Άδειο ποτήρι

Άγγιξε την παλάμη του και μέτρησε τις γραμμές. Ξεθωριασμένες σα χάρτης που ξέβαψε με τον καιρό. Αναπόλησε τα περασμένα, μέτρησε λάθη και σωστά. Ένιωθε πως είχε κάνει τα πάντα στη ζωή του και όμως ήταν μόλις 27. Θα έπρεπε λογικά να νιώθει ευτυχισμένος για τη γεμάτη ζωή του μα ήταν αυτό το κενό που δε γέμιζε ποτέ. Σα να τελείωσε τις υποχρεώσεις του νωρίτερα και τώρα έπρεπε να περιμένει. Μόνος, κενός και αχόρταγος. Άδεια μπουκάλια και η δίψα να μη σβήνει.

Το μόνο που του ‘χε μείνει η τέχνη του. Μα ποια τέχνη; Από καιρό το είχε αποφασίσει. Δε θα καταντούσε σαν τους δήθεν αυτοκαταστροφικούς καλλιτέχνες που καίνε τα αριστουργήματά τους ή που τα κρύβουνε σε συρτάρια κλειδωμένα. Είχε ορκιστεί ότι δε θα έπεφτε σε αυτή την παγίδα. Δε θα έδινε ποτέ του υλική υπόσταση στην έμπνευσή του. Έδιωχνε ακόμα και τις σκέψεις από το μυαλό του, να μη γνωρίζει ούτε ο ίδιος. Χαρισματικός και άσημος. Ιδιοφυής και ανύπαρκτος. Αόρατος. Γιατί να μοιραστεί το χάρισμά του με τον κόσμο. Τι είχε να αποδείξει;

Τελείωσε το κρασί του και κοίταξε τριγύρω. Φίλοι και ζευγάρια παρίσταναν πως διασκεδάζουν στο μισοσκόταδο. Πως θα μπορούσαν να μην υποκρίνονται άλλωστε. Μόνος αυτός είχε το θάρρος να κάθεται μόνος στο μπαρ. Χωρίς συμβάσεις, χωρίς ψευδαισθήσεις. Να πείσει τον εαυτό του, για ποιο λόγο; Για ποιο νόημα να προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις; Είχε καθίσει και αυτός στη θέση τους πίνοντας και γελώντας παρέα. Πλέον είχε κουραστεί. Κοίταξε ξανά την παλάμη του. Θα ορκιζόταν πως κάποτε οι γραμμές ήταν πιο έντονα χαραγμένες.