Μπροστά στην κάμερα

Εμένα τώρα γιατί δε μου αρέσει η πληθωρική παρουσία της Τάνιας Τσανακλίδου σε κάθε τηλεοπτική της εμφάνιση; Την είδα στο Φεστιβάλ τις προάλλες να παριστάνει την άνετη, τη βλέπω και τώρα στο 'Στην υγεία μας' να μιλάει ακατάπαυστα, να τραγουδάει, να χορεύει, να μονοπωλεί το ενδιαφέρον προσπαθώντας να κλέψει την παράσταση με κάθε τρόπο. Δε μπορώ να πεισθώ ότι νιώθει πραγματικά την ανάγκη να τα κάνει όλα αυτά. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν ίδια η συμπεριφορά της σε περίπτωση που έλειπε η κάμερα. Υποθέτω ότι μάλλον θα ήταν, αλλά όπως και να'χει είναι αλήθεια πως ορισμένοι άνθρωποι δε μπορούν να λειτουργήσουν φυσιολογικά κάτω από την ψυχολογική πίεση που ασκεί ο φακός.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ. Πέρασαν 3 ώρες από τη στιγμή που μου ζήτησε η ttallou να πω 3 ατάκες μπροστά στη φωτογραφική της κάμερα, και μόνο που δεν τραύλισα. Θυμήθηκα το παγωμένο χαμόγελο που έπαιρνε ο Τσάντλερ όταν του ζητούσαν να χαμογελάσει μπροστά στο φακό. Αν γυρίζαμε ένα σκετσάκι για χαβαλέ μπορεί να τα πήγαινα καλά, από τη στιγμή όμως που μου έπρεπε να είμαι ο εαυτός μου υπήρχε πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ήταν δύσκολος ο ρολός, μια φορά πάντως δεν τα κατάφερα να τον ενσαρκώσω με επιτυχία. Δεν ήταν βέβαια και ότι πιο εύκολο έχοντας την κάμερα της tallou(s) και τον φακό (από κινητό) της Nenya σε απόσταση 30 εκατοστών από το πρόσωπό μου. Πως να το κάνουμε δεν τα έχω συνηθίσει ακόμα τα φώτα της δημοσιότητας.