Time..

Από μικρό παιδί με θυμάμαι να ανυπομωνώ για τα Χριστούγεννα (και τις διακοπές) από τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη. Μου ήταν αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που να μην προσδοκούν τον ερχομό αυτών των ημερών. Και όχι μόνο στην παιδική μου ηλικία. Δηλαδή οκ η πρωτοχρονιά πολλές φορές είναι λίγο ξενέρωμα επειδή υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες και πρέπει ντε και καλά να περάσεις γαμάτα, αλλά να να αντιπαθείς τα Χριστούγεννα και τις διακοπές;
Για πολλά χρόνια είχα στο μυαλό μου αυτή τη σταθερά μέχρι που ήρθε το 2006 που άκουσα μια γνωστή μου - συνάδερφο - να παραμιλάει απογοητευμένη..:
"-Φφφ σε λίγο έρχονται και τα Χριστούγεννα. Δεν τις μπορώ τις διακοπές. Εχω χρόνο. Και όταν έχω χρόνο σκέφτομαι διάφορα..."

Επεσα από τα σύννεφα αν και σε μεγάλο βαθμό καταλάβαινα τι ήθελε να πει.

3 χρόνια μετά έχω σκεφτεί διαφορα γύρω από αυτό το θέμα και σκοπεύω να το αναλύσω διεξοδικά (;) {μέχρι να νυστάξω..}.
Καταρχάς η θεωρία μου βασίζεται στη νόσο των χρονο-δυτών. Ο χρόνος μας εκδικείται για την κακή διαχείριση χρόνου που κάνουμε στη ζωή μας. Φτχιάχνουμε την καθημερινότητά μας ξοδεύοντας τον άσκοπα. Τουλάχιστον άσκοπα σε σχέση με όσα ονειρευόμασταν κάποτε μικροί ή ακόμα και μεγάλοι. Βουτάς τόσους μήνες/χρόνια στη δουλειά σου και ξοδεύεις λεπτά-ώρες-χρόνια προσπαθώντας να βρεις κάποιο νόημα μέσα από αυτήν, ή ακόμα χειρότερα προσπαθώντας να κρυφτείς από όσα εγκατέλειψες στην πορεία, μέχρι που κάποια στιγμή τσαπ έρχονται πχ διακοπές και πρέπει να ξαναβγεις στην επιφάνεια. Πόσο βαθιά είχες βουτήξει; Θα τα καταφέρεις; Θα βγεις αλώβητος;

Δε λέω φυσικά η εργασία είναι αναγκαία για τον καθένα και στις μέρες μας δεν ξέρω πόσοι μπορεί να έχουν την πολυτέλεια να διαχειριστούν καλύτερα το χρόνο τους, αν και από όσους λίγους έχω γνωρίσει κανένας τους δεν τολμάει να αλλάξει την καθημερινότητά του {άλλο κεφάλαιο: ποτέ δεν ξέρεις αν έχεις αρκετά...}. Πρόκειται για το σύγχρονο τρόπο ζωής και το πόσο εύκολα καταφέρνει το ανθρώπινο είδος να αποτυγχάνει να ζει αρμονικά. Και ίσως, ίσως όλη αυτή η κατάντια να ξεκίνησε από τη μέρα που κάποια ιδιοφυία επινόησε τη μονάδα μέτρησης του χρόνου!

Πιθανό στην πρώτη περίοδο κατά την οποία οι άνθρωποι μετρούσαν το χρόνο όλα να έμοιαζαν καλύτερα. Σιγά σιγά από εκείνη την εποχή καταφέραμε να να ξυπνάμε την ίδια ώρα, να τρώμε την ίδια ώρα, να κοιμόμαστε την ίδια ώρα. Καταφέραμε να χωρίζουμε τον αέναο χρόνο σε ώρες, μέρες κτλ. Καταφέραμε να θέτουμε όρια και να αυτο-περιοριζόμαστε. Να μελαγχολούμε με τα χαμένα χρόνια, να τα μετράμε ένα ένα, πόσα πέρασαν; πόσα να μειναν άραγε..; Και ο χρόνος εκδικείται για κάθε ηλίθια ιδέα μας.
"Ακους εκεί να με βάλουν εμένα τον χρόνο σε καλούπια..!" τον φαντάζομαι να γελάει σαρδόνια..

Στα δικά μας όμως. Δε θα ξεχάσω πριν κάποια χρόνια όταν έμεινα χωρίς δουλειά για ένα διάστημα. Είχα αρκετά χρήματα για να μην το πάρω κατάκαρδα και πίστευα ότι θα γύριζα στις παλιές μου συνήθειες, να χαλαρώσω, να διασκεδάσω για λίγο όπως παλιά. Δεν είχα υπολογίσει όμως το πέρασμα του χρόνου. Η παλιά καθημερινότητα δεν είχε αλλάξει μόνο για μένα όλον αυτό το καιρό. Είχε αλλάξει και για τους υπόλοιπους. Ποιος νομίζεις ότι είσαι λοιπόν πιστεύοντας ότι θα γυρίσεις και θα τα βρεις όλα όπως τα είχες αφήσει;Κρατάς την ανάσα σου και κολυμπάς προς την επιφάνεια. Και μέχρι να φτάσεις τρως τα μούτρα σου αντικρίζοντας κάθε αλλαγή που σου είχε ξεφύγει.

Σήμερα: 13 Δεκεμβρίου. Σε λίγο έρχονται Χριστούγεννα και διακοπές. Δεν είναι και τόσο μακριά η επιφάνεια. Εξακολουθώ να προσμένω τις γιορτές όπως παλιά. Και μου είναι παρήγορο. Μου αρκεί.