Don't you..

Σκέφτομαι ότι πέρσι τέτοιο καιρό έγραφα μια παραδοσιακή ανασκόπηση και τώρα δεν έχω καμιά όρεξη να πιέσω τον εαυτό μου. Ισως έχει δίκιο ο narita που twittάρει πως "το 11 ξεκίνησε ωραία. με αθόρυβη, σοβαρή, αγέλαστη συνειδητοποίηση των μαλακιών του 10".

Επίσης πέρσι έγραφα για όσα θα μου έλειπαν από το 2009, όπως το muzine, το Rollin Under και τις ταινίες των Inarritu-Arriaga ως δίδυμο σκηνοθεσίας-σεναρίου (μεταξύ μας ίσως έκανα λίγη κουλτουριάρικη φιγούρα εδώ). Φέτος δε βρίσκω τίποτε που να μου λείψει από το 2010. Υποθέτω ότι πρόκειται για μια χρονιά που όλοι θα θέλαμε να αγνοήσουμε σα να μην υπήρξε ποτέ.

Στις καθυστερήσεις ο Winter Academy ανακοινώνοντας τη λήξη του μπλογκ του, έδωσε το νέο something που θα μου λείψει. Πρέπει να είναι όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που τελειώνουν κάποια στιγμή και αν και μπορείς να αντέξεις την απουσία του καθενός ξεχωριστά με τον καιρό μαζεύονται και κάποια στιγμή ξαναβλέπεις μια ταινία σαν το Breakfast Club και θυμάσαι όσα είχες αφήσει πίσω κινδυνεύοντας να παγιδευτείς για πάντα στο χρονοντούλαπο.

Ενα ευχαριστώ λοιπόν σε όσους γεμίζουν τις μέρες μου με μικρές χαρές. Από τον Winter και όλους τους μπλογκερς που αφιερώνουν/σαν τόσο προσωπικό χρόνο μέχρι τους χαρακτήρες του Breakfast Club και τους Simple Mind... [The Breakfast Club - Ending Scene]

Ευχές για το 2011 να είναι γεμάτο από μικρές χαρούμενες στιγμές..