Tony

Αύγουστος του 2007 και ο Τόνυ είχε ξεκινήσει για δουλειά. Όπως κάθε μέρα έτσι κι εκείνο το Σάββατο θα πουλούσε μαύρα cd’s από καφέ σε καφέ. Ηταν η τελευταία μέρα που κυκλοφορούσε στην Καλαμαριά χωρίς να ξέρει κανείς το όνομα του. Από την επόμενη μέρα όλοι οι συντοπίτες θα γνώριζαν ότι το όνομα του ήταν Tony Onuoha.

---

Για την εξαθλίωση των λαθρομεταναστών στη χώρα μας έχουμε όλοι μερίδιο ευθύνης. Καταρχάς έχουμε ευθύνη ως κοινωνία αφού βλέπαμε καθημερινά τριγύρω μας την εκμετάλλευση που δέχονταν αυτοί οι άνθρωποι και όμως προτιμήσαμε να προσπεράσουμε το ενοχλητικό αυτό θέαμα. Από την άλλη το κράτος επέλεξε και αυτό να εθελοτυφλεί ελπίζοντας ότι το πρόβλημα θα λυνόταν κάποτε μόνο του μέχρι που το ΛΑΟΣ βρήκε πρόσφορο έδαφος για αντιπολίτευση και έφερε το θέμα στην επικαιρότητα, αναγκάζοντας το κάθε κυβερνών κόμμα να ασχοληθεί.

Τα δύο μεγάλα κόμματα αποφάσισαν λοιπόν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των λαθρομεταναστών. ‘Η μήπως όχι; Πιο σωστά αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που είχαμε εμείς οι Ελληνες με τους λαθρομετανάστες. Κοινώς δεν τους ένοιαξε ούτε στιγμή να σκεφτούν πως μπορούν να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να βρουν ένα τρόπο να πάρουν το πρόβλημα από την αυλή μας και να το πετάξουν όσο το δυνατό πιο μακριά, να μη μας ενοχλεί, να μη φτάνει στις μύτες μας η δυσωδία.

Μη γελιέστε δεν έχει να κάνει με το DNA του Ελληνα. Απλώς οι εταίροι Ευρωπαίοι προνόησαν και μέσω της συνθήκης του Δουβλίνου βρήκαν τρόπο να κρατήσουν τους λαθρομετανάστες μακριά τους. Εμείς από την άλλη μη μπορώντας να προβλέψουμε τη μαζική τους έλευση στη χώρα μας, βρεθήκαμε ξαφνικά σε αδιέξοδο να μαλώνουμε μεταξύ μας, “ανθέλληνες” εναντίων “ρατσιστών”.

Με την απεργία πείνας των 250 λοιπόν το κράτος όπως και η κοινωνία μας υποχρεώθηκε να αφήσει τους στρουθοκαμηλισμούς και να κοιτάξει το πρόβλημα στα μάτια. Και πάλι όχι! Διότι κοιτάξαμε στα μάτια 250 απεργούς πείνας και αντί για το αυτονόητο εμείς είδαμε προβοκάτσια, υποκινητές και εκφυλισμένο άσυλο. Οι 250 πιστεύοντας ότι δίνουν τον ύστατο ηρωικό αγώνα τους, βρέθηκαν να είναι και πάλι κομπάρσοι αντί για πρωταγωνιστές. Σε καμία περίπτωση η νομιμοποίησή τους δεν ήταν το πρόβλημα που χρειαζόταν λύση.

Οι πολέμιοι των λαθρομεταναστών βρήκαν πάτημα για στρέψουν τον κόσμο ενάντια στους παράνομους μετανάστες, οι δημοσιογράφοι έπαιξαν το ρόλο τους στον αποπροσανατολισμό του κοινού, ενώ το επίτευγμα των δε υποκινητών ήταν να δοθεί το οκ για την άρση του ασύλου.

Η κυβέρνηση φυσικά και δε θα μπορούσε να υποκύψει και να νομιμοποιήσει τους λαθρομετανάστες - νομιμοποίηση που δε θα άλλαζε και πολλά στην καθημερινότητα μας αν μπορούσαμε να διαφυλάξουμε τα σύνορά μας - οπότε το κύριο μέλημα της ήταν πως θα μπορούσε να αποτρέψει τις μελλοντικές καταλήψεις του κάθε πικραμένου.

Παρ’όλα αυτά με το ντόρο που έκανε η είδηση της απεργίας πείνας των λαθρομεταναστών η κυβέρνηση έχει πλέον στη διάθεση της ένα μεγάλο διαπραγματευτικό ατού. Είναι ευκαιρία να δεχτούν έντονη πίεση οι ισχυροί της ΕΕ ώστε να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος όπως επίσης είναι ευκαιρία να διαπραγματευτούμε με τους γείτονες μας σε ότι έχει να κάνει με τη φύλαξη των συνόρων και την επανεισδοχή των λαθρομεταναστών.

Είναι πλέον σαφές ότι στην περίοδο κρίσης κανένα κυβερνών κόμμα δεν πρόκειται να βοηθήσει τους πολίτες είτε μιλάμε για Ελληνες είτε για μετανάστες είτε για λαθρομετανάστες. Ακόμα και οι όποιες επιτυχίες σημειωθούν στις προσπάθειές τους δεν πρόκειται να έχουν κάποιο αντίκρισμα στους πολίτες. Τα μόνα οφέλη που μπορούμε να αποκομίσουμε θα πρέπει να τα κερδίσουμε αγωνιζόμενοι ως ενεργοί πολίτες. Αυτό ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τους λαθρομετανάστες που προσπαθούν να δείξουν πως έχει ξεπεραστεί το όριο της ανοχής τους.

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο για τον κόσμο να πάρει θέση. Ο καθένας κρίνει σύμφωνα με τη δική του οπτική που σαφώς και επηρεάζεται από τις προσωπικές του εμπειρίες. Καταλαβαίνω μέχρι ενός σημείου την εχθρική στάση ορισμένων ανθρώπων. Την καταλαβαίνω αλλά δε τη συμμερίζομαι.

---

Οποτε περνάω από τον πεζόδρομο της Καλαμαριάς νιώθω σα να υπάρχει μπροστά στο Belle Epoque ζωγραφισμένο το περίγραμμα ενός πτώματος όπως βλέπουμε στις αστυνομικές σειρές. Σα να έχει μείνει ένα έγκλημα ανεξιχνίαστο. Εκείνη την ημέρα ο Τόνυ πουλούσε cds στον πρώτο όροφο της καφετέριας. Ο φόβος του ήταν τόσο μεγάλος όταν κατάλαβε ότι θα τον πιάνανε που προτίμησε να πηδήξει από το μπαλκόνι. Ο τοίχος με τα συνθήματα στην Καλαμαριά έχει βαφτεί. Ο κόσμος όμως θυμάται ακόμη..