10 αντιρατσιστικο Φεστιβαλ

Village Idiot

Κάθε χωριό έχει έναν "τρελό" και κάθε πόλη είναι ένα μεγάλο χωριό. Δεν υπάρχει πόλη που να έχω ζήσει -έστω και για λίγο- που να μην έχει τον δικό της τρελό.
Στη Θεσσαλονίκη ο ανταγωνισμός είναι αρκετά μεγάλος, παρ' όλα αυτά τα σκήπτρα κρατάει για την ώρα ο τύπος που ρεύεται δίπλα σου μέσα στο λεωφορείο. Μια φορά πριν από χρόνια τον πέτυχα στο δρόμο, μου συστήθηκε και με ρώτησε τι θα κάνω αν μου την πέσει κανείς. Ξέρω καράτε του είπα και φάνηκε να ικανοποιείται από την απάντηση. Μετά από πολλά χρόνια έμαθα οτι μίλησε με έναν φίλο μου. Τον ρώτησε τι θα κάνει αμα του την πέσει κανείς - ξέρει καράτε; Ναι το υαπάντησε ο φίλος και δέχθηκε νέα ερώτηση:
-Για δείξε καμιά κίνηση...

Στο Βόλο υπάρχει ο "Ερωτας", όπως τον αποκαλεί ο κόσμος επειδή κολλάει τις κοπέλες και τις φωνάζει "έρωτααα"

Στη Λαρισα έχω ακούσει για έναν τύπο που παριστάνει τον τροχονόμο και σταματάει τα αμάξια.

Κάθε πόλη έχει τον δικό της "τρελό". Τις περισσότερες φορές πρόκειται για άκακους ανθρώπους και ο κόσμος τους αντιμετωπίζει με καλή διάθεση χωρίς να τους χλευάζει. Ισως επειδή καταλαβαίνει ότι πολλοί από αυτούς διάλεξαν να γίνουν "τρελοί" για να περνάν καλύτερα. Ισως επειδή οι ίδιοι άνθρωποι που τους συναντούν δε μπορούν να βρουν το θάρρος να πετάξουν τη μάσκα της σοβαροφάνειας από πάνω τους και να υποκύψουν σε μια παράλογη παρόρμηση ή πάλι ίσως επειδή τα όρια που διαχωρίζουν την τρέλα από τη λογική έχουνε γίνει δυσδιάκριτα.

- - - - - - -

Αφιερώνοντας λίγο από το χρόνο μου κατέληξα σε 3 κινηματογραφικούς τρελούς μου που έχω αγαπήσει:

3) Ο Adrien Brody στο 'The Village' του Shyamalan επειδή είναι κλασική περίπτωση του τρελού του χωριού και επειδή μου είναι πολύ συμπαθής ως ηθοποιός. Η απόσταση που τον χωρίζει όμως από τους δύο επόμενους είναι χαώδης...

2) Ο τύπος το όνομα του οποίου αγνοώ από το "Pierrot le Fou" του Jean-Luc Godard. Σε αντίθεση με τον τίτλο (Ο τρελος Πιερρό) ο τρελός που έχω αγαπήσει δεν είναι ο (με λένε Φερντινάν) Jean Paul Belmond, αλλά ο τύπος που κάθεται στο λιμάνι όταν παρατάει τον Φερντινάν (Belmondo) η υπέροχη Anna Karina. Ο Φερντινάν κάθεται ατάραχος δίπλα στον τρελό που του διηγείται μια τρυφερή ερωτική ιστορία - ενώ διαμαρτύρεται για τη μελωδία που ακούει μόνον ο ίδιος, η οποία τον τρελλαίνει.
-...και τότε της άγγιξα το χέρι και της ρώτησα: με αγαπάτεεεεε. Κι εκείνη μου είπε ναί. Και τότε σηκώθηκα ταραγμένος και τα έκαν όλα λίμπ, γιατί εγώ δεν την αγαπούσα...
{ελεύθερη μετάφραση}
Υπέροχος. Σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά έχεις εσύ το πρόβλημα που δε μπορείς να ακούσεις τη μελωδία. Ισως φταις εσύ που δεν είσαι έτοιμος να κατανοήσεις τη δική του πραγματικότητα. Από τις σκηνές που σου θυμίζουν για ποιό λόγο είναι σπουδαίος ο Godard.

