Κώδικας Γραφής

Διαβάζω τις απόψεις του φίλτατου Crazy monkey σχετικά με τη προσαρμογή ενός κειμένου μπλογκ σε κείμενο έντυπης μορφής και δε μπορώ παρά να συμμεριστώ τους προβληματισμούς του. Βίωσα κι εγώ πρόσφατα την ίδια εμπειρία και θέλω να περιγράψω τις δυσκολίες που αντιμετώπισα με τη σειρά μου.

Η πρόταση ήταν η ίδια: γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη στο ύφος των μπλογκς.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να αρνηθώ. Ποτέ δεν είχα στόχο να παραστήσω τον δημοσιογράφο και ούτε και θα μπορούσα να αναλάβω τέτοιο ρόλο. Η πρόταση όμως ήταν σαφής: γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη στο ύφος των μπλογκς. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω στο μπλογκ μου έχοντας ως στόχο την ανταλλαγή πληροφορίας και την επικοινωνία, θα ήταν μάλλον παράλογο να αρνηθώ την πρόταση. Ξανακοιτάω λοιπόν την οδηγία προσπαθώντας να σκαρφιστώ μια ιστορία.

γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη στο ύφος των μπλογκς

Η οδηγία μοιάζει να είναι απλή και σαφής. Παρ' όλα αυτά υπάρχει κάτι που δε μου αρέσει. Τη διαβάζω ξανά και ξανά μπροστά και πίσω από τις γραμμές μήπως και καταφέρω να εντοπίσω το πρόβλημα. Χμμ σα να εντόπισα κάτι.
Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ από σχολαστικός εως και γραφικός δε μπορώ να μην κάνω μια επισήμανση. Ο κάθε μπλόγκερ χαίρεται να γράφει στο μπλογκ του διότι ξέρει ότι μπορεί να γράφει χωρίς κανόνες ή περιορισμούς. Όταν λοιπόν μου ζητάει κάποιος να γράψω ένα κείμενο όπως θα έγραφα στο μπλόγκ μου, αντιλαμβάνομαι ότι μου ζητάει να γράψω ένα κείμενο χωρίς κανόνες ή περιορισμούς. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μεταφράσουμε την οδηγία ως:

'γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη, όπως γράφεις πάντα, χωρίς περιορισμούς’

Εδώ εστιάζεται και το σημείο που βασανίζει το πίσω μέρος του μυαλού μου.
Αφήνω στην άκρη τον πρώτο περιορισμό που αφορά στη Θεσσαλονίκη και περνάω στο 2ο σκέλος της οδηγίας:

'…στο ύφος των μπλογκς', δηλαδή: '…όπως γράφεις πάντα χωρίς περιορισμούς'

Ζητώντας από κάποιον μπλογκερ να γράψει κάτι όπως κάνει πάντα χωρίς περιορισμούς, ανεπαίσθητα θέτεις τον πρώτο περιορισμό. Ο κάθε μπλόγκερ γράφει ελεύθερα ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν κανόνες ορθής γραφής στα μπλογκς. Όταν κάποιος προσδιορίζει αυτή την κατάσταση ζητώντας σου να γράψεις χωρίς κανόνες, αυτομάτως ορίζει από μόνος του τον πρώτο κανόνα. Παραληρώ μου φαίνεται, αλλά έχω την εντύπωση ότι μόλις φτάσαμε στο πρώτο παράδοξο της ιστορίας.

Για να μην το κουράσω το θέμα ξέρω τι εννοούσε ο άνθρωπος που ζήτησε να γράψω κάτι στο ύφος των μπλογκς. Ήθελε απλώς να μου δείξει πως ενδιαφέρεται για κείμενα με βιωματικό χαρακτήρα. Ούτε να θέσει κανόνες ήθελε, ούτε και να με οδηγήσει σε ρεμπελοσοφικές αναζητήσεις. Αφού ξεψαχνίσαμε λοιπόν την κάθε λέξη της οδηγίας μπορούμε να περάσουμε στο επόμενο σκέλος του συλλογισμού μου.
Πρέπει να γράψω ένα κείμενο με βιωματικό χαρακτήρα, όπως θεωρείται ότι κάνουν οι μπλόγκερς. Όσο καιρό είμαι μπλόγκερ είναι αλήθεια ότι έχω γράψει αρκετές ιστορίες με βιωματικό χαρακτήρα. Κείμενα με αυτοψυχαναλυτικές προεκτάσεις, με κατάθεση σκέψεων ή με προσωπικές αναζητήσεις. Κείμενα σαν αυτό που θα ήθελαν οι αρμόδιοι να τους στείλω. Τι γίνεται όμως όταν δεν έχω έμπνευση ή όταν νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να μοιραστώ. Παύω τότε να γράφω σαν μπλόγκερ; Σε ποια κατηγορία εντάσσομαι όταν γράφω απρόσωπα κείμενα που αφορούν απλά στην ανακοίνωση ενός επερχόμενου φεστιβάλ ή κάποιας συναυλίας; Δεν ξέρω μου φαίνεται πως δε θα καταφέρω να βγάλω άκρη σήμερα.
Υπάρχει κάποιος κώδικας γραφής; Είναι εφικτή η μεταφορά ενός ποστ από μπλογκ σε έντυπο και ποιά ακριβώς πρέπει να είναι η διαδικασία της προσαρμογής ώστε να καταλήξουμε σε ένα γραπτό που θα μπορεί να διατηρεί το ύφος των μπλογκς; Άραγε στέκουν όλες αυτές οι σκέψεις; Θα μπορούσε αυτό το post να τυπωθεί διατηρώντας το χαρακτήρα του μπλόγκ;
Για να δούμε...

'Publish Post'