ΑΡΗ Μαζι...

Λένε ότι οι οπαδοί του Αρη ξέρουν καλύτερα το μπάσκετ από τους οπαδούς των άλλων ομάδων. Μύθος; Ισως ναί ίσως όχι. Σίγουρα όμως ασχολούμαστε με το άθλημα περισσότερο από ότι κάνουν οι οπαδοί των άλλων ομάδων. Εντάξει θα μου πεις φταίει και η κατάντια της ομάδας σε ότι έχει να κάνει με το ποδοσφαιρο. Αλήθεια. Δεν είναι όμως ο μοναδικός λόγος.
Ακούγεται κλισέ αλλά όποιος Αρειανός έζησε την πενταετία 1987-1992 δε μπορεί να μην έχει ανεξίτηλα χαραγμένες αναμνήσεις. Η εποχή που οι κινηματογράφοι αναγκάστηκαν να καθιερώσουν το μειωμένο εισιτήριο για τις προβολές της κάθε Πέμπτης. Τις Πέμπτες που αδημονούσαμε να δούμε τον Γκάλη με την παρέα του να ρίχνουν 100ρα στην Ντεν Μπός, παλεύοντας για μια θέση στο final four.
Το 1987 πρέπει να ήταν όταν η Τρέισερ διασύρθηκε μέσα στο Παλέ (31 πόντοι διαφορά). Δεν υπάρχει Αρειανός που να μην έχει στοιχειωθεί από την ήττα με 34 πόντους στη ρεβάνς μέσα στο Μιλάνο. Πολλοί μιλήσαν για στημένο παιχνίδι. Μετά από τόσα χρόνια ποιος ξέρει πια. Απίστευτο πόσο οδυνηρή εξακολουθεί να είναι αυτή η ήττα σχεδόν 20 χρόνια μετά.
1988 final four στη Γάνδη και οι παπάδες τη Μεγάλη Τρίτη γκρινιάζουν και καταριούνται (όχι όλοι - υπήρχαν όμως και τέτοιες περιπτώσεις) τους πιστούς που αφήναν τη λειτουργία πριν την ώρα της για να τρέξουν. Ο Αρης χάνει από την Τρέισερ και τερματίζει τελικά 4ος με μοναδικό ξένο τον Καναδό Γουίλτζερ, έναν ξένο που στις μέρες μας δε θα μπορούσε παρά να κοσμεί τον πάγκο της ομάδας.
Ακολούθησε το Μόναχο με την 3η θέση και η Σαραγόσα με την 4η. Ειρωνεία ο μεγαλύτερος Ελληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών δεν κατάφερε να σηκώσει ευρωπαϊκή κούπα σε συλλογικό επίπεδο.
Ο Αρης έχει στο ενεργητικό του 21 κούπες, 3 εκ των οποίων ευρωπαϊκές. Ολοι οι Αρειανοί θυμόμαστε την πρώτη ευρωπαϊκή κούπα 50-48 κόντρα στην Efes Pilsen, τη νίκη μέσα στην Προύσα με 17 πόντους διαφορά (66-77 το πρώτο ματς στο Παλέ) σε δύο τελικούς με έντονο πολιτικό παρασκήνιο, καθώς και το αλησμόνητο καλάθι του Ραϊσεβιτς στο τελευταίο δευτερόλεπτο στο Σαπόρτα που ήταν και το τελευταίο ευρωπαϊκό κύπελλο που σηκώσαμε.
Καμία από αυτές τις αναμνήσεις δε μπορεί να συγκριθεί με τις μνήμες των χαμένων κυπέλλων. Την εποχή της μπασκετικής αγνότητας όταν το γήπεδο γέμισε ασφυκτικά από λάτρες του αθλήματος. Και πως να μην το λατρέψεις το άθλημα όταν έχεις μέσα στο παρκέ έναν Γκάλη να προσφέρει συγκινήσεις που μέχρι τότε δε μπορούσες να φανταστείς ότι θα μπορούσες να βιώσεις μέσω της καλαθοσφαίρισης. Πως να μην το λατρέψεις όταν η ομάδα που υποστήριζες αποτελούσε τη δεύτερη εκδοχή της εθνικής ομάδας. Είναι αλήθεια ότι όλη η Ελλάδα ήταν Αρης (στο μπάσκετ) εκείνη την εποχή.

18 χρόνια μετά τη Γάνδη η ομάδα έχασε χθες άλλη μια ευκαιρία για τίτλο. Μας έδωσε όμως την ευκαιρία να αναπολήσουμε. Να θυμηθούμε τα παλιά και να νιώσουμε ότι υπάρχει ελπίδα. Στα θετικά της βραδιάς η συμμετοχή όλων των Ελλήνων παιχτών. Πολύ ευχάριστο ότι χάσαμε το παιχνίδι με τον Σιγάλα, τον Χαριτόπουλο, τον Ασημακόπουλο και τον Ορφανό, έστω κι αν δεν είχαν πολύ μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Η κούπα χάθηκε σημασία έχει όμως να μείνει η συντροφιά ενωμένη [και στη συντροφιά δε χωράνε οι χουλιγκάνοι που αποτελείωσαν την ομάδα πέρσι στο ματς με τον Ηρακλή]

Αρη μαζί...