Αγαπητέ δημοσιογράφε

Τα τελευταία δύο χρόνια έχω διαβάσει πολλά εξαιρετικά άρθρα -κυρίως από δημοσιογράφους που εκτιμώ- που αφορούν στη διαφθορά των πολιτών και στις κακές συνήθειες-νοοτροπίες που είχαμε αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Πολλοί δημοσιογράφοι μάλιστα δε διστάζουν να καταλογίσουν ευθύνες αναφέροντας ως συγκεκριμένα παραδείγματα τις μίζες των γιατρών, την κατάντια της παιδείας, τη διαφθορά των πολιτικών και πάει λέγοντας. Ομολογώ ότι μέσα σε αυτές τις κατηγορίες έχω ανακαλύψει και τον εαυτό μου. Δε θα τολμούσα να αποποιηθώ το προσωπικό μου μερίδιο ευθύνης. Παραδέχομαι επίσης ότι όλα αυτά τα άρθρα που αναφέρω έχουν σκοπό την αφύπνιση και τη συνειδητοποίηση των αναγνωστών τους και ελπίζω ότι σε ένα βαθμό να την πετυχαίνουν.

Ωστόσο.

Αγαπητέ δημοσιογράφε που πολύ σωστά καταλογίζεις ευθύνες στον εφοριακό που λαδώθηκε, στον μεγαλοπαράγοντα που έκλεψε ή στο ταξιτζή που δεν έκοψε απόδειξη πότε ακριβώς έκανες τη δική σου αυτοκριτική; Η διαφθορά δεν άγγιξε το χώρο της δημοσιογραφίας; Κι αν εσύ κατάφερες να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου όντας τίμιος απέναντι στο κοινό σου, είσαι σίγουρος ότι δεν αποσιωπούσες τις ατασθαλίες των συναδέρφων σου; Οταν εκείνοι στήριζαν προπαγάνδες, όταν περνούσαν γραμμή στο κοινό μεροληπτώντας, όταν έκαναν στημένες ερωτήσεις συμμετέχοντας σε στημένα πάνελ; Δεν υπέπεσαν πότε όλα αυτά στην αντίληψή σου; 

Αγαπητέ δημοσιογράφε θα συνεχίσω να σε διαβάζω. Θα συνεχίσω να ψάχνω για αλήθειες στα κείμενα σου. Θα συνεχίζω να προσπαθώ να γίνω καλύτερος μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ομως μέχρι να δω αυτά που περιμένω από εσένα θα είμαι πάντοτε επιφυλακτικός απέναντί σου.