Zpiderman ο Κυνικός

Από τον Ιανουάριο που άρχισα να γράφω σε αυτό το μπλόγκ έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να γράφει ιστορίες χωρίς να ξέρω πραγματικά τι ένιωθα και που ήθελα να καταλήξω. Εντυπωσιάστηκα παρατηρώντας πως δεν ήταν λίγες οι φορές που τα σχόλια των χιλιάδων αναγνωστών μου με βοήθησαν να ερμηνεύσω τις σκέψεις μου και να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς ήταν αυτό που ήθελα να εκφράσω. Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που έχει μείνει αναπάντητο. Ένα ερώτημα στο οποίο μπορώ να δώσω απάντηση μόνον εγώ.
Στη συνάντηση της Τρίτης ήταν η τελευταία φορά που με ρώτησε κάποιος γιατί διάλεξα για nick name το zpiderman (pls call me Zpi). Όσος καιρός κι αν πέρασε από τον Ιανουάριο δε βρέθηκε κάποιο σχόλιο που να με βοηθήσει να εξηγήσω τους λόγους.

-Δεν ξέρω, έτσι μου ήρθε και το βαλα κτλ. Απάντησα για άλλη μια φορά στα γρήγορα, αποφεύγοντας την ψυχανάλυση.

Χθες το βράδυ αποφάσισα να το φιλοσοφήσω.

Όσοι διαβάζετε τούτο το μπλογκ από παλιά θα θυμόσαστε μάλλον τις ιστορίες για τα κουμάσια τους υπερ-ήρωες και τις απόψεις μου για την πάρτη τους. Εν ολίγοις πιστεύω ότι οι υπερήρωες στην πλειοψηφία τους ήταν ταλαίπωροι μικροαστοί που δε βρήκαν ποτέ τη δύναμη να ορθώσουν το ανάστημά τους. Μη μπορώντας να συνεχίσουν να ζουν στη μιζέρια τους αποφάσισαν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να αλλάξουν τη ζωή τους, να εντυπωσιάσουν, να γίνουν δημοφιλείς και να κατακτήσουν τον κόσμο. Όχι άλλη κακομοιριά. Τέλος – ώρα για μια νέα αρχή. Παρ’όλα αυτά ο Κλάρκ Κέντ, ο Μπρους Γουέην και το συνάφι τους εξακολουθούσαν να ζουν εγλωβισμένοι στα κόμπλεξ, την εσωστρέφεια και τις φοβίες τους. Για να πετύχουν λοιπόν το στόχο τους αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια νέα περσόνα. Μια περσόνα δυναμική που θα τους έδινε τη δυνατότητα να πετύχουν το στόχο τους. Ο Κλαρκ Κεντ και ο Μπρους Γουέην ήταν καταδικασμένοι να μείνουν για πάντα αδύναμοι μικροαστοί. Ο Superman και ο Batman όμως δε θα περνούσαν ποτέ απαρατήρητοι. Τα υπόλοιπα είναι λίγο πολύ γνωστά.
Πιστεύω λοιπόν πως οι περισσότεροι από τους υπερήρωες ήταν στην πραγματικότητα συνηθισμένοι άνθρωποι. Άνθρωποι που περνάνε απαρατήρητοί σαν τον περιπτερά, τον ψιλικατζή ή τον μπακάλη της γειτονιάς. Ο αληθινός ήρωας δεν ψάχνει να βρει υπερδυνάμεις για να ακουστεί. Δε χρειάζεται να φοράει μπέρτα, να πετάει ή να σκαρφαλώνει με ιστούς από ταράτσα σε ταράτσα. Ο αληθινός ήρωας αλλάζει τον κόσμο, ξεκινώντας από τον ίδιο του τον εαυτό, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος κρατάει την τύχη του στα χέρια του.
Όποτε νιώθω λίγος, όποτε σκέφτομαι πως είναι κρίμα που δε μπορώ να πραγματοποιήσω κάποιο από τα όνειρα μου, πως αν ήταν αλλιώς τα πράγματα θα είχα καλύτερη τύχη εμφανίζεται τον Zpiderman. Νιώθω το τεράστιο ‘Ζ’ να με κοιτάζει περιπεκτικά. Να μου φωνάζει πως δεν υπάρχουν καλύτερες συνθήκες. Να μου υπενθυμίζει πως μπορώ να πετύχω ότι θέλω μόνος μου χωρίς να χρησιμοποιώ υπερ-δεκανίκια.
Ο Βασίλης από μόνος του θα συμβιβαζόταν με τη βαρετή καθημερινότητά του. Ο Zpiderman όμως με μοναδικά (υπερ) όπλα τον αυτοσαρκασμό, τον κυνισμό και την ειρωνία φροντίζει να μου θυμίσει πόσο γελοίος καταντάω όταν στέκομαι αδρανής φοβούμενος μην επηρεάσω την προδιαγεγραμμένη πορεία της ζωής μου.

-Είσαι άξιος της μοίρα σου, μου λεει αφού επιτρέπεις στα "πρέπει" και στα "μη" της καθημερινότητας να ορίζουν τις προσωπικές σου επιλογές.

Ήταν άραγε αυτός ο λόγος που διάλεξα το nick name Zpiderman ή τα έβγαλα όλα από το μυαλό μου προσπαθώντας να δώσω εξηγήσεις. Μου τυχαίνει συχνά να παίρνω αποφάσεις και να διαπιστώνω αργότερα ποιές ήταν οι αιτίες που με ωθήσαν να κάνω αυτές τις επιλογές. Όπως και να ‘χει κάτι μου λέει ότι δεν είμαι ο μονάδικος Zuper ήρωας στη μπλογκοκοινωνία. Δώστε μια ευκαιρία στον εαυτό σας πριν απορρίψετε τα όνειρά σας κρίνοντας τα ως μη εφικτά. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα φτιάξουμε το δικό μας υπερ-συνάφι