Μόνος

Ηταν οι αναμνήσεις όλων αυτών των χρόνων που τον βασάνιζαν. Δε θα ήταν ικανοποιημένος ακόμα και αν τα είχε κάνει όλα σωστά. Ένα τεράστιο βάρος μέσα στο στέρνο που τον εμπόδιζε να αναπνεύσει. Μια εμμονή που έφραζε οποιαδήποτε άλλη πιθανότητα σκέψης.

Κάθε μέρα γύριζε πίσω ξανα και ξανά. Σα να είχε ρίξει άγκυρα πάνω σε στεργιά. Λες και ήταν δεμένο κουτάβι, γύρω γύρω, γύρω γύρω ανίκανος να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Φανταζόταν τον εαυτό του όντως δεμένο γύρω από το σκυλόσπιτό του να γαυγίζει σε κάθε διερχόμενο περαστικό.

Είχε επίγνωση της κατάστασης του αλλά οι επιλογές του είχαν ολοκληρωθεί. Θα άφηνε τον εαυτό του να βασανίζεται για όλη του τη ζωή, ίσως και περισσότερο. Αν μπορούσε να κρατήσει ζωντανές τις αναμνήσεις δε θα είχε αντίρρηση να αυτομαστιγώνεται και στις επόμενες ζωές του, ή γιατί όχι σε κάποιον άλλο προορισμό, κόλαση, παράδεισο και τέτοιες μαλακίες.

Μόνον έτσι ίσως μπορούσε να κρατήσει αληθινή την αγάπη που έτρεφε πριν χάσει τη ξεγνοιασιά του τότε που ήταν ακόμα μικρός και αμόλυντος. Τότε που τα συναισθήματα του ήταν αυθόρμητα και έρεαν αβίαστα παρασέρνοντας κάθε εμπόδιο που έβρισκαν μπροστά τους δίχως την παραμικρή δυσκολία. Τότε που όλα ήταν ξεκάθαρα μες το μυαλό του. Ασπρο και μαύρο, σωστό και λάθος, καλό και κακό. Οι συμβιβασμοί δε χωρούσαν στη λογική εκείνου του μικρού παιδιού.

Είχε απογοητευτεί τόσο από την εξέλιξη του εαυτού του που αποφάσισε πως με την καταδίκη της ύπαρξής του σήμερα θα μπορούσε τουλάχιστον να κρατήσει αληθινή την προηγούμενη αθώα εκδοχή του στο χθες. Μόνο έτσι θα συνέχιζε στο μυαλό του να χαμογελάει ο μικρούλης εαυτός του πριν από 30 χρόνια. Για κάποιο περίεργο λόγο όλα αυτά έβγαζαν νόημα.

soundtrack:

Don't follow me (Preview / New Battles) by 2L8