1) Ο Nicola di Pinto στο "Nuovo Cinema Paradiso" του Giuseppe Tornatore. Village idiot όπως τον αναφέρει και στο Imdb. Στη σκηνή με τον κόσμο να κάθεται στα παγκάκια της πλατείας ξαφνικά πετάγεται από το πουθενά ο "τρελός" του χωριού και διώχνει όλο τον κόσμο: -Φυγέτε από εδώ. Είναι δική μου η πλατεία. Φυγέτε...
{ελεύθερη μετάφραση}
Από τις πιο τρυφερές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Γεμάτη ρομαντισμό και νοσταλγία.

Συμπληρώστε ελεύθερα...

Looneyfumes

Το Last.fm μου το μαθε ο Nio. Μοιάζει με το Pandora Αλλά είναι κάπως πιο εξελιγμένο, με ποσωπικό profile για κάθε χρήστη ώστε να μπορείς να δεις ποια τραγούδια έχει ακούσει τον τελευταίο καιρό και διάφορα άλλα.
Στη σελίδα του Nio μπορείτε να κατεβάσετε μερικά τραγούδια από το παλαιότερο του(;) project με τους Looneyfume.

Το αγαπημένο μου είναι το 'Perfect Soul' με samplαρισμένα φωνητικά από το Northfork.

Last.fm/Looneyfume
Last.fm/Zpi

Συμβαινει στα αληθεια;

18:30 μόλις έχω γυρίσει από Λάρισα. Είμαι μόνος στο σπίτι, κλείνομαι στο δωμάτιο μου και δοκιμάζω τα καινούρια μου ακουστικά {από αυτά που πάνε σετάκι με μικρόφωνο}. Κάτι δεν πάει καλά τέλος πάντων καταφέρνω να συνομιλήσω με τον φιλαράκο μου τον Κώστα και αποφασίζουμε να βγάλουμε έτσι όλο το απόγευμα-βράδυ. Βλακεία στη βλακεία, χάχανα και εξυπνάδες η ώρα περνάει και κατά τις 23:20 χτυπάει το κινητό. Είναι η μάνα μου που νόμιζε ότι θα γυρνούσα σπίτι αργά, την ακούω κάπως ταραγμένη.

-Βασίλη έλα από εδώ που έιμαι έξω από το σπίτι και λείπει ο κύλινδρος.

-Ποιός κύλινδρος, σε ποιό σπίτι;
-Στο σπίτι μας λείπει ο κύλινδρος στην πόρτα.
-Σπίτι είμαι, τι εννοείς; δεν υπάρχει κλειδαριά;
-Ναι άνοιξε μου δεν άκουγες που χτυπούσα θυροτηλέφωνο;
-Οχι δεν άκουσα, μην μπεις - πάρε τηλέφωνο την αστυνομία και περίμενε την, ίσως να είναι ακόμα μέσα οι διαρρήκτες.

- - -

{Αντε γαμήσου - είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό στα αλήθεια;}

Φυσικά και έχω φάει μια φρίκη και περιμένω προσπαθώντας να σκεφτώ. Μετά από μερικά λεπτά ξαναπαίρνω τη μάνα μου αλλά βγαίνει τηλεφωνητής. Γράφω στον φιλαράκο μου στο msn τι παίζεται και του δίνω το τηλ της μάνς ας μου μπας και φταίει το κινητό μου που πιάνει με τα χίλια ζόρια μια γραμμή σήματος, αλλά τίποτε. Αποφασίζω τελικά να πάρω κι εγώ στα σίγουρα την αστυνομία.
Με τα πολλά το σηκώνει κάποιος αστυνομικός και προσπαθώ να του εξηγήσω οτι η πόρτα μας έχει παραβιαστεί και ότι εγω είμαι κλεισμένος στο δωμάτιό μου και περιμένω να στείλουν περιπολικό. Δεν καταλαβαίνει τίποτε

-Πως γίνεται να είστε μέσα και να μην ξέρετε αν σας έχουν ληστέψει;

Του τα ξαναλέω και του εξηγώ ότι περιμένω να στείλουν περιπολικό διότι δε γνωρίζω αν βρίσκονται οι διαρρήκτες ακόμα μέσα...

