Steve Win

Θεός ο Steve Wynn. Ρωτήστε και τη Ντηνιώ.

Μόλις είχα γυρίσει από Αθήνα και σκόπευα να την πέσω μέσα. «Επιτέλους θα ξεκουραστώ» σκεφτόμουνα. Κούνια που με κούναγε. 20:45 χτυπάει το τηλέφωνο.

Γ.Σ.: Έλα Zpi Γιάννης Σημαντήρας εδώ. Ρε συ κάνε μου μια χάρη. Είπα στον Μαρκ ότι η συναυλία γίνεται στο Ξυλουργείο, ενώ τελικά θα γίνει στο club του Μύλου. Μπορείς να του το πεις.
Ζ: Ναι ρε Γιάννη οκ έγινε.
Γ.Σ: Εσύ θα ‘ρθείς;
Ζ: Μπα δε νομίζω μωρέ, λέω να την πέσω μέσα
Γ.Σ: Οκ έγινε τα λέμε

Χτυπάω τηλεφώνημα στον Μαρκ 20:50
Ζ: Έλα ρε μέγιστε τι γίνεται;
Μ:ΩΩΩ όλα καλά υπέρτατε (δε θέλω σχόλια για τους χαιρετισμούς, προχωράμε παρακάτω)
Ζ: Σπίτι είσαι;
Μ: Ναι ετοιμάζομαι για το club στον Steve Wynn.
Ζ: Α το ξέρεις ότι γίνεται εκεί. Οκ
Μ: Τι λέει θα ‘ρθείς;
Ζ: Δεν ξέρω μωρέ...το σκέφτομαι αλλά δεν πολυψήνομαι είμαι κουρασμένος. Μάλλον θα μείνω μέσα.
Μ: Καλά ρε Zpi, τα λέμε

Το σκέφτομαι το ξανα σκέφτομαι, μπα μωρέ άσε καλύτερα. Για να δω έχει τίποτε καλό η τηλεόραση. Φφφ μαλακίες.

21:30 το τηλέφωνο χτυπάει ξανά (Μαρκ)
Μ: Έλα ρε έρχεσαι;
Ζ: Αν έρχομαι
Μ: Είδα τον Γιάννη και μου είπε ότι έρχεσαι. Πότε μιλήσατε;
Ζ: Μάλιστα κατάλαβα. Όχι μέσα είμαι. Δεν ξέρω μωρέ...έχει κόσμο;
Μ: Τι κόσμο άδειο είναι το club. 10 άτομα είμαστε;
Ζ: (10 άτομα!!! Ξεφτίλα θα γίνουμε στον άνθρωπο) Λοιπόν οκ έρχομαι. Θα την πέσω σε κανα σκαμπό χαλαρά στο μπαρ. Τα λέμε

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά σε όσους παρευρέθηκαν στο club. Αν εξαιρέσουμε το support (Voodoo Healers) που λυπάμαι αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι με έκανε να βαρεθώ αφόρητα, η βραδιά έμεινε αξέχαστη. Κατ’αρχάς με το που είδα γυναίκα να κάθεται στη θέση του ντράμερ έσκασα χαμόγελο. Σίγουρα όχι ειρωνικό χαμόγελο. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αλλά όποτε πέτυχα γυναίκα ντράμερ σε συγκρότημα η συναυλία ήταν εξαιρετική. Έτσι και χθες. Υπέροχος ο Wynn, λατρεύω τους καλλιτέχνες που δεν πουλάνε τζάμπα μαγκιά στη σκηνή, φανταστικοί και οι 3 μουσικοί που τον συνόδευσαν (Miracle 3). Ξέχασα και κούραση και τα πάντα. Αντί για σκαμπό προτίμησα τελικά να πιάσω θέση πρώτη μούρη στην πίστα απέναντι από τον Wynn.
Μην τα πολυλογώ η συναυλία ήταν φανταστική, όλος ο κόσμος ενθουσιάστηκε και ο Wynn μας έκανε το χατήρι να βγει 2 φορές για encore. Μπορεί ο Steve Wynn να μην είναι ευρέως γνωστός στη χώρα μας, έχει όμως φανατικό κοινό. Δεν είδαμε λοιπόν στο club του Μύλου τον κόσμο που παρακολούθησε τους Archive στο live stage της Βίλκα, αλλά όσοι ήρθανε ήταν απολύτως ξετρελαμένοι. Ακόμη και μετά το τέλος της συναυλίας ο κόσμος συνέχισε να τραγουδάει.
Το κλου της βραδιάς ήταν η γνωριμία με το ‘Διαμαντόπαιδο’ τη Ντηνιώ και η συνομιλία με τον Wynn που μου υπέγραψε και 2 cd’s. Απίστευτα φιλικός και προσεγγίσιμος μίλησε για ώρα με τον κόσμο, υπέγραψε cds και βγήκε φωτογραφία με όσους είχαν παραμείνει στο χώρο. Εγώ είπα να μην τον κουράσω περισσότερο και αρκέστηκα στις υπογραφές.
Τελικά το βράδυ κοιμήθηκα κατά τις 4:30 από την υπερένταση. Ακόμα και τώρα που γράφω το post ακούω το ‘Amphetamine’ σε live εκτέλεση στα ‘Διαμάντια’ και νιώθω έτοιμος να ξαναρχίσω το χοροπηδητό. Τα πόδια μου παίρνουν από μόνα τους πρωτοβουλία.

Γιάννη – Μαρκ να είσαστε καλά

ΥΓ: Αν θέλετε ρίξτε μια ματιά και στο φωτοντοκουμέντο του Μαρκ εδώ.