Την κάναμε ταράτσα

Πρέπει να ομολογήσω ότι ποτέ δεν υπήρξα οπαδός των Kraftwerk. Ένας 'Das model' ξέρω, άντε και κανδυό ακόμη κομμάτια. ΓΙ αυτό και το είχα πάρει απόφαση από νωρίς ότι άλλα 38 ευρώ μέσα σε μια εβδομάδα δεν τα δίνω. Μόνον κούτρα θα μπορούσα να παρακολουθήσω το live.
Αφού δε μπόρεσαν να παρευρεθούν στη συναυλία ο Μαρκ και ο Crazy Monkey ξεκίνησα ξανά να πάω για δεύτερη συνεχόμενη φορά με το φιλαράκι μου τον Alex (Alex Q όπως τον έχω καταχωρημένο στο κινητό για να ξεχωρίζει από τους άλλους Αλέξηδες).
Η χθεσινή εμπειρία μου θύμησε πολύ το story της ταινία 'The beach'. Μπορεί να μην είχαμε χάρτι, αλλά ξέραμε ότι υπάρχει ένα γιαπί απέναντι από το συναυλιακό χώρο οπότε έπρεπε να βρούμε την είσοδο. Κάνοντας ένα γύρο το τετράγωνο βρήκαμε γρήγορα τελικά τη λύση. Βοήθησε και η παρουσία 5-6 τζαμπατζήδων που ψάχναν το ίδιο πράγμα. Στην είσοδο βέβαια δεν υπήρχε γκόμενα υποδοχής να μας καλωσορίσει, υπήρχε μια μάντρα που έπρεπε να πηδήξουμε (no comments περι μάντρας). Κάπου εκεί άρχισε η περιπέτεια.
Αφού πηδήξαμε τη μάντρα κατευθυνθήκαμε προς το γιαπί. Στην ταράτσα ήδη φαινόντουσαν 3-4 άτομα που μας κάνανε νοήματα για βρούμε πιο μονοπάτι πρέπει να ακολουθήσουμε για να μπούμε στο γιαπί χωρίς να φάμε τα μούτρα μας. Οι επιλογές δύο: ή ανεβαίνεις από το βουναλάκι με χαλίκια ή σκαρφαλώνεις από τη σκάλα. Η δεύτερη επιλογή έπαψε να υφίσταται από κάποια στιγμή κι έπειτα. Κάποιος δύστυχος έφαγε τα μούτρα του, καθώς η σκάλα - που δεν ήταν και πολύ καλά στερεωμένη- έφυγε από τη θέση της.
Φτάνοντας λοιπόν στην ταράτσα με τον Alex Q βρήκαμε καμια 15ριά άτομα. Όλοι μες τη καλή χαρά. Πλησιάσαμε την άκρη της ταράτσας για να δούμε τι παίζει στο συναυλιακό χώρο (το Live δεν είχε ξεκινήσει ακόμα).
-Παιδιά μην πλησιάζετε ακόμα. Δεν πρέπει να δίνουμε στόχο. Είπε κάποιος ραστατσάκαλος.
Όπως καταλαβαίνετε αυτή η ταράτσα ήταν η δική μας παραλία. Ολοένα και περισσότερα άτομα κατάφερναν να φτάσουν και ο ενθουσιασμός μεγάλωνε. Παρ'όλα αυτά υπήρχαν κάποιοι άγραφοι κανόνες. Έπρεπε να προσέχουμε γιατί οι άνθρωποι με τα άσπρα από απέναντι ήταν σε επιφυλακή.
21:40 η συναυλία ξεκίνησε και οι τζαμπατζήδες πήγαμε όλοι στο τοιχάκι στην άκρη της ταράτσας. Όπως το φοβόμουνα οι Kraftwerk δεν είχαν και πολλά να μου δείξουν εμένα προσωπικά. 