-Τι να κάνω αν βγω από το δωμάτιο ίσως να είναι ακόμα μέσα στο σπίτι οι διαρρήκτες.
-Ααα ε όχι μωρε δεν πιστεύω να είναι ακόμα μέσα, μάλλον θα φύγανε.
{'δεν πιστεύω', 'μάλλον' τι ασφάλεια που νιώθω επιτέλους...}

Με ρωτάει που μένω να περάσει κάποια στιγμή το περιπολικό, του λέω την οδό και πέφτει εκείνη ακριβώς τη στιγμή το σήμα.
Και τώρα τι; Να περιμένω το περιπολικό; Θα έρθει; σε πόση ώρα ώρα;

Με αυτά και με αυτά αποφασίζω να βγω από το δωμάτιο. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ηλίθια ιδέα να πάρω το άδειο αεροβόλο, οπότε απλώς άνοιξα την πόρτα μην ξέροντας τι να περιμένω να δω. Η ψυχραιμία μου είχε επιστρέψει αλλά ήξερα ότι αν αντίκρυζα κανα δυο τσάκαλους με μάσκες, η ψυχραιμία θα την ξανακοπανούσε σε χρόνο dt.
Σκεφτόμουν ότι το πιθανότερο είναι μετά από τόσην ώρα οι διαρρήκτες να έχουν φύγει ούτως ή άλλως. Αν όμως ήταν ακόμα μέσα, θα προλάβαινα να τηλεφωνήσω την αστυνομία και να μπινελικώσω τον κύριο με τον οποίο μιλούσα προηγουμένως..?
Παρατήρησα τον μύλο της κλειδαριάς να κρέμεται, στο σπίτι όμως δεν υπήρχαν σημάδια διάρρηξης. Ακούγοντας τακούνια και φωνές έξω από την εξώπορτα την άνοιξα και βρήκα να περιμένουν μητέρα και γείτονες με ρόπαλα στα χέρια.
Οι ίδιοι διαρρήκτες άνοιξαν και το διαμέρισμα στον 4ο, εκεί όμως χτύπησε συναγερμός και φαίνεται ότι το σκάσαν χωρίς να έχουν κλέψει τίποτε. Εικάζουμε επίσης ότι μπήκαν στο σπίτι μου είδαν φως στο δωμάτιο ή με άκουσαν να χαχανίζω και φύγαν επίσης χωρίς να έχουν κλέψει οτιδήποτε.
Μετά από λίγο ήρθε και η αστυνομία (την είχαμε ξανακαλέσει για να είμαστε σίγουροι) έκανε την απαραίτητη επιθεώρηση και το θέμα έληξε.
Δεν έχω διάθεση να αρχίσω να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν το ένα ή αν το άλλο. Εγινε και τελείωσε {ευτυχώς ανώδυνα}.
Εαν μένετε στην Καλαμαριά και δεν σας αρέσει να ζείτε επικίνδυνα φροντίστε να κλειδώνετε καλά... Οχι ότι υπάρχει βεβαίως καμιά εγγύηση για τις υπόλοιπες περιοχές, αλλά συγκεκριμένα τη δική μου γειτονιά την έχουν χτυπήσει τουλάχιστον 5 φορές στα 15 χρόνια που ζω στην περιοχή.

2ο περιστατικό σε 7 μήνες, μήπως θα έπρεπε να αγχωθω; Μπα μάλλον αρχίζω να συνηθίζω την ιδέα...

Take care

Run Devil Run 1/6/07

Κάθε party της Run Devil Run είναι από μόνο του γεγονός. Δεν πρόκειται απλώς για μια τζαμπαντάν συναυλία των συγκοτημάτων της αλλά και για μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για συνάντηση με παλιούς και νέους φίλους. Είθε το διαβολάκι να τρέχει ακούραστο...

Boomstate - Infidelity - Scab Level
Run Devil Run 1/6/07

'Is This Emotion? Never'

Nadal

Ποτέ δε θα μπορούσα να ταυτιστώ με τον υπερόπτη άρχοντα όλων των αθλημάτων Federer. Πόσο θα απολάμβανα όμως να ήμουν το μοναδικό ψεγάδι στην ονειρική του πραγματικότητα.

