Δεκαπέντε λεπτά

[14:59]. Δεν έχω χρόνο για εισαγωγή. Βλέπεις ο χρόνος ήδη μετράει ανάποδα. Είναι εκείνο το τέταρτο που έχω στη διάθεση μου. ΤΑ δεκαπέντε λεπτά που μεσολαβούν ανάμεσα στη στιγμή που πετάω τα παπούτσια μου ξαπλώνοντας στον καναπέ και τη στιγμή που θα αρχίσω να αποβλακώνομαι με την τηλεόραση μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Δεκαπέντε λεπτά για να φιλτράρω ένα εκατομμύριο ασυνάρτητες σκέψεις. Εχει νόημα η καθημερινότητα μου; Θα καταρρεύσει το σύμπαν αν χαθεί η ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα σε ευυπόληπτους πολίτες και ταραξίες; Θα έπρεπε να αρχίσω να αντιδρώ πιο έντονα απέναντι σε ότι με ενοχλεί; Το πρωί που άρπαξα κατά λάθος περισσότερα ρέστα η φουρνάρισσα πίστευε ότι είμαι κλεφτρόνι; Πως ακριβώς μετέχει ο χρόνος ως συνάρτηση της ευτυχίας; Είμαι ευτυχισμένος; Υποθέτω ότι μου αρέσει να ζω ακόμα και με αυτές τις συνθήκες. Δε μπορείς να το ξέρεις αν δε βρεθείς απέναντι σε ένα καθοριστικό δίλημμα. Όταν για παράδειγμα αρνείσαι να συμμετέχεις ως πειραματόζωο σε έρευνα που θα μπορούσε να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης για εσένα και χιλιάδες άλλους ανθρώπους, τότε ξέρεις τουλάχιστον ότι δεν είσαι δυστυχισμένος. Εκτός αν έχεις συμβιβαστεί με τη δυστυχία σου. Μπορεί άραγε η δυστυχία να είναι από μόνη της λόγος για να θέλεις να συνεχίσεις να ζεις στις ίδιες συνθήκες; Είσαι κάθαρμα που διαλέγεις να κοιτάξεις την πάρτη σου αντί να σώσεις την ανθρωπότητα; Δεν ξέρω, μπορεί. Οι περισσότεροι πάντως δε γνωρίζουν αν είναι ευτυχισμένοι ή όχι. Δεν έχουν το χρόνο να σκεφτούν και να αποφασίσουν. Ξέρω ανθρώπους που τρέμουν την ιδέα των διακοπών. Φοβούνται τον ελεύθερο χρόνο, τις σκέψεις, τα ερωτήματα.Προτιμούν τις έτοιμες απαντήσεις. [00:59]. 

Ισα που προλαβαίνω να θέσω την εγκεφαλική μου λειτουργία σε στεντμπάι. Θα πρέπει να γίνει ομαλά η μετάβαση. Απαραίτητος ύπνος. Από αύριο νέες υποχρεώσεις, καλημέρες, καλησπέρες, μιζεροκουβέντες, μεγάλα λόγια, καταπιεσμένη οργή, κρυμμένος φθόνος, υπομονή, τυπικότητα, προγραμματισμός, συνήθεια, τάξη… [00:00]

Τι λέγαμε;