Blog - @ddict

Τα λεγε ο Thas στο blog του... αλλά εγώ δεν το πίστευα. «Είμαι εθισμένος στο blogging, δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν αναβάσω ένα post» είχε πει ο Μαρκ στον Σημαντήρα στην εκπομπή της Πέμπτης (3/2/2005), η οποία ημι-αφιερώθηκε στα weblogs. Αλλά εγώ τίιιιποτε εκεί το χαβά μου. «Blog – addict δηλαδή» αναφώνησε ο Σημαντήρας και αμέσως σκεφτήκαμε κι εγώ κι ο Μάρκ «Blog – addicted, ωραίος τίτλος για post». Παρ’ όλα αυτά δεν είχα πάρει στα σοβαρά την ιδέα. Τουλάχιστον όχι πριν το βράδυ της Παρασκευής.
Μετά από μια κουραστική μέρα, ξέρω ότι πρέπει να βγώ έξω με παρέα. Θα προτιμούσα να μείνω σπίτι το συγκεκριμένο βράδυ, όμως έχει γενέθλια η Μαριλίτσα. Ε χαλάλι της λοιπόν, ας είναι. Η ώρα ήταν 22:20 όταν πάρκαρα κοντά στη Βενιζέλου. Ο ΣημαντήρΩας μόλις έχει βάλει (κακοσύνη σου Γιάννη) το κομμάτι που του ζητούσα, κάπως επίμονα είναι η αλήθεια, τον τελευταίο καιρό (‘Dark Half’ από τους ‘Σχήμα’). Κλείνω το ραδιόφωνο και φεύγω. 22:25 βρίσκομαι σε ταβέρνα της περιοχής μαζί με τα περισσότερα μέλη της παρέας μου. «Α βρε Μαριλίτσα, μόνο εσύ λείπεις» σκέφτηκα από μέσα μου. 22:40 έχουμε πλέον μαζευτεί όλοι και το τσιμπούσι σιγά σιγά ξεκινάει. Όλα ωραία λοιπόν, γιατί όμως νιώθω λίγο αμήχανα; Γιατί δεν κατεβαίνει μπουκιά; Τι είναι αυτό που μου λείπει; Τι δεν πάει καλά με την όλη υπόθεση; «Θεέ μου» συλλογιέμαι, «χάνω τα ‘Διαμάντια’ και με πιάνει πάλι το στερητικό σύνδρομο». Κι όμως δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Δεν ήταν μόνο η έλλειψη των ‘Διαμαντιών’ που μ’ έκανε να νιώθω άβολα. 23:00 «θα παίζουν οι ειδήσεις τώρα» σκέφτομαι και εξακολουθώ να αναζητώ την αιτία του κακού. «Αφού δεν είμαι πλέον εθισμένος στα ‘Διαμάντια’ (μετά από συστηματική θεραπεία που ακολούθησα τα τελευταια 6 χρόνια) , τί είναι αυτό που μου λείπει;».
Ξαφνικά αρχίζω να νιώθω την άμεση ανάγκη να μπώ στο Ιντερνετ. Το Zpiderland@blogspot.com με φωνάζει. Είμαι σίγουρος θέλει τη βοήθειά μου. Τα πόδια μου είναι κομμένα. Το κεφάλι μου καζάνι και ξαφνικά μέσα στη θολούρα μου βλέπω μπροστά μου ένα τεράστιο @ (photo1), λες και μου ζητούσε να ελέγξω το blog μου το συντομότερο δυνατό. «Απίστευτό, δε μπορεί...».Ταρακουνάω το κεφάλι μου και διαπιστώνω ότι το γιγάντιο @ εξακολουθεί να με κοιτάζει κατάματα. Κι όμως δεν παραφρόνησα ακόμη, το @ βρίσκεται μπροστά μου ζωγραφισμένο πάνω στην ετικέτα ενός μπουκαλιού (photo 2). «Αν είναι δυνατόν, τί δουλειά έχει εδώ αυτό το @ !;!;». «Blog addict» αντήχησε η ΣημανηρΩική φωνή μέσα στο μυαλό μου και κατάλαβα ότι είχα πράγματι έτοιμο τον τίτλο για το επόμενο post.

photo1: terastio @ 


photo2: Mpoukali 


23:10 ξεκίνησα να πνίγω τον καημό μου στο κρασί. Πράγματι ο εθισμός μου μεταμορφώθηκε γρήγορα σε Μεθυσμό*. Η κατάσταση βελτιώθηκε, αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθούσα να μη μπορώ να διασκεδάσω όπως θα ήθελα.
Η ώρα πλέον είναι 2:00. Έχουμε φύγει από την ταβέρνα και κατευθυνόμαστε (μέσα στο ψοφόκρυο για να μην ξεχνιόμαστε) προς γειτονικό μπαράκι. Η κούρασή μου αφόρητη. Μπαίνοντας στο ‘Κουρδιστό Πορτοκάλι’ («πόσα χρόνια πέρασαν άραγε από την τελευταία φορά που πήγα στο ‘Κουρδιστό’..?») κοντοστέκομαι. «Μάγκες ως εδώ. Αυτό ήτανε την κάνω». Χαιρέτησα την παρέα, φίλησα τη Μαριλίτσα σταυρωτά και έφυγα. Δεν έφταιγε το μαγαζί, απλά δεν άντεχα άλλο.
2:30 φτάνω σπίτι. Φυσικά το βράδυ μου δεν είχε τελειώσει ακόμα. «Κατάααρα» αναφώνησα σαν τον Καμπαμαρού. Το καλώδιο που συνδέει το μόντεμ με την τηλεφωνική γραμμή έχει χαλάσει. Πιάνω κατσαβίδι και κοπίδι και ξεκινώ την επιχείρηση ‘Διάσωση καλωδίου’. Ξεβιδώνω το μαχαιροτό βύσμα (γκργμ ήταν ανάγκη να βάλουμε μαχαιροτό;) και αρχίζω τις δοκιμές. Υπάρχουν 4 καλώδια. Το κόκκινο, το κίτρινο, το μαύρο και το πράσινο (photo 3). Λες και βρισκόμουνα στο ‘Mission Impossible’, προσπάθησα να πετύχω το σωστό συνδυασμό. Δυστυχώς μάταια. Κανένας από τους συνδυασμούς δεν απέφερε τη νεκρανάσταση του καλωδίου.

photo3: bysma 


3:00 αποδέχομαι την ήττα μου. «Ας είναι λοιπόν δε θα μπώ στο Ιντερνετ. Δε θα τα παρατήσω όμως τόσο εύκολα. Θα ετοιμάσω το αρθράκι μου.» Έτσι κι έγινε. Αυτή τη στιγμή γράφω τις τελευταίες γραμμές και η ώρα έχει πάει 3:45 (για την ακρίβεια 4:00 μετά τις τελευταίες διορθώσεις) Ουυυυφ έτοιμο.
Αυτή ήταν η ιστορία μου και όποιος θέλει την πιστεύει. Για να είμαι ημι-ειλικρηνής απέναντί σας, η ιστορία αυτή εμπεριέχει πολλές ανακρίβειες, ημιαλήθειες και ημυπερβολές. Παρ’όλα αυτά, όπως λένε και σε πολλές ταινίες: ‘Η ιστορία αυτή βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα’...
Επιτέλους μπορώ να ξεκουραστώ

Καληνύχτα





* Κατά τη zpiderική διάλεκτο: Μεθύσι + εθισμός = Μεθυσμός. Το ‘υ’ υπερισχύει έναντι του ‘ι’.
Με την ίδια λογική ημι – υπερβολές = ημυπερβολές