Need for a Tragedy

Ειδα πριν μερικές μέρες στον ύπνο μου ένα αεροπλάνο να πέφτει στο Θερμαϊκό σε πολύ κοντινή απόσταση. Κρύφτηκα πίσω από ένα τσιμεντένιο τοιχάκι έντρομο ελπίζοντας να γλιτώσω από την έκρηξη. Το αεροπλάνο έπεσε λες ήταν κανα βότσαλο. Μπλουπ. Βγήκα από την κρυψώνα μου και σκέφτηκα απογοητευμένος αυτό ήταν όλο; Τζάμπα τόση αδρεναλίνη;
Δεν ξέρω αν έχουν κάποιο νόημα όλα αυτά.

Σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι τα όνειρά μου δε βγαίνουν ποτέ αληθινά. Οσο έντονα κι αν είναι δεν πραγματοποιούνται ποτέ. Ευτυχώς για τους επιβάτες...
Σε δεύτερο επίπεδο περνώντας σε στάδιο ψυχανάλυσης προσπαθώ να εξηγήσω την απογοήτευση που ένιωσα στον ύπνο μου. Για ποιο λόγο πουλάνε τόσο οι τραγωδίες. Για ποιο λόγο τις αναζητά ο κόσμος ως θεατής; Τι θα ήταν μια τραγωδία αν δεν υπήρχε εικόνα ή ήχος να την υποστηρίξει. Τι αξία θα είχε μια τηλεοπτική τραγωδία χωρίς το οπτικό ντοκουμέντο; Θα έπαυε να υφίσταται το δράμα μιας οικογένειας αν δεν υπήρχαν λάιβ δάκρυα και οικογενειακοί τσακωμοί. Θα είχε μικρότερη σημασία η τραγωδία των Τεμπών χωρίς τις φωτογραφίες των παιδιών; Πόσες τραγωδίες αγνοούνται λόγω έλλειψης ντοκουμέντων. Υπάρχουν; Θα έπρεπε να μας νοιάζει;
Δεν ξέρω ίσως φταίει που ξέχασα να πάρω τα χάπια μου σήμερα το πρωί.