4 τύποι κοστουμαρισμένοι με ένα λαπτοπ ο καθένας είχαν στηθεί στη σειρά πάνω στη σκηνή. Πίσω τους έπαιζε video art κατάσταση. Νομίζω ότι είναι κρίμα συγκρότημα που παίζει καθαρά και μόνο με ηλεκτρονικούς ήχους να μην ξεσηκώνει τον κόσμο, να μη μπορεί να τον κάνει να χορέψει. Καταλαβαίνω ότι πριν από 30 χρόνια η μουσική τους ήταν καινοτόμα και ο ηλεκτρονικός τους ήχος ενέμπνευσε πολλά άλλα συγκροτήματα, τώρα όμως ζούμε στο 2005 και αυτό το κάτι σαν αργόμπητο trance με τη techno φιλτραρισμένη φωνή δε μου λέει τίποτε. Θα είχε ενδιαφέρον να γινόταν το live σε κάποιο καταχθόνιο καταγώγι. Εκεί η προβολή video ταινιών σε συνδυασμό με τους ηλεκτρονικούς ήχους του συγκροτήματος σίγουρα θα ήταν ανεπανάληπτη εμπειρία για τους φανατικούς του γκρουπ. Σε ανοιχτό χώρο δε με έπεισαν. Το ίδιο και στον Alex.
Κατά τις 22:10 ήρθαν στην ταράτσα οι άντρες με τα άσπρα και μας ζήτησαν να αποχωρήσουμε. Κάνει παράπονα η κατασκευάστρια εταιρεία μας είπανε.
-Μη με βλέπετε έτσι κι εγώ Bob Marley άκουγα, είπε ο ένας για να μας πείσει.
Όχι όμως, οι 100 και πλέον τζαμπατζήδες δεν ήταν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την παραλία τους. Κανείς δα θα κατάφερνε να τους διώξει.
Έτσι κι έγινε. Η συναυλία συνεχιζόταν και οι ταρατσόβιοι συνέχισαν να πληθαίνουν. Ολοένα και περισσότεροι περιπλανώμενοι φτάνανε ευτυχισμένοι στην ταράτσα σα να είχαν μόλις καταφέρει να ανεβούν στο Εβερεστ.
Δε μου έκανε καρδιά να αφήσω την ταράτσα, αλλά η μουσική των Kraftwerk ήταν τελείως έξω από τα γούστα μου. Ένιωθα σα να είχα έρθει σε λάθος πάρτυ. Αποφασίσαμε λοιπόν να εγκαταλείψουμε το χώρο κατά τις 22:40. Κατεβήκαμε τα θεοσκότεινα σκαλιά του κτιρίου, γλιστρίσαμε το βουναλάκι, πηδήξαμε τη μάντρα και επιστρέψαμε στον πραγματικό κόσμο. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Εξηγήσαμε σε καμια 10ρια ακόμη περιπλανώμενους τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουν και φύγαμε.
Στη συναυλία δεν είδα περισσότερα από 3 κεφάλια να κινούνται ρυθμικά, παρ'όλα αυτά ο κόσμος χειροκροτούσε με ενθουσιασμό στο τέλος του κάθε κομματιού. Φαντάζομαι πως οι οπαδοί των Kraftwerk θα πέρασαν καλά. Σήμερα ακούω στο ραδιόφωνο ότι η συναυλία των Kraftwerk ήταν υπέροχη. Βέβαια αυτό έχει πολύ μικρή σημασία για όποιον κατάφερε να κατακτήσει την ταράτσα.


Update#1: Οι fan του συγκροτήματος ας προτιμήσουν το σχολιασμό του Vague Tourist (εδώ) ή του Shottkey (εδώ). Δε θέλω να είμαι εγώ ο υπαίτιος της απομυθοποίησης.

Update#2: Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων (που ημιπαρατηρήθηκαν) διευκρινίζω ότι σκοπός του post δεν ήταν ο χλευασμός και η ολοκληρωτική απαξίωση του ιδιαίτερα σημαντικού συγκροτήματος που συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στην εξέλιξη του ηλεκτρονικού ήχου.