Schooligans

Πριν από 1-2 βδομάδες συζητούσαμε στο μπλογκ για το πόσο είναι δυνατό να μεταφερθεί το ύφος ενός μπλογκ σε κάποιο έντυπο. Σήμερα διαβάζω το Schooligans και νιώθω πως έχω μπροστά μου τις σκέψεις ανήλικων μπλόγκερς αποτυπωμένες στο χαρτί

ΜΑΜΑ ΜΟΥ SORRY

Χθες είπα στη μάνα μου ότι πάω για καφέ. "Να κάτσεις να διαβάσεις λατινικά" μου απάντησε. Και μετά για παρηγοριά μου πέταξε: "Μια χρονιά είναι, θα περάσει". Εδώ και 12 χρόνια μια χρονιά είναι! Μια χρονιά θα είναι και η σχολή, μια χρονιά κι ο στρατός, μια χρονιά και η δουλειά. Και μια μέρα θα ξυπνήσω ιδρωμένος και θα αναρωτηθώ.
Δεν είχα όνειρα εγώ;
Ναι, έχω όνειρα. Sorry μαμά, που θα σ' απογοητεύσω, αλλά: Στ' αρχίδια μου για το κωλο-πτυχίο τους, εγώ θέλω να φτιάξω ένα συγκρότημα και να ζω απ'αυτό, να γουστάρω. Να σκέφτομαι ότι θέλω εγώ και όχι ό,τι θέλουν αυτοί. Θέλω να ζω, να μιλάω, να υπάρχει ουσία στη ζωή μου. Δεν ξαναπατάω φροντηστήριο, μαμά. Ούτε στρατό θα πάω! Ούτε υπάλληλος του συστήματος θα γίνω, κι ας είμαι και περιθωριακός. Θα γίνω αυτό που θέλω εγώ, και θα είμαι περήφανος γι αυτό.

Βαγγέλης, Γ' Λυκείου

Πριν από μερικούς μήνες είχα διαβάσει στο Schooligans την πιο απολαυστική συνέντευξη που έχει δώσει ποτέ ο Αγγελάκας. Από τότε είχα εντυπωσιαστεί με τα μηνύματα των ανήλικων μαθητών. Σήμερα διάβασα το τεύχος του Οκτωβρίου και οφείλω να πω πως έχω μείνει για μια ακόμη φορά εντυπωσιασμένος. Πιστεύω πως πρόκειται για το καλύτερο ένθετο που κυκλοφορεί στις Κυριακάτικες, το οποίο αποτελεί πραγματικό ορμητήριο για τους ανήσυχους νέους της εποχής μας.
Μπράβο και στην Κ. Ελευθεροτυπία που υποστήριξε την προσπάθεια βγάζοντας σε κυκλοφορία μαζί με την εφημερίδα και το cd από το Schoolwave fest όπου λάβαν μέρος 21 (αν δεν κάνω λάθος) σχολικά συγκροτήματα. Είχα σκοπό να ανεβάσω στο sidebar ('τραγούδι εβδομάδας') κομμάτι από Big Sleep για αυτή την εβδομάδα όμως οι εξελίξεις με προλάβανε. Ας περιμένει μια εβδομάδα ο Stefan. Από τώρα μέχρι και το βράδυ της επόμενης Κυριακής διαθέσιμο προς κατανάλωση το Trying to find the moon από το μαθητικό σχήμα ENESIS.
Όλα τα τραγούδια από το Schoolwave βρίσκονται στο cd της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας.

Τις απόψεις του σχετικά με το Schooligans μοιράζεται στο μπλογκ του και ο Άνεμος.

Being John Malkovich?

Τις προάλλες στο Ιπποκράτειο
ανακάλυψα το παράθυρο που οδηγεί στο μυαλό του John Malcovich.
Με 200 ευρώ σας βάζω μέσα για ένα τέταρτο

Συναυλιακή Φωτο-ανταπόκριση

Φωτοντοκουμέντο - ημιανταπόκριση από Αρδα, Party Run Devil Run και Ξυλουργείο
Φωτογραφίες από Μωρά στη Φωτιά, Κεραίες, Ράκια, Infidelity, Scub Level, Los Tromos και Διάφανα Κρίνα.
Τα credits στον αδολφό Νάσο Αβδαρμάνη, έργα του οποίου θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε προσεχώς στο 35. Δική μου προσθήκη οι φωτογραφίες των Lost Tromos.
Εφχαρίστο γκαμπρέν