The Last HyperDrive

The Last HyperDrive

{Σουμαρισμένη ημι-ανταπόκριση από τα μέλη της ΠΑΟΙΔΓΙΑ}

Driving @ Mulholland

Έκανα υπομονή και κρατήθηκα τόσο καιρό μακριά από clues και επεξηγήσεις που κυκλοφορούν στο Internet θέλοντας να δώσω ανεπηρέαστος δικές μου ερμηνείες. Διάβασα μόνον –μετά από καιρό- τα “10 κλειδιά του μυστηρίου” που μου έστειλε ο αξιότιμος mr enteka, τα οποία αποτελούν μετάφραση της λίστας που υπάρχει στα trivia της ταινίας {μέσω Imdb}.

Τα 10 αυτά σημεία (υποτίθεται ότι) είναι στοιχεία που έδωσε ο Lynch για να μπορέσει να “ξεκλειδώσει” ο θεατής το μυστήριο. Εάν τα έδωσε πράγματι ο Lynch η εξήγηση είναι απλούστατη. Σκεφτείτε το, είναι δυνατό να έκατσε ο Lynch να φάει τα μούτρα του για να φτιάξει μια τόσο ιδιαίτερη και μυστηριώδη σύνθεση και στη συνέχεια να έδωσε 10 στοιχεία που λύνουν τα πάντα; Όποιος το πιστεύει και προσπαθεί να βρει βαθύτερα νοήματα κυνηγώντας τα στοιχεία είναι βαθιά νυχτωμένος.

Όχι ότι τα 10 σημεία δεν έχουν βάση. Μπορεί να βρει κανείς πληροφορίες που δεν είχε προσέξει {πχ η ταινία στην οποία γνώρισε η Diane την Camila ήταν το Sylvia North Story το οποίο γυριζόταν στο όνειρο της Diane όταν η Betty πήγε να κάνει δοκιμαστικό}, αλλά σε καμιά περίπτωση τα δέκα σημεία δε μπορούν να βοηθήσουν τον θεατή να βρει βαθύτερο νόημα. Η λίστα με τα 10 κλειδιά είναι στην ουσία ένα καλοστημένο αστείο σε όσους εξυπνάκηδες –σαν εμένα στην προκειμένη περίπτωση- προσπαθούν να εξηγήσουν τα πάντα αντί να αρκεστούν στην εμπειρία που βιώνουν κατά τη διάρκεια της θέασης.

- - - - - - -

Λοιπόν ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη. Καταρχάς όλο το πρώτο κομμάτι της ταινίας (ως το 1:50:00 περίπου) είναι ένα όνειρο που βλέπει η Diane. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην αρχή της ταινίας ακριβώς πριν αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι, ακούμε έναν άνθρωπο να κοιμάται ενώ στο πλάνο φαίνονται σεντόνια. Ότι ακολουθεί στο δεύτερο σκέλος (>1:50:00 – περίπου μισή ώρα) είναι πραγματικότητα.

Στην ουσία οι σκηνές στο κομμάτι του ονείρου περιλαμβάνουν ανθρώπους και καταστάσεις που συναντούσε η Diane στην πραγματική της ζωή. Στο όνειρο βεβαίως τίποτε δεν είναι ξεκάθαρο και ακριβές. Υπάρχουν άνθρωποι σαν τη σερβιτόρα {από την οποία και πήρε το όνομά της η Diane στο όνειρο} που κρατάει τον ίδιο ρόλο, άλλοι σαν τη μητέρα του Adam Kesher που κρατάει άλλο ρόλο στο όνειρο, όπως και πολλοί και διάφοροι άνθρωποι που χωρίς απαραίτητα να τους γνωρίζει προσωπικά η Diane βρέθηκαν να παίζουν κάποιο ρόλο στο όνειρό της.

Για να ξεδιαλύνουμε την κατάσταση πρέπει να διευκρινιστεί πως οποιαδήποτε δράση συμβαίνει στο κομμάτι της πραγματικότητας εκτός από την πρώτη σκηνή με τη γειτόνισσα και την τελευταία με τα ανθρωπάκια όπου αυτοκτονεί η Diane (άιντε και τον αυνανισμό), όλες οι υπόλοιπες είναι flashback που σημαίνει ότι είχαν λάβει χώρο πριν κοιμηθεί η Diane δηλαδή πριν αρχίζει να βλέπει το όνειρο.

