Tavling I

Όσο μετριόφρων κι αν είμαι (όποιος θέλει το πιστεύει) δε μπορώ να μην παραδεχθώ ότι ως φοιτητής και υπ. διδάκτορας υπήρξα υπέρτατος ταβλαδόρος. Δε μπορώ να πω είχα και μεγάλο δάσκαλο. Στα 18 μου νόμιζα ότι ήμουν παιχταράς μέχρι που άρχισα να παίζω με το νέο μου φιλαράκι τον Bani. Η παιχτική ιδιοφυία του Bani με ανάγκασε να αναθεωρήσω. Φοιτητική ζωή, άφθονος ελεύθερος χρόνος για τάβλι και σύντομα ο μαθητής Zpi έφτασε το επίπεδο του Bani και όπως συμβαίνει πολύ συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, ο μαθητής έφερε τον καθηγητή σε πολύ δύσκολη θέση για πολλά έτη.

Εκτός από τον Bani όμως υπήρξαν πολλοί άλλοι άτυχοι ταβλαδόροι που προσπάθησαν να τα βάλουν με τον Zpi και καταράστηκαν την ώρα και τη στιγμή. Αμέτρητοι τάχα μου τάχα μου παιχταράδες βρήκαν το μάστορά τους. Ένα καλοκαίρι μάλιστα πριν από 3 χρόνια είχα πετύχει ένα τρομερό ντεμπαράζ κερδισμένων στοιχημάτων με αποτέλεσμα να αναγκαστούν 4 φίλοι μου να απαντούν καθημερινώς στην ερώτηση μου «Τί είσαι» λέγοντας «Είμαι το πουτανάκι σου». Όσοι αναιδείς απαίτησαν ρεβάνς προσπαθώντας να ξεπλύνουν την ντροπή κατέληξαν να μου λένε την ίδια ατάκα σε άλλες γλώσσες.

Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν ήταν όλοι οι αντίπαλοι έμπειροι παίχτες. Σίγουρα το γεγονός ότι έβαλα στοίχημα με αρκετούς ερασιτέχνες φίλους ταβλαδόρους δεν με τιμά, αλλά τι να κάνουμε δε μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό της καζούρας.

Ώρα να επανέρθω στην τωρινή πραγματικότητα. Μια μέρα λοιπόν εντελώς ξαφνικά πριν από 3 περίπου χρόνια έχασα ολοκληρωτικά το ενδιαφέρον μου για το τάβλι. Τα είχα ξαναπεράσει στο παρελθόν και με το μπιλιάρδο, οπότε ήξερα τι με περίμενε. Χωρίς ενδιαφέρον για το παιχνίδι δε μπόρεσα να ξανακερδίσω παρτίδα. Ο κάθε άσχετος μπορούσε πλέον να ξεφτιλίσει τον μέχρι πρότινος μυθικών διαστάσεων ήρωα Zpi. Η τύχη μου με εγκατέλειψε όπως εγκαταλείπουν τα ποντίκια το βυθισμένο καράβι.

Η έλλειψη του ενδιαφέροντος, ίσως και οι απανωτές ήττες, σε συνδυασμό με το φόρτο εργασίας με έκαναν να παρατήσω το άθλημα. Για 3 χρόνια δεν ξαναέπαιξα τάβλι. Υπήρξαν 2-3 φορές που προσπάθησα να παίξω, αλλά συνειδητοποίησα ότι μου ήταν αδύνατο να βγάλω ολόκληρο σετ ως τα 7 ή έστω ως τα 5.

Την Κυριακή που μας πέρασε ο δρόμος μου με έβγαλε στην Αθήνα όπου και με φιλοξένησε για το συγκεκριμένο βράδυ ο φίλος μου τον Tommy. Ο Tommy υπήρξε ένας από τους λίγους παίχτες με τους οποίους χαιρόμουνα να παίζω τάβλι. Ατελείωτα παιχνίδια κατά τη διάρκεια της φοιτητικής θητείας με σασπένς και απρόσμενο τέλος έλαβαν μέρος στην πρώην κατοικία του στη Μανουσογιαννάκη στη Θεσσαλονίκη. Παιχνίδια συνοδευόμενα πάντα και με το κατάλληλο στοίχημα, το οποίο έδινε σημαντικό κίνητρο στον νικητή. Είπα λοιπόν να ξαναδοκιμάσω την τύχη μου. Σε περίπτωση ήττας θα ήμουν υποχρεωμένος να γράψω στο μπλογκ μια παράγραφο για τον Tommy. Σε περίπτωση ήττας δε θέλω να πω τι θα έκανε ο Tommy για μένα, διότι θα τον εκθέσω ανεπανόρθωτα. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό, πάντως ήταν δελεαστική πρόταση.

Το παιχνίδι ξεκίνησε και το αποτέλεσμα: πανωλεθρία. 8-2 το ματσάκι περίπατος για τον Tommy. «Πάει ρεβανς για 2^η παράγραφο;» ρωτάει ο Tommy. «Πάει» του λέω κι εγώ και ξαναξεκινάμε, ως τα 5 αυτή τη φορά. Αποτέλεσμα: Τραγωδία. 5-2 το ματσάκι κατοχυρώνεται για τον Tommy. Δεν υπήρχε χρόνος και διάθεση για 3^η παρτίδα. Πάλι καλά γιατί στο τέλος θα αναγκαζόμουν να γράψω ολόκληρο μυθιστόρημα.

Το θέμα όμως είναι ότι μετά από 3 χρόνια κατάφερα να ξαναπαίξω ολόκληρο σετ και μάλιστα να βγάλω και τη ρεβανς. Όπως θα έλεγε και ο Πωλ Νιούμαν στον αυθάδη Τομ Κρουζ στο ‘Χρώμα του Χρήματος’: Μπορεί να χάσω σήμερα, μπορεί να χάσω και στην επόμενη αναμέτρηση, αλλά θα συνεχίσω να παίζω και κάποια στιγμή αναπόφευκτα η νίκη θα γίνει δική μου.

‘I’m back

ΥΓ: Tommy υποσχέθηκες να ‘ρθεις Θεσσαλονίκη στις 18 Ιουνίου. Καταλαβαίνεις ότι θα απαιτήσω ρεβανς, σο b πριπερντ. Το post που ακολουθεί δικό σου.