Πολύτροπον

100 τα posts για το Zpiderland και αποφάσισα να αφήσω στην άκρη την οργή (ίσως σας πω άλλη φορά) και να γράψω κάτι πιο ευχάριστο-νοσταλγικό, έτσι για να μη με λένε γκρινιάρη - Σπύρο ξέρεις εσύ.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα μπαρ το 'Πολύτροπο'. Το μοναδικό ροκάδικο σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου. Όποιος έχει κάνει μια βόλτα στην Αρετσού καταλαβαίνει τι εννοώ. Το μπαρ αυτό υπήρξε στέκι της παρέας μου για 4 περίπου χρόνια. 4 χρόνια πρωί - μεσημέρι - βράδυ εκεί μας έβρισκες. Όλοι σχεδόν δουλέψαμε εκεί κατά διαστήματα. Dj's τα αγοράκια - σερβιτόρες τα κοριτσάκια.
Τον Οκτώβρη του 1998 ήρθε η σειρά μου. Οι ένδοξες μέρες του μαγαζιού είχαν φύγει ανεπιστρεπτί, αλλά δε βαριέσαι το στέκι είναι πάντα στέκι. Ένα βράδυ λοιπόν πήγα στο μαγαζί αποφασισμένος να παίξω εκτός από ροκάκια και μερικά ελληνικά. Όταν λέω ελληνικά δεν εννοώ Βίσση ή Βανδή (που τότε ήταν ακόμη σεμνό κορίτσι) αλλά Μπέλλου και Ξυλούρη. Πήρα από το σπίτι όποιο βινύλιο του πατέρα με ενδιέφερε και με το που πήγε 12 άρχισα να χώνω.
Τα φιλαράκια μου κάθοταν στον πάγκο στα αριστερά του μπαρ και χάζευαν τις 3 κοπέλες που παίζανε μπιλιάρδο. Στη γωνιά του DJ μέσα στο μπαρ εγώ, λίγο πιο δίπλα ο Νεκτάριος ο μπάρμαν και έξω από το μπαρ ο υπεύθυνος του μαγαζιού (για εκείνη την περίοδο) ο Γιάννης μαζί με το φιλαράκι του τον Μπάμπη. Κοινώς με το ζόρι έβγαινε 11άδα.
Οι σχετικοί δίσκοι ήταν δεν ήταν καμιά 10ρια κι αυτοί. Πικαπ υπήρχε μόνον ένα, οπότε προσπαθούσα να βάζω όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια από κάθε δίσκο και μετά σειρά έπαιρνε ο επόμενος. Από τον δίσκο που βρίσκοταν στο πικαπ είχαμε ήδη ακούσει το 3ο κομμάτι, ενώ εκείνη τη στιγμή τελείωνε το 4ο. Ήθελα να ακούσουμε και το 1ο πριν τον αφήσω στην άκρη. Για να μην ακουστεί όλο το κενό που υπάρχει πριν αρχίσει να πάιζει το 1ο κομμάτι του δίσκου ήξερα ότι θα πρέπει να αφήσω τη βελόνα λίγο πιο μέσα και όχι στην άκρη του βινυλίου. Λίγο το αλκοόλ που ήταν άφθονο, λίγο η μισοσκοτεινή ατμόσφαιρα του μαγαζιού, αναρωτιόμουν πόσο γρήγορα θα μπορέσω να κάνω την αλλαγή. Το 4ο κομμάτι τελειώνει - σηκώνω αμέσως τη βελόνα - την αφήνω με τη μία χωρίς να πολυσημαδέψω - και ΑπΙστευτΟ. Το κόμμάτι ξεκίνησε ακριβώς στο σημείο που άφησα τη βελόνα. Έκανα την αλλαγή σε χρόνο dt, τόσο γρήγορα που με ενόχλησε το γεγονός πως δεν ακούστηκε λίγο scratch από το δίσκο.. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσοι Djs' ή ηχολήπτες θα μπορούσαν να πετύχουν τόσο γρήγορη αλλαγή υπο των συγκεκριμένων συνθηκών.
-Τι έκανες ρε άνθρωπε!
μου φώναξε ο Γιάννης που ήταν και ο μοναδικός στο μαγαζί που κατάλαβε τι παίχτηκε κι εγώ του χαμογέλασα πονηρά. Ήταν απλά μια στιγμή. Μια στιγμή που δε θα μπορούσε καν να αποσπάσει την προσοχή της Μαρίας που σημάδευε την 8 στο μπιλιάρδο. Μια στιγμή που δε θα μπορούσε να αποσυντονίσει τον Νεκτάριο που γέμιζε 2 μέτρα παραπέρα το ποτήρι του με ουίσκυ. Ήταν όμως η στιγμή μου. Για μένα οτιδήποτε άλλο συνέβη εκείνο το βράδυ ήταν ασήμαντο.

Εκείνη την εποχή κάναμε αρκετά παρέα με τον Κώστα το μπασίστα, ο οποίος καθόταν δίπλα στο μπιλιάρδο με τα φιλαράκια μου. Κολλημένος με το χιπ χοπ ο Κώστας -εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον- ήξερε να εκτιμάει και τα υπόλοιπα είδη της μουσικής.
-Μπράβο ρε Μπίλυ με έκανες και νοστάλγησα, μου είπε για το ωριαίο ελληνικό σετάκι.
Πόσα χρόνια έχω να τον συναντήσω αλήθεια. Μπορούσε άραγε να φανταστεί κανείς εκείνο το βράδυ πως ο Κώστας θα παντρευόταν τελικά τη Μαρία;