L'Ultimo Bacio

Κανόνες Πρέφας

Εδώ και πολύ καιρό βλέπω στα keywords τις λέξεις ‘πρέφα κανόνες’. Αποφάσισα λοιπόν μετά από τους κανόνες της βίδας να κάνω ένα δεύτερο καλό και να γράψω τους κανόνες για την πρέφα.Να συνεισφέρω κι εγώ με το δικό μου τρόπο στον πολιτισμό. Δυστυχώς πρόκειται για ένα παιχνίδι που δύσκολα θα μπορέσει να κατανοήσει ένας αρχάριος διαβάζοντας απλώς τους κανόνες. Εγώ μια φορά θα κάνω ότι μπορώ...

ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΡΕΦΑΣ

Η πρέφα παίζεται με 3 παίχτες (για τους γνώστες προτιμώ να αγνοήσω αυτή τη στιγμή την περίπτωση του ‘τεμπέλη’). Τα φύλλα είναι 32, δηλαδή από 7 και πάνω, και μοιράζονται όλα σε κάθε γύρα. Τα φύλλα μοιράζονται παραδοσιακά δύο δύο σε κάθε παίχτη με αποτέλεσμα οι παίχτες να έχουν στο τέλος της μοιρασιάς από 10 φύλλα στα χέρια και να περισσεύουν άλλα δύο. Τα δύο φύλλα που περισσεύουν θα τα πάρει ο παίχτης που θα πάρει την αγορά και εφόσον θα έχει 12 φύλλα στα χέρια του θα πρέπει να αφήσει 2 φυλλά που θεωρεί πως δεν του είναι χρήσιμα εκτός παιχνιδιού. Τα 2 αυτά φύλλα θα ξέρει μόνον ο ίδιος ποια είναι, κοινώς μένουν κρυφά για τους υπόλοιπους παίχτες.
Η λογική στην πρέφα σε αντίθεση με άλλα χαρτοπαίγνια που παίζονται με 32 φύλλα, όπως το μπουρλότ ή η βίδα, βασίζεται στις μπάζες. Ενώ λοιπόν σε άλλα παιχνίδια έχουν ιδιαίτερη σημασία οι πόντοι που μαζεύει ο κάθε παίχτης, στην πρέφα σημασία έχει ο αριθμός των μπαζών που θα έχει κερδίσει ο παίχτης στο τέλος του παιχνιδιού.
Η σειρά δυναμικότητας των φυλλών στην πρέφα είναι απλή, δηλαδή η σειρά στα φύλλα έχει ως εξής: 7, 8, 9, 10, J, Q, K, A, όπου ο Ασσος (Α) είναι το πιο ισχυρό φύλλο.
Για τους αρχάριους: όταν ο πρώτος παίχτης πετάξει πχ το 7 μπαστούνι, οι υπόλοιποι 2 παίχτες πρέπει να απαντήσουν κι αυτοί στο μπαστούνι, πράγμα που σημαίνει πως εαν έχουν στα φύλλα τους κάποιο μπαστούνι θα πρέπει να διαλέξουν ένα και να το πετάξουν. Έστω λοιπόν ότι ο πρώτος παίχτης πετάει το 7 μπαστούνι, ο δεύτερος το 10 μπαστούνι και ο τρίτος τη ντάμα (Q) μπαστούνι. Η Q είναι το ισχυρότερο φύλλο σε σχέση με τα άλλα δύο, οπότε ο τρίτος παίχτης παίρνει τα 3 αυτά φύλλα και λέμε ότι πήρε τη μπάζα.
Στη πρέφα όπως και στα περισσότερα αν όχι σε όλα τα παιχνίδια που παίζονται με μπάζες (πχ στο μπουρλοτ και στη βίδα όπου μετράνε οι πόντοι αλλά υπάρχει η λογική της μπάζας στο παίξιμο, ή στο bridge όπου και πάλι έχουν σημασία οι μπάζες) τα φύλλα χωρίζονται μετά την αγορά σε 2 κατηγορίες. Στα ατού και στα απλά φύλλα. Ποιανού χρώματος τα φύλλα θα είναι ατού σε κάθε παιχνίδι εξαρτάται από το ‘μίλημα’, από τη διαδικασία δηλαδή που ακολουθείται ώστε να πάρει ένας παίχτης την αγορά. Να δούμε όμως πως πραγματοποιείται το ‘μίλημα’.
Οι 3 παίχτες έχουν από 10 φύλλα που έχουν μοιραστεί. Για να ανοίξει κάποιος αγορά θα πρέπει να πιστεύει πως με τα φύλλα που έχει στα χέρια του σε συνδυασμό με τα 2 φύλλα που αποτελούν την αγορά, θα του δώσουν τη δυνατότητα να πάρει τουλάχιστον 6 μπάζες. 1^ος μιλάει ο παίχτης που βρίσκεται δεξιά από τον παίχτη που μοιράζει κάθε φορά. Αν λοιπόν ο 1^ος παίχτης πιστεύει πως δε μπορεί να βγάλει 6 μπάζες τότε λέει πάσο και μιλάει ο επόμενος.

