μαρμαρωμένη

Η γιαγιά όπως συνήθως καθόταν μόνη στο μπαλκόνι. Σκέτο κόκαλο. Ετρωγε μόνο όταν της πήγαινε η γειτόνισσα κανένα πιάτο φαί. Η ανία δεν της άφηνε και πολλά περιθώρια για σκέψη. Ισως έτσι να ήταν καλύτερα.Από την ώρα που πέθανε ο σύζυγος την εγκατέλειψαν όλοι. Ποιοι γιοί και ποιες κόρες. Οχι ότι και η ίδια ήταν καλύτερη. Μια ζωή όποτε τη συναντούσα φαρμάκι έσταζε το στόμα της. Πλησίαζε κοντά στο αυτί μου και μετέδιδε τα κουτσομπολιά της ημέρας σα μικρόβια που δε μπορούσες να αποφύγεις. Γιατί διάλο πρέπει να τα ξέρω εγώ αυτά, αναρωτιόμουν προσπαθώντας να ξεχάσω. Παρ'όλα αυτά η θέα που αντικρίζω πλέον στο μπαλκόνι της είναι αποκρουστική. Κανείς άνθρωπος δε θα πρεπε να αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Ξεχασμένη από το Θεό, ένα σύμβολο θλίψης, καρφωμένη σα ζωντανό άγαλμα υπενθυμίζοντας στους περαστικούς πόσο απάνθρωποι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι.