Εκανες το καθηκον σου;

Εχει ενδιαφέρον η συμπεριφορά που υιοθετεί ο κάθε άνθρωπος όταν αποκτά ένα ψίχουλο εξουσίας μέσα στο μικρόκοσμό του.
Οταν πρωτοέκανα επιτήρηση μου έκανε εντύπωση η συμπεριφορά ορισμένων επιτηρητών. Φωνή, τσαμπουκάς, χτύπημα χεριού στην έδρα κτλ. Στάσου ρε μαγκάκο μέχρι χθες δεν αντιγράφαμε παρέα; Σήμερα πως έχεις μούτρα και πουλάς τρέλα στα φοιτητάκια;
Γενικότερα οι επιτηρητές χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: Στους αυστηρούς και στους χαλαρούς. Αξίζει να σκεφτεί κανείς ποιοί είναι οι λόγοι που οδηγούν τους επιτηρητές της πρώτης κατηγορίας να εκτελούν με ζήλο το έργο τους. Με μια πρόχειρη ανάλυση ένας επιτηρητής μπορεί να είναι αυστηρός επειδή:
α) θέλει να περάσουν μόνον όσοι το αξίζουν ώστε να έχουμε καλύτερη λειτουργία του συστήματος
β) θέλει να πουλήσει ζοριλίκι τώρα που 'χει την εξουσία στα χέρια του (έστω για 2 ώρες)
γ) επειδή αυτή είναι η δουλειά που του έχουν αναθέσει και πρέπει να τη φέρει εις πέρας.

Η πρώτη άποψη έχει ένα νόημα, αλλά μου φαίνεται κάπως ουτοπικό το περιεχόμενό της. Οι επιτηρητές της β) υποκατηγορίας θέλω να πιστεύω ότι είναι λίγοι, αλλά όσοι και να είναι ποιός ασχολείται με τέτοιους μπάσταρδους, οπότε περνάμε στους τυπολάτρες επιτηρητές της γ) υποκατηγορίας.

Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο τη λέξη καθήκον. Άλλοι λειτουργούν σα ρομποτάκια ενεργοποιώντας το σύστημα αυτόματης πλοήγησης και άλλοι κάθονται μια στιγμή πριν λειτουργήσουν και σκέφτονται πριν πάρουν αποφάσεις.

Πάντα λοιπόν θα υπάρχει:
~ο επιτηρητής που σου πουλάει πρόλογο και ο επιτηρητής που κάνει τα στραβά μάτια
~ο μπάτσος που φέρεται σαν ουρακοτάγκος και ο αστυνομικός που βοηθάει τους πολίτες
~ο υπαλληλίσκος που σε γειώνει και ο υπάλληλος που σου εξηγεί
~ο μπάσταρδος που σε πηδάει στεγνά και ο κρουπιέρης που σε βοηθάει με τον τρόπο του να παίξεις σωστά.

- - - - -

Εχασα κάτι κερδισμένα φράγκα τις προάλλες. Δε με πείραξε η χασούρα - ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά ήταν- με ενόχλησε όμως το στυλάκι του κρουπιέρη. Τους συμπαθώ τους κρουπιέρηδες. Κάνουν τη δουλειά τους και ακούνε χίλιες δυό γκρίνες και κατάρες από τον κάθε γραφικό και κάθε κατεστραμένο. Αυτόν τον τύπο όμως τον σιχάθηκα. Δεν είναι μόνο τα σκατόφυλλα που μοίραζε κυρίως σε μένα αλλά και στην υπόλοιπη παρέα, είναι το στυλάκι του. Πρόσεξα τον τρόπο με τον οποίο άνοιγε τα φύλλα του, αλλά και τις εκφράσεις του. Είδα τη στιγμιαία απογοήτευση στο πρόσωπό του όταν τράβηξε 4ρι από 11. Λες κι έχανε λεφτά από την τσέπη του. Βέβαια το επόμενο φύλλο ήταν 5ρι διότι εκείνη τη μέρα τίποτε δεν πήγαινε καλά. Δεν πα να καιγόμουνα όλη μέρα (με 22) το παιχνίδι δεν έστρωνε ούτε για τους υπόλοιπους με τίποτε.
Αργότερα έγινε αλλαγή. Ηρθε μια τύπισα στη θέση του μαλάκα. Θεά. Ευγενέστατη. Βοήθησε όσο μπορούσε να βοηθήσει και τα δυο φιλαράκια μου εκεί που έχαναν βγάλανε από 100-200 ευρώ. Εγώ δυστυχώς είχα αποσυρθεί. Με είχε ξεπαραδιάσει ο προηγούμενος.

Ξέρω να παίζω αρκετά καλά Blackjack. Δεν έχω την απαίτηση να με βοηθήσει ο κρουπιέρης να πάρω αποφάσεις και ούτε πολυχρειάζομαι βοήθεια (α ρε lefty εξακολουθούν να με μπερδεύουν μερικές περιπτώσεις με μαλακό 17-18), αλλά όχι ρε φίλε να θέλεις να με κερδίσεις. Για πρώτη φορά μου ήρθε να κάνω καυγά.
Ηταν άραγε τόσο καργιόλης ο κρουπιέρης ή μεταλλάχθηκα με τον καιρό σε γραφικό [από αυτούς τους τελειωμένους που κοροϊδεύουμε]..?