Εστω ότι ο πρώτος παίχτης πιστεύει πως μπορεί να βγάλει έξι μπάζες στις κούπες, ο δεύτερος πιστεύει πως μπορεί να βγάλει 6 μπάζες στα καρρά και ο τρίτος πιστεύει πως μπορεί να βγάλει 6 μπάζες στα μπαστούνια. Εδώ πρέπει να σας πω πως υπάρχει δυναμικότητα και στα χρώματα των φύλλων, η οποία δυναμικότητα έχει ως εξής: Μπαστούνια, Σπαθιά, Καρρά, Κούπες, Αχρωμα, όπου τα άχρωμα (θα δούμε σε λίγο περι τίνος πρόκειται) είναι η ισχυρότερη επιλογή. Για να γίνει το μίλημα πρέπει να τηρηθούν ορισμένοι κανόνες. Δε μπορεί ο κάθε παίχτης να λέει κατευθείαν το χρώμα που επιθυμεί, αλλά πρέπει να ακολουθείται η σειρά των χρωμάτων, πράγμα που σημαίνει οως ο 1^ος παίχτης ενώ είναι καλός στις κούπες θα πρέπει να ξεκινήσει το μίλημα από τα μπαστούνια. Ο 1^ος παίχτης λοιπόν θα δηλώσει μπαστούνια (εννοείται 6, ούτως η άλλως το μίλημα πρέπει να ξεκινήσει από τα 6 μπαστούνια, δηλαδή 6 μπάζες στα μπαστούνια). Ο δεύτερος παίχτηςμε τη σειρά του δε θα πει καρρά, αλλά θα πρέπει να ακολουθήσει την ιεραρχία των χρωμάτων και να δηλώσει σπαθιά (και πάλι εννοείται 6). Ο 3^ος παίχτης που είναι καλός στα μπαστούνια θα αναγκαστεί να πάει πάσο διότι η δήλωση των 6 μπαστουνιών έχει περάσει. Θα μιλήσει μόνο αν πιστεύει πως έχει δυνατότητα να πάρει 7 μπάζες στα μπαστούνια. Εστω λοιπόν ότι ο 3^ος παίχτης δεν έχει τόσο καλό φύλλο και πηγαίνει πάσο. Η αγορά βρίσκεται στα 6 σπαθιά αυτή τη στιγμή και δικαίωμα να συνεχίσουν να μιλάνε έχουν μόνο οι δύο πρώτοι παίχτες. Από τη στιγμή που έχουν μείνει 2 παίχτες στο μίλημα ο παίχτης που έχει σειρά να μιλήσει, δηλαδή ο 1^ος στο παράδειγμά μας, λέει ναί στα σπαθιά, πράγμα που σημαίνει πως θέλει να πάρει αγορά στα 6 σπαθιά (τουλάχιστον) ή σε κάποιο πιο ισχυρό χρώμα. Ο 2ος λέει το επόμενο χρώμα, δηλαδή 6 καρρά, το οποίο τυχαίνει να είναι και το χρώμα του. Ο 1^ος παίχτης θα απαντήσει ‘ναι στα καρρά’ μιας που η δυναμή του είναι στις κούπες. Ο 2^ος παίχτης αν πιστεύει πως δε μπορεί να πάρει 7 μπάζες θα πάει πάσο και θα πάρει την αγορά ο πρώτος παίχτης.
Ο 1^ος παίχτης λοιπόν παίρνει τα δύο φύλλα που βρίσκονται κρυφά στο τραπέζι, βλέπει τα 12 φύλλα που έχει στα χέρια του και αποφασίζει καταρχάς ποια 2 φύλλα δεν του χρειάζονται και στη συνέχεια πόσες μπάζες θα πρέπει να δηλώσει. Το μίλημα σταμάτησε στα 6 καρρά, πράγμα που σημαίνει πως ο παίχτης μπορεί να δηλώσει πως θα κάνει 6 μπάζες στις κούπες. Αν πήρε καλά φύλλα από κάτω και πιστεύει πως μπορεί να βγάλει 7 μπάζες, τότε μπορεί να δηλώσει 7 μπάζες στις κούπες. Αυτό που δε μπορεί να δηλώσει είναι 6 μπάζες στα μπαστούνια ή 6 μπάζες στα σπαθιά, μιας που οι συγκεκριμένες δηλώσεις έχουν προσπεραστεί στη διάρκεια του μιλήματος.
Εστω λοιπόν ότι στο παιχνίδι ο παίχτης που πήρε την αγορά δήλωσε πως θα κάνει 6 μπάζες διαλέγοντας ως ατού τις κούπες. Οταν κάποιος παίχτης πετάξει ένα χρώμα στο τραπέζι, οι υπόλοιποι δύο παίχτες πρέπει να πετάξουν ένα φύλλο στο αντίστοιχο χρώμα. Τη μπάζα θα πάρει ο παίχτης με το μεγαλύτερο φύλλο. Αν όμως ένας από τους 2 παίχτες που πρέπει να απαντήσουν δεν έχουν φύλλο σε αυτό το χρώμα τότε θα πρέπει να πετάξουν ένα οποιοδήποτε ατού. Ο παίχτης που δεν είχε φύλλλο στο συγκεκριμένο χρώμα και πέταξε ατού –λέμε πως κάνει τσάκα / τσακίζει- και παίρνει και τη μπάζα. Αν δεν έχει κανείς από τους δύο παίχτες που πρέπει να απαντήσουν φύλλο του συγκεκριμένου χρώματος, τότε θα πρέπει και οι δύο να τσακίσουν και θα πάρει τη μπάζα αυτός που θα βάλει το μεγαλύτερο ατού. Οταν ένας παίχτης δεν έχει φύλλο του συγκεκριμένου χρώματος για να απαντήσει αλλά δεν έχει ούτε ατού, τότε πετάει ένα φύλλο οποιουδήποτε άλλου χρώματος και δε διεκδικεί τη συγκεκριμένη μπάζα.
Επίσης και πάλι στη διαδικασία του μιλήματος: όταν ένας παίχτης έχει μεγάλα φύλλα σε όλα τα χρώματα και τα φύλλα του είναι σε γενικές γραμμές μοιρασμένα, πχ Α,Κ στα μπαστούνια – Α, Q στα σπαθιά, Α στα καρρά & K, Q, J στις κούπες τότε μπορεί να μη διαλέξει ένα συγκεκριμένο χρώμα για ατού, αλλά να διαλέξει άχρωμα. Αυτό σημαίνει πως το παιχνίδι θα πραγματοποιηθεί στην ουσία χωρίς να υπάρχουν ατού. Δεν υπάρχουν δηλαδή τσάκες. Ο παίχτης πρέπει και πάλι να απαντάει στο χρώμα που βρίσκεται στο τραπέζι αλλά δεν υπάρχει η δυνατότητα τσάκας.
Και κάτι τελευταίο: Όταν ένας παίχτης μιλάει στη διαδικασία του μιλήματος πρώτος ή μιλάει μετά από έναν αίχτη που έχει δηλώσει πάσο, τότε έχει τη δυνατότητα να τα ‘γράψει΄. Αυτό σημαίνει πως ο παίχτης αυτός θα πάρει την αγορά μόνον εφόσον οι υπόλοιποι δύο παίχτες πάνε πάσο. Αν ένας από τους άλλους δύο παίχτες μιλήσει, τότε αυτομάτως ο παίχτης που δήλωσε ότι τα γράφει βγαίνει εκτός της διαδικασίας του μιλήματος.
Αυτοί είναι με όσο το δυνατόν απλούστερη περιγραφή οι κανόνες που τηρούνται στην πρέφα. Για να αποκτήσει νόημα το παιχνίδι θα πρέπει οι παίχτες να γνωρίζουν και πόσοι πόντοι γράφονται στο τέλος της κάθε παρτίδας. Μην ξεχνάτε πως η πρέφα είναι ρωσσικής προέλευσης και παιζόταν ανέκαθεν με λεφτά. Στο τέλος του παιχνιδιού γινόταν σούμα (άθροισμα) και ο κάθε παίχτης έβλεπε τα καπίκια που είχε κερδίσει ή που έπρεπε να πληρώσει. Δυστυχώς το γράψιμο των πόντων είναι και αυτό λίγο δυσνόητο. Αγαπηταί αναγνώσται σας υπόσχομαι ότι θα ακολουθήσει 2^ο post με οδηγίες σχετικές με το γράψιμο των πόντων με όσο το δυνατόν απλούστερη περιγραφή.
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα έχω ξεχάσει να αναφέρω ένα σωρό περιπτώσεις οπότε να είστε σίγουροι πως θα υπάρξουν updates στο post. Για τους χρήστες που μπαίνουν στο μπλογκ μου πληκτρολογώντας στα ψαχτήρια ‘Κανόνες μπιρίμπας’ έχω να πω: λυπάμαι, αλλά κανόνες μπιρίμπας βαριέεεμαι να γράψω, ψάξτε αλλού’

Καλή εξάσκηση

Γεια σου ρε Μήτσο γίγαντα

-Βασίλη θα ανοίξεις το εργαστήριο σήμερα;
-Σε παρακαλώ, είμαι Θεσσαλονικιός το ξέχασες;

Μικρόκοσμος VS Πραγματικότητα

Ελλάδα VS Τουρκία

Ελλάδα VS Αλβανία

Ελλάδα VS Country.*

Χριστιανισμός VS Μουσουλμανισμός

Χριστόδουλος VS Ιησούς

Εκκλησία VS Εξουσία

Εκκλησία OR Εξουσία VS ΜΜΕ

ΠΑΣΟΚ VS ΝΔ

ΚΚΕ VS Κόμμα .*

Ολυμπιακός VS Παναθηναϊκός

Πάοκ VS Αρης

Ολυμπιακός Βόλου VS Νίκη Βόλου

TV Star #1 VS TV Star #2

TV Trash Star #1 VS TV Trash Star #2

Παίχτης Reallity #1 VS Παίχτης Reallity #2

Blogger #1 VS Blogger #2

- - - - -

Μη σε νοιάζει για τίποτε. Διάλεξε στρατόπεδο, ευτελές πρότυπο, ντόπα. Βρες νόημα στην ασήμαντη ζωούλα σου. Συνέχισε να προβάρεις το ρόλο του κομπάρσου. Συνέχισε να στρουθοκαμηλίζεις, συνέχισε να εθελοτυφλείς και όσο συνεχίζεις να ζεις μέσα στον μικρόκοσμό σου δε θα σε αγγίζει τίποτε.

Last Drive

Ορίστε η συμβολή μου στο Misirlόcdο του Omicron
Η πρώτη (πιθανότατα - δεν κόβω και το κεφάλι μου) ροκ εκτέλεση της Μισιρλού 8 περίπου χρόνια πριν γίνει hit από Dick Dale μέσω Pulp Fiction. 'Underworld Shakedown' (1986) λέγεται η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική κυκλοφορία των Ελλήνων The Last Drive, η οποία ήρθε να ταρακουνήσει συθέμελα το τοπίο της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής. Στο νούμερο 4 στην πρώτη πλευρά του δίσκου στέκεται καμαρωτή καμαρωτή η Μισιρλού.
Ευτυχώς για όσους δεν έχουμε το δίσκο Το Ποπ&Ροκ μας έκανε τη χάρη να συμπεριλάβει το cd αυτούσιο σε ένα τέυχος του 2000 επί εποπτείας του κ. Θ.Μανίκα. Για όλους όσοι έχετε μείνει στην απ'έξω,
We proudly present... Μισιρλού

Ξοδεύω το χρόνο σας για να σκοτώσω την ώρα μου

Ένα κακό χούι (Λούι, Ντούι) που έχουμε εμείς οι μπλόγκερς (οι τουλάχιστον οι περισσότεροι από εμάς) είναι η εξέταση των στατιστικών του μπλογκός. Προσωπικά έχει παύσει από καιρό να με ενδιαφέρει το ακριβές νούμερο των καθημερινών επισkέψεων. Είτε είναι 30 είτε είναι 50, εγώ εξακολουθώ να παράμένω το ίδιο ανόητος. Δε χρειάζομαι αριθμητική επιβεβαίωση για να νιώσω δημοφιλής και να την ψωνίσω. Γνωρίζω πως είμαι χαρισματικός blogger, όπως γνώριζε και ο 'Danger' του Million Dollar Baby πως ήταν χαρισματικός μποξέρ.

Εξακολουθώ όμως παρ'όλα αυτά να ρίχνω ματιές στα στατιστικά μου. Ρίχνω μια ματιά στο παρουσioλόγιο μήπως και βρω επίσκεψη από κάποιον άγνωστο μπλόγκερ, αλλά κυρίως εστιάζω την προσοχή μου στα keywords που χρησιμοποιήθηκαν σε μηχανές αναζήτησης από ανυποψίαστους χρήστες που βρέθηκαν κατά τύχη στο μπλόγκ μου. Ξέρω καθόλου πρωτότυπα όλα αυτά. Εξάλλου αστεία keywords έχουν ανεβάσει στο παρελθόν πολλοί άλλοι μπλόγκερς. Ο MacManus θυμάμαι είχε ολόκληρες λίστες, ενώ ο dark Angel αναφέρει σε κάθε ποστ το πιο χαριτωμένο keyword.

Με το όλο θέμα λοιπόν ασχολούμαι διότι:

1ον) Τις Τετάρτες κρατάω 4 ώρες ώρες ένα εργαστήριο και αν δε γράψω κάτι η ώρα δεν περνάει και

20ν) Σήμερα παρατηρώ πως για πρώτη ίσως φορά στη λίστα με τα τελευταία 20 Searchengine Queries του μπλογκός, δεν υπάρχει ούτε μια βωμολοχία, ούτε μια προστυχιά, τίποτε. Οι 16 από τις 20 λέξεις μάλιστα αντιστοιχούν σε ονόματα συγκροτημάτων που έχω αναφέρει κατά περιόδους.

Συγχαρητήργια στη Run Devil Run. Διασκεδαστικότατο το πάρτυ της Κυριακής. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το πάρτυ 5 χρήστες μπήκαν στο μπλόγκ ψάχνωντας τους Los Tromos, 2 τους Infidelity και 1 τους Scab Level. Τι έγινε ρε παιδιά ο Ράκιας δηλαδή δε σας άρεσε, ή μήπως οι 2 χρήστες που ψάχναν για Κάθοδο των Μυρίων ήθελαν να συλλέξουν περισσότερες πληροφορίες για την πάρτη του.

Η λίστα των συγκροτημάτων ολοκληρώνεται με τους:

Τρίο Βαλκάνο (2)

Μωρά στη Φωτιά (2 - είδες Nio κάτι περίεργα πράγματα)

Sunny Μπαλτζή (1 - και ποιος ακούει τον CM...)

Nasa Funk (1)

Τα υπόλοιπα 4 keywords που οδήγησαν στο μπλόγκ ήταν:

Zpiderland...

Αγρύπνια blogspot

Photo Fault

Σχολές Μανικιούρ Πεντικιούρ (εδώ πια πετύχατε διάνα αγαπητέ επισκέπτη)

_ _ _ _ _

Για να είμαι ειλικρινής συνήθως δυσανασχετώ όταν βλέπω συμπλόγκερς να γράφουν για τα στατιστικά τους ή να περιαυτολογούν για το μπλόγκ τους, είναι όμως μερικές φορές που θες να πεις καμιά βλακεία παραπάνω και αν δεν την πεις στο συμπλόγκερ σου που αλλού να την πεις;

Ξέρω επίσης ότι πολλοί από εσας βαριόυνται να διαβάζουν για τα (συνήθως άγνωστα) συγκροτήγματα που αναφέρω. Ένας από τους πρωταρχικούς λόγους όμως που με ώθησαν να ανοίξω το μπλογκ ήταν η επιθυμία μου να μιλήσω για συγκροτήματα (και όχι μόνο) που δεν ακούγονται στα ραδι(ουργ)όφωνά μας. Μάλιστα επειδή πιστεύω πως δεν καταντάω αρκετά κουραστικός με τις αλλεπάληλες αναφορές μου, σκέφτομαι να ξεκινήσω και μια παρτίδα παρουσιάσεων συγκροτημάτων σε podcasting. Το λέμε από καιρό με Nio και Cm για το podcasting, αλλά δε βόλεψε. Σήμερα το πήρα απόφαση. Μόλις βρω λίγο χρόνο θα πράξω τις κατάλληλες αγορές συσκευών (μετά απο το πικαπ χάλασε και το cd player) και θα επιστρέψω δριμύτερος. CM my nigga περίμενε τηλεφώνημα. Από Νοέμβρη...

Ευχαριστώ για τον χρόνο και την κατανόηση

Update: Η βάρδια τέλειωσε. Αντίοοοοζ

Κώδικας Γραφής

Διαβάζω τις απόψεις του φίλτατου Crazy monkey σχετικά με τη προσαρμογή ενός κειμένου μπλογκ σε κείμενο έντυπης μορφής και δε μπορώ παρά να συμμεριστώ τους προβληματισμούς του. Βίωσα κι εγώ πρόσφατα την ίδια εμπειρία και θέλω να περιγράψω τις δυσκολίες που αντιμετώπισα με τη σειρά μου.

Η πρόταση ήταν η ίδια: γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη στο ύφος των μπλογκς.

Στην αρχή σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να αρνηθώ. Ποτέ δεν είχα στόχο να παραστήσω τον δημοσιογράφο και ούτε και θα μπορούσα να αναλάβω τέτοιο ρόλο. Η πρόταση όμως ήταν σαφής: γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη στο ύφος των μπλογκς. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω στο μπλογκ μου έχοντας ως στόχο την ανταλλαγή πληροφορίας και την επικοινωνία, θα ήταν μάλλον παράλογο να αρνηθώ την πρόταση. Ξανακοιτάω λοιπόν την οδηγία προσπαθώντας να σκαρφιστώ μια ιστορία.

γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη στο ύφος των μπλογκς

Η οδηγία μοιάζει να είναι απλή και σαφής. Παρ' όλα αυτά υπάρχει κάτι που δε μου αρέσει. Τη διαβάζω ξανά και ξανά μπροστά και πίσω από τις γραμμές μήπως και καταφέρω να εντοπίσω το πρόβλημα. Χμμ σα να εντόπισα κάτι.
Κινδυνεύοντας να χαρακτηριστώ από σχολαστικός εως και γραφικός δε μπορώ να μην κάνω μια επισήμανση. Ο κάθε μπλόγκερ χαίρεται να γράφει στο μπλογκ του διότι ξέρει ότι μπορεί να γράφει χωρίς κανόνες ή περιορισμούς. Όταν λοιπόν μου ζητάει κάποιος να γράψω ένα κείμενο όπως θα έγραφα στο μπλόγκ μου, αντιλαμβάνομαι ότι μου ζητάει να γράψω ένα κείμενο χωρίς κανόνες ή περιορισμούς. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μεταφράσουμε την οδηγία ως:

'γράψε κάτι για τη Θεσσαλονίκη, όπως γράφεις πάντα, χωρίς περιορισμούς’

Εδώ εστιάζεται και το σημείο που βασανίζει το πίσω μέρος του μυαλού μου.
Αφήνω στην άκρη τον πρώτο περιορισμό που αφορά στη Θεσσαλονίκη και περνάω στο 2ο σκέλος της οδηγίας:

'…στο ύφος των μπλογκς', δηλαδή: '…όπως γράφεις πάντα χωρίς περιορισμούς'

Ζητώντας από κάποιον μπλογκερ να γράψει κάτι όπως κάνει πάντα χωρίς περιορισμούς, ανεπαίσθητα θέτεις τον πρώτο περιορισμό. Ο κάθε μπλόγκερ γράφει ελεύθερα ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν κανόνες ορθής γραφής στα μπλογκς. Όταν κάποιος προσδιορίζει αυτή την κατάσταση ζητώντας σου να γράψεις χωρίς κανόνες, αυτομάτως ορίζει από μόνος του τον