Πίσω στο μέλλον

Δεν ήθελε να το παραδεχτεί αλλά ήξερε πολύ καλά πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Μόνο αν διόρθωνε το μελλοντικό του λάθος θα σταματούσε το μαρτύριό του. Στο μέλλον τότε που είχε αποφασίσει ότι αν μπορούσε θα είχε διορθώσει όλα του τα λάθη. Θα τα είχε κάνει όλα αλλιώς, σωστά. Τότε που άνοιξε τα μάτια και είχε γυρίσει στο παρελθόν. Και τώρα;

Καταδικασμένος να παίρνει τις ίδιες αποφάσεις. Τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά το ένα μετά το άλλο. Καταδικασμένος, χωρίς να του το επιβάλλει κανείς. Ηταν άραγε ο φόβος του για την αλλαγή; μήπως ο εγωισμός του που δεν του επέτρεπε να πάρει διαφορετική απόφαση; Κατά βάθος όμως ήξερε. Ηταν ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος ότι οι νέες του αποφάσεις θα τον οδηγούσαν σε ένα χειρότερο μέλλον.

Οσο άσχημο και αν ήταν το μέλλον που είχε ζήσει, ήταν αυτό, το ήξερε, το είχε μετρήσει πιθαμή προς πιθαμή. Οσα λάθη και αν είχε κάνει, κανείς δε θα μπορούσε να του καταλογίσει πως δεν έκανε ότι καλύτερο μπορούσε.

Το βάρος της ευθύνης τον είχε λυγίσει. Ενιωθε σα ρέπλικα του εαυτού του. Υπήρχε στα αλήθεια; Αν τρυπούσε το δέρμα του θα έσταζε αίμα; Ναι έκανα λάθος - και ούρλιαξε μέχρι το εγώ του να φτάσει σε κάθε γωνιά και να γυρίσει πίσω συντρίμμια.

Ανοιξε τα μάτια. Είχε γύρισε πάλι πίσω. Πίσω στο παρόν. Λίγο πριν πάρει την απόφαση να διορθώσει όλα του τα λάθη. Τι ειρωνεία! ήταν ώρα να διορθώσει αυτό το λάθος. Να αφήσει τη ζωή του να κυλήσει ελεύθερη. Είχε φτάσει η ώρα. Και όμως δε μπόρεσε να αλλάξει απόφαση.