When Nitzsche Wept

Ηταν η πρώτη φορά που μιλούσαμε καθώς την πήγαινα στο σπίτι. Μου μίλησε για τις σπουδές της, τα παιδικά της χρόνια, τα σχέδιά της και καθώς φτάσαμε έβγαλε ένα βιβλίο από την τσάντα. "Δεν ξέρω νομίζω ότι είναι το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ" είπε και μου το έδωσε. Το είχε τελειώσει το προηγούμενο βράδυ και είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ που ένιωθε ότι έπρεπε να το μοιραστεί.
Ισως μερικοί να βρίσκουν κάπως επιτηδευμένα πιασάρικο το ύφος του Irvin Yalom, παρ'όλα αυτά προσωπικά κατάφερε να με κερδίσει από τις πρώτες σελίδες. Βιβλίο που θέλεις να το ρουφήξεις, σε κρατάει σε εγκεφαλική εγρήγορση, να μη μπορείς να το κλείσεις.
Πρόσφατα έμαθα απο τη miss Koula ότι έχει βγει και σε ταινία. Ο Armand Assante απέδωσε άκρως ικανοποητικά το ιδιαίτερο χαρακτήρα του Νίτσε αν και πιστεύω ότι ο κινηματογραφικός χαρακτήρας λανθασμένα έμοιαζε σε μεγάλο βαθμό με καρικατούρα {δε γνωρίζω όμως πως ήταν ο Νίτσε στην πραγματικότητα}. Η επιλογή του Ben Cross δε ταιριαξέ αρκετά {φυσιογνωμικά} με αυτό που είχα στο μυαλό μου, όπως και η αντίστοιχη της Katheryn Winnick, η οποία παρ'όλο που υπήρξε αρκούντως σαγηνευτική δεν είχε τον τύπο που της είχα δώσει στη φαντασία μου. Ολα αυτα βέβαια είναι φυσιολογικά επακόλουθα όταν πρόκειται για μεταφορά. Οταν έχεις διαβάσει ένα βιβλίο πάντοτε ξαφνιάζεσαι από το διαφορετικό χαρακτήρα των κινηματογραφικών ηρώων. Ακόμα και αν αποδεχτώ όμως τις όποιες διαφοροποιήσεις η ταινία δεν καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο να σε βάλει στον κόσμο του Yalom. Η απόδοση των ονείρων είναι τουλάχιστον αφελής και οι φιλοσοφικές αναζητήσεις προκαλούν περισσότερο βαρεμάρα παρά εγκεφαλική διέγερση όπως συνέβαινε με το βιβλίο.

Κρίμα. Για τους τύπους η ταινία φέρει την υπογραφή του Pinchas Perry.
When Nitzsche Wept

#Θα με ενδιέφερε {ως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις} να ακούσω τη γνώμη κάποιου που δεν έχει διαβάσει το βιβλίο.