[Όποιος δεν έχει δει ταινία περισσότερες από 1-2 φορές καλύτερα να σταματήσει εδώ και να την ξαναδεί…]

Σε γενικές γραμμές καθ’ όλη τη διάρκεια του ονείρου η Diane έρχεται αντιμέτωπη με τους φόβους της μέσω του χαρακτήρα της Rita, {την οποία κυνηγούν είτε για να τη συλλάβουν είτε για να τη δολοφονήσουν}. Η αμνησία της Rita στην ουσία λειτουργεί ως πρόσχημα στο μυαλό της Diane που προσπαθεί να κρύψει τις ανησυχίες της (κατά τη διάρκεια του ονείρου).

Η Betty από την άλλη αντικατοπτρίζει τις επιθυμίες της Diane, η οποία θα ήθελε να είναι τόσο ευτυχισμένη όσο η Betty (που λαμποκοπάει), να είναι τόσο τέλεια ώστε να καμαρώνουν οι γονείς της για τις επιτυχίες της κόρης τους κτλ.

Ας δούμε όμως τι πληροφορίες παίρνουμε από το κομμάτι της πραγματικότητας:

Αρχικά ακούγεται συνεχές χτύπημα πόρτας (στην πραγματικότητα) {ο καουμπόη λέει στη Μπέτυ να ξυπνήσει (στο όνειρο)} για να δούμε ότι έξω από την πόρτα βρισκόταν η γειτόνισσα της Diane που ήθελε να πάρει κάποια πράγματά της.

Εδώ προσέχουμε ότι η Diane προφανώς είχε αλλάξει διαμέρισμα με τη γειτόνισσάς της όπως ακριβώς είχε κάνει {διαμέρισμα 12 <-> διαμέρισμα 17} στο όνειρο η Diane Selwyn την οποία βρήκαν νεκρή οι Betty με τη Rita.

Επίσης το σημαντικότερο στοιχείο από την επίσκεψη της γειτόνισσας είναι ότι φεύγοντας από το διαμέρισμα της Diane διακρίνεται το μπλε κλειδί πάνω στο τραπέζι.

Το μπλε κλειδί όπως μαθαίνουμε μετά από λίγο στη συνάντηση της Diane με τον τύπο που αναλαμβάνει τη δολοφονία της Camila σημαίνει πως ο τυπάς ολοκλήρωσε την αποστολή του, άρα η Camila ήταν ήδη νεκρή εξαιτίας της Diane όταν αυτή (η Diane) έβλεπε το όνειρο.

Επίσης η γειτόνισσα πληροφορεί την Diane ότι την γυρεύανε δύο ντεντέκτιβς, γεγονός που δικαιολογεί τη διαρκή αγωνία της Rita την οποία καταδίωκαν πολλοί και διάφοροι κατά τη διάρκεια του ονείρου.

Η βασικότερη πληροφορία λοιπόν που πήραμε είναι ότι η Camila έχει ήδη δολοφονηθεί εξαιτίας της Diane.

Τους λόγους τους μαθαίνουμε στη συνέχεια. Οι δυο τους ήταν ζευγάρι. Η Diane είχε “κολλήσει” ενώ η Camila έπαιζε γενικότερα παιχνίδια. Επίσης όπως φαίνεται στη δεξίωση {σε συνδυασμό με τα συμβάντα του ονείρου σχετικά με τα δοκιμαστικά και την επιλογή της ηθοποιού γενικότερα} αντιλαμβανόμαστε ότι η Diane είχε και κάποια απωθημένα (ζήλειας) καθώς πίστευε ότι η Camila της πήρε τον ρόλο που άξιζε στην ταινία Sylvia North Story στην οποία και πρωτογνωριστήκανε. [Μάλλον περνάει σε δεύτερη μοίρα η συγκεκριμένη πληροφορία].

