Στιχοπλοκή

Θάνατος στη δεύτερη στροφή

Μέσα στων στίχων τα στενά - με πήρε από πίσω
μ’ ακολουθούσε σταθερά - κι είπα να προσπαθήσω
να της ξεφύγω τρέχοντας - στην άλλη στροφή να στρίψω
μ’ αυτή ήτανε ήδη εκεί - και μου είπε να υποκύψω

Αλήθεια τρόμαξα πολύ - δεν ήξερα τι να κάνω
να υποξύψω; κι αν αυτή...ήθελε να πεθάνω;;;
Γι αυτό τσαμπουκαλεύτηκα – και τράβηξα πιστόλι
και πριν προλάβει να κρυφτεί ...
ΜΠΑΜ


Τη σκότωσα


Σκότωσα την ομοιοκαταληξία
Τώρα πλέον στους στίχους μου δεν πετυχαίνω ρίμα
και σα να μην έφτανε αυτό
ηρθε η αστυνομία

Τους είπα πως ήταν αυτοάμυνα
δε με πίστεψε κανείς τους
και τώρα που να απευθυνθώ
το δίκιο μου να γυρέψω... ;


* η λέξη δίκιο χρησιμοποιείται ως φόρος τιμής προς το μέγιστο ποιητή πλην τίμιο ραδιοφωνικό παραγωγό Γιάννη Σημαντήρα, τα ποιήματα (ιδιαίτερα το ‘Απόλυτο Δίκαιο’) του οποίου αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης τόσο για εμένα όσο και για πολλούς άλλους από τους ακροατές της εκπομπής του.
Περισσότερες λεπτομέρειες για τον Σημαντήρα στο επόμενο post…




Για να εξηγούμεθα, η παρωδία ποιήματος που μόλις διαβάσατε έχει να κάνει με το σημερινό προβληματισμό του Zpi, ο οποίος (ο προβληματισμός, όχι ο zpi) έχει όνομα και λέγεται ‘ομοιοκαταληξία’.

Πόσο απαραίτητη είναι αλήθεια η παρουσία της ομοιοκαταληξίας στους στίχους των τραγουδιών ή των ποιημάτων; Πριν από μερικές μέρες ανέβασα το post με θέμα το ‘Αλφαβητάρι του Διαβόλου’. Ο Γιώργος Μπλανάς έχει αναλάβει τη μετάφραση των λημμάτων του Αμπρόουζ Μπηρς από τα αγγλικά στα ελληνικά. Στον πρόλογο του βιβλίου ο Γιώργος Μπλανάς αναφέροντας δυο τρία πραγματάκια για τον εαυτό του γράφει:

«Οι αναγνώστες που γνωρίζουν πως έχω την κακή συνήθεια να γράφω ποιήματα, χωρίς να σέβομαι – ως όφειλα – τα πάνσοφα προγονικά μας μέτρα και τις ιερές ομοιοκαταληξίες μας...»

Είναι λοιπόν η ύπαρξη των ιερών ομοιοκαταληξιών μας τόσο απαραίτητη στα τραγούδια; Είναι γεγονός πως χωρίς την ομοιοκαταληξία τα τραγούδια δε θα ήταν εύηχα. Πολύ πιθανό ορισμένα από τα κομμάτια που μας έχουν σημαδεύσει, να κρίνονταν ως αδιάφορα χωρίς τη χρήση της ομοιοκαταληξίας. Από την άλλη όμως ποιός ξέρει άραγε πόσοι ψαγμένοι στίχοι προσαρμόστηκαν ή πετάχτηκαν στα αζήτητα μόνο και μόνο επειδή ο στιχουργός δεν κατάφερε να περιγράψει τα συναισθήματά του πετυχαίνοντας ρίμα. Ωραία τα εύηχα ομοιοκατάληκτα τραγούδια λοιπόν, πολύ πετυχημένη και η συνταγή του ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου στα ποιήματα, αλλά πιστεύω ότι όταν ο στιχουργός θέλει να μοιραστεί αληθινά συναισθήματα, όταν δηλαδή οι στίχοι του έχουν δύναμη και μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα, θα πρέπει να έχει το θάρρος να προσπεράσει τους μη αναγκαίους περιορισμούς, που καλούνται να φιλτράρουν την έμπνευσή του, και να γράψει τους στίχους του κομματιού χύμα, όπως ακριβώς τους σκεφτόταν για πρώτη φορά πριν πιάσει την πένα του για τους καταγράψει.