χιούμαν?

Δεν ξέρω που βρέθηκε τόσο αίμα στα δάκρυά του. Μέχρι χθες τον θυμάμαι να κόβει το δέρμα του και να στάζει πετρέλαιο. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είχε καπνίσει τσιγάρο ποτέ στη ζωή του.

Κι όμως, το άγγιγμα του έμοιαζε τόσο ανθρώπινο. Τίποτε δεν πρόδιδε την πραγματική του φύση. Σε κοίταζε στα μάτια όταν του μιλούσες, απαντούσε ευχαριστώ σε κάθε φιλοφρόνηση, σου έσφιγγε το χέρι στην πρώτη γνωριμία, όχι αρκετά σφιχτά αλλά το έσφιγγε.

Μια μέρα έφυγε νωρίτερα από τη δουλειά. Δεν είχε ξανασυμβεί 15 χρόνια τώρα. Πριν καλά καλά σχολάσουμε οι υπόλοιποι γύρισε πίσω. Τρομάξαμε που τον είδαμε κλαμένο μες τα αίματα. Δε συμπλήρωσα οχτάωρο δήλωσε ξερά χωρίς να μας κοιτάξει και κάθισε στο γραφείο του.

Τι να του είχε συμβεί; Πως βρέθηκε ανάμεσά μας; Να υπάρχουν άραγε κι άλλοι σαν κι αυτόν; Μονάχος παρέα με την τηλεόραση έβαλα ένα ποτήρι τζιν με στυμμένο λεμόνι και έστριψα τσιγάρο. Εβγαλα σπίρτο να το ανάψω μα αυτή τη φορά κοντοστάθηκα.