Η Camila λοιπόν την παρατάει οριστικά για να παντρευτεί τον σκηνοθέτη Adam Kesher και η Diane μέσα στην απόγνωσή της αποφασίζει να πάρει εκδίκηση αναθέτοντας στον τυπά της επόμενης σκηνής τη δολοφονία της Camila. Η σκηνή αυτή είναι πολύ σημαντική για τη σύλληψη του νοήματος, όχι τόσο για τις εικόνες του πλάνου, αλλά κυρίως για την εξέλιξη της πλοκής. Είναι η στιγμή που η Diane παίρνει μια απόφαση που θα την κυνηγάει σε όλη της τη ζωή {ή σε ότι αφορά στον θεατή σε όλη την ταινία}. Όλοι οι φόβοι και οι ενοχές που κυνηγούν την Diane κατά τη διάρκεια του ονείρου ξεκινούν από αυτήν την απόφαση και ολοκληρώνονται με τον θάνατο της Camila (τον οποίο έχουμε πλέον αντιληφθεί).

Στην ταινία υπάρχουν ατελείωτες λεπτομέρειες που έχουν ως σκοπό να φτιάξουν ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε όνειρο και πραγματικότητα. Μια ασήμαντη λεπτομέρεια σε αυτή τη σκηνή είναι ότι ο δολοφόνος έχει μπροστά του ένα βιβλίο που κλέβει στο όνειρο της Diane από ένα θύμα του.

Σαφώς πιο σημαντική είναι η λεπτομέρεια με τον μελαχρινό άνθρωπο που είχε δει η Diane στον ύπνο της να κάθεται στη δική της θέση. Ο ίδιος μάλιστα βρίσκεται μπροστά στο ταμείο όπως ο φίλος του στο δικό του τρομαχτικό όνειρο. Τη στιγμή που διασταυρώνονται οι ματιές του μελαχρινού κυρίου και της Diane, η Diane είχε μόλις αναθέσει τη δολοφονία της Camila. Στην ουσία όλα όσα τρόμαζαν τον μελαχρινό κύριο στο όνειρο αποτελούν τους φόβους της Diane. Όλα όσα φοβάται βρίσκονται μέσα στο μπλε κουτί που κρατάει ο βρόμικος πλην τρομαχτικός “ζητιάνος” που βρίσκεται πίσω από τα Winkies. Το μπλε κουτί κρύβει όλες τις αλήθειες που δε μπορεί να αντιμετωπίσει η Diane. Τύψεις, ενοχές, όλα βρίσκονται μέσα στο μπλε κουτί και όλα πηγάζουν από την απόφαση της Diane και τη μετέπειτα δολοφονία της Camila.

Αφού λοιπόν έχουμε μάθει ότι η Diane είναι υπεύθυνη για τη δολοφονία της Camila πρέπει να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση της καθώς η ταινία πλησιάζει προς το τέλος και να προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε τι μπορεί να νιώθει. Το μπλε κουτί έχει πλέον ανοίξει και βγαίνουν από μέσα τα ανθρωπάκια, τα οποία δεν είναι άλλα από τα παππούδια που είχε συναντήσει η Betty στο αεροδρόμιο. Τα ίδια παππούδια εμφανίζονται και στην αρχή της ταινίας πριν τους τίτλους. Ας τα πάρουμε ένα ένα.

Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε κόσμο να χορεύει και την Diane με τα παππούδια να χαμογελούν όλο καμάρι. Όπως έχουμε πλέον μάθει από τη δεξίωση (πραγματικότητα) η Diane αποφάσισε να γίνει ηθοποιός όταν κέρδισε σε ένα διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός αυτός φαίνεται λοιπόν στην πρώτη σκηνή της ταινίας με τα τρία χαμογελαστά πρόσωπα να παρεμβάλλονται (Diane&παππούδια). Τα παππούδια είναι οι γονείς της που καμάρωναν για την επιτυχία της κόρης τους. Οι γονείς που θα ήθελε να είναι περήφανοι για αυτή και να καμαρώνουν όπως και στο όνειρο όταν συνάντησαν την Betty στο αεροδρόμιο. Η σκηνή με τα βλέμματά τους μέσα στο ταξί είναι διαφωτιστική. Αυτούς τους γονείς λοιπόν που θα ήθελε να καμαρώνουν για την κόρη τους γνωρίζει πολύ καλά ότι θα τους απογοητεύσει ανεπανόρθωτα. Δε θα μπορούσε να αντέξει τη ματιά τους όταν θα γινόταν γνωστή η αλήθεια.

Ακούγεται χτύπημα της πόρτας και τα παππούδια ως ανθρωπάκια περνάνε μέσα. (Λεπτομέρεια->) Κι όμως το χτύπημα της πόρτας δεν οφείλεται στα ανθρωπάκια, είναι πραγματικό και δυναμώνει ολοένα και περισσότερο ως που η πόρτα σπάει. Η Diane ξέρει πως όλα έχουν τελειώσει. Η σύλληψή της θα πραγματοποιηθεί σε λίγα δευτερόλεπτα και η ενοχή της θα είναι πλέον γεγονός. Τη στιγμή που καλείται να αντιμετωπίσει ένα τόσο ολέθριο λάθος το μόνο πράγμα που καρφώνεται στο μυαλό της είναι η απογοήτευση στο πρόσωπο των γονιών της. Δε μπορεί να αντιμετωπίσει στο μυαλό της τη δραματική αυτή εξέλιξη και αποφασίζει να δώσει τέλος αυτοκτονώντας. [Περισσότερα για τα ανθρωπάκια]

Εδώ μπορούμε να κάνουμε πέρασμα στο όνειρο. Ο θάνατος της Diane ίσως να μην είναι τόσο μεγάλη έκπληξη τελικά. Εχει ήδη αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα στο μυαλό της Diane, πράγμα που φαίνεται καταρχάς όταν βρίσκουν τη Diane Selwyn νεκρή. Η νεκρή κοπέλα έχει το ίδιο όνομα, βρίσκεται στο ίδιο διαμέρισμα και είναι ξαπλωμένη στην ίδια στάση που ήταν και η Diane όταν ξυπνούσε από το όνειρο. Μόνη διαφορά το χρώμα της ρόμπας. Στο όνειρο ήταν μαύρη ώστε να γίνει πιο έντονο το στοιχείο του θανάτου. Το στοιχείο του θανάτου που εμφανίζεται και στο θέατρο στο περιβόητο Silencio Club.

Για το Silencio Club σίγουρα μπορούν να γραφτούν πολλά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη χρησιμοποιείται από τον Lynch για να κάνει έντονη την κλιμάκωση τόσο σε ότι αφορά στο όνειρο -το οποίο αρχίζει πλέον να μοιάζει ως πιθανή (λέμε τώρα) εκδοχή- αλλά και στη δραματουργία. {Τόσο το έντονο κόκκινο της σκηνής όσο και το βαθύ μπλε της παραίσθησης ενδυναμώνουν το στοιχείο του ονείρου.} Πρόκειται για την ατμοσφαιρική σεκάνς που οδηγεί προς το δέσιμο του ονείρου με την πραγματικότητα. Ένα κομβικό σημείο…

Κατά τη διάρκεια της παράστασης βλέπουμε ότι τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται, πως όλα είναι μια παραίσθηση και η Diane ταρακουνιέται – ίσως να αντιλαμβάνεται ότι έρχεται η στιγμή που όλη αυτή η ευχάριστη ονειρική οντότητα θα λάβει το τέλος της. Η τραγουδίστρια λιποθυμάει και η ανησυχία στα πρόσωπα των δύο γυναικών είναι έκδηλη. Η Betty βγάζει από την τσάντα της το μπλε κουτί και κοιτάζεται με τη Rita. Ξέρουν πλέον και οι δύο ότι το κουτί κρύβει ένα συνταρακτικό μυστικό. Το silencio από μόνο του ως ατάκα αποτελεί έναν προάγγελο του θανάτου της Diane που πρόκειται να ακολουθήσει στη φιλμική αφήγηση. Δεν πρόκειται απλώς για το θάνατο, αλλά και για τη λύτρωση της Diane από τα βάσανά της.

Οι δύο γυναίκες έχουν γυρίσει σπίτι. Η Rita σιγουρεύεται ότι δεν είναι δίπλα της η Betty και αποφασίζει να δοκιμάσει να ανοίξει το μπλε κουτί με το περίεργο μπλε αντικείμενο που είχε βρει στη δική της τσάντα με τα χρήματα. Το κουτί ανοίγει και η Rita καταρρέει. Μέσα στο μυαλό της Diane η Rita έχει μόλις συνειδητοποιήσει το θάνατο της Camila, καθώς η ίδια στην ουσία δεν υπάρχει )όπως και το μπλε κουτί) – είναι μια ονειρική οντότητα, για αυτό και η θεία Ρουθ που επιστρέφει στο δωμάτιο δε βρίσκει τίποτε.

- - - - -

Πέρα από κάποια γεγονότα για τα οποία πιστεύω πως υπάρχει σαφής εξήγηση η ταινία εξελίσσεται σε μια καθαρά ονειρική ατμόσφαιρα. Αυτό που πρέπει να κάνει ο θεατής είναι να προσπαθήσει να αφεθεί και να τη βιώσει όσο καλύτερα γίνεται αντί να ψάχνει τις λεπτομέρειες. Τη συγκεκριμένη μελέτη την έκανα έχοντας δει ήδη τρεις φορές την ταινία σε διάστημα 5 ετών και θέλοντας να τη δω αυτή τη φορά με σκοπό την ανάλυση (από βίτσΧιο) και όχι την εμπειρία {4^η θέαση με dvd}. Σίγουρα ο καθένας μπορεί να δώσει δικές του ερμηνείες πιθανότατα αναζητώντας τες στα δικά του προσωπικά βιώματα, οπότε μην αντιμετωπίζετε το κείμενο σα να περιέχει την “απόλυτη αλήθεια”.

Θα μπορούσα να γράψω για αρκετές ακόμη λεπτομέρειες, δε θέλω όμως να χαθεί το νόημα. Επαναλαμβάνω πως τα περισσότερα σημεία χρησιμοποιούνται για τη σύνδεση του ονείρου με την πραγματικότητα. Ενδεικτικά και μόνο παραθέτω κάποια σημεία που θυμάμαι και ίσως αξίζουν την προσοχή σας:

-Το ατύχημα που συμβαίνει στη Rita είναι στο δρόμο που οδηγούσε στη δεξίωση {Mulholland DR}. Η Diane όπως και η Rita επισημάνει πως ο οδηγός έχει κάνει λάθος.

-Σε μια μυστηριώδη σκηνή με τηλεφωνήματα (στο όνειρο), χτυπάει το τηλέφωνο δίπλα στο κόκκινο πορτατίφ. Το τηλέφωνο αυτό στην πραγματικότητα ανήκει στη Diana.

- Ο Καουμπόη εμφανίζεται στη δεξίωση όπως και υποχόνδριος κύριος που φτύνει τον εσπρέσο.

-Η ταινία στην οποία γνωρίστηκαν η Camila με τη Diane είναι το ‘Sylvia North Story’ με σκηνοθέτη τον Bob Brooker όπως και στην audition και το δοκιμαστικό.

-Ο δολοφόνος κρατάει το ίδιο μαύρο βιβλίο.

-Η θεία Ρουθ έχει πεθάνει.

-Το μυστηριώδες μπλε αντικείμενο με το οποίο ανοίγει η Rita το μπλε κουτί, αλλάζει ελαφρώς σχήμα όταν βγαίνει από το ξεκλειδωμένο πλέον κουτί.

Τέλος ο ζητιάνος όπως και η κυρία με τα μπλε μαλλια (τελευταία σκηνή) έχουν καθαρά συμβολικό χαρακτήρα.

Ο βρόμικος ζητιάνος κρατάει στα χέρια του το μπλε κουτί με τις βρόμικες σκέψεις και μυστικά της Diane.

Η κυρία με τα μπλε μαλλιά – που βρισκόταν και τον εξώστη του Silencio- συνοδεύεται από έντονα θεατρικά στοιχεία όπως είναι άλλωστε απαραίτητο για την υποστήριξη του ‘silencio’.

Για την Αμαλια

{Η αλήθεια είναι ότι ντρέπομαι που χρειάστηκε άλλη μια τραγωδία για να ξεκινήσει η κινητοποίηση, αλλά ας είναι. Καλύτερα από την αδράνεια...}

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