου τα ζητήσουν αλλά είπα να μην τους τρομάξω ψάχνοντας στη μέσα τσέπη του παλτού μου. Και κάπου εδώ ξεκινάει το flashback της ημέρας.

- Χειμώνας του 1993 ο μικρός Zpi αγοράζει αναψυκτικό, σοκολάτα και stimorol από το περίπτερο. Πληρώνει στην κυρία περιπτερού, ενώ ο κύριος περιπτεράς κατασκοπεύει δυο βήματα πιο πέρα. "Δείξε μου τι έχεις στο αριστερό σου χέρι", του δείχνω τις stimorol. "Τις πλήρωσες;", κοιτάζοντας την κυρία περιπτερού "τις πλήρωσα δεν τις πλήρωσα;", "ναι Τάκη εντάξει είναι" κι έφυγα ρίχοντας θανατηφόρα ματιά στον μπάρμπα.

-Καλοκαίρι προς Φθινόπωρο του 2001 ο φοιτητάκος Zpi μιλάει σε μπαρ με μια -καινούρια για την παρέα αν και γνωστή από τα στέκια- γκόμενα, η οποία του κάνει παρατήρηση ότι πίνει πολύ.
"Πίνεις πολύ το ξέρεις;" "Σιγά ρε 2η μπύρα είναι κι εσένα δε σε θυμάμαι να την έβγαζες πάντα με χυμούς", "Εχω ένα χρόνο να πιώ αλκοόλ, εντάξει η αλήθεια είναι ότι παλιά του δινα και καταλάβαινε το είχα παρακάνει, συνέχεια μεθύσια και πολλά πχιώματα...ήταν βράδια που σερνόμασταν κανονικά τίγκα στην κατάχρηση, μαύρο κάθε μέρα πρωί, μεσημέρι, βράδυ συνέχεια κομμάτχια ήμασταν σε μιλάω... {κι εδώ αλλάζει ο τόνος της φωνής της και με respect κλείνει την ατάκα της}... αλλά τι σου λέω κι εσένα τώρα για καταχρήσεις" {!?!}

-Φθινόπωρο του 2006 ο καθηγητάκος Zpi κατεβαίνει στο σταθμό μετά από ταξίδι και περιφέρεται με τη σάκκα του στο Βαρδάρη πηγαίνοντας προς την πλησιέστερη στάση λεωφορείου. Ενας 18χρονος τυπάκος με σταματάει, "συγνώμη μπορείτε να μου πείτε προς τα που πρέπει να πάω για την Καμάρα;". Κοντοστέκομαι για μια στιγμή και του δείχνω "από εδώ όλο ευθεία". "Σας παρακαλώ μη μου λέτε όμως ψέμματα, γιατί δεν είμαι από εδώ και δεν ξέρω..." {?!?}

Μα είναι δυνατόν ένα αγγελικό προσωπάκι σαν το δικό μου να κινεί τόσες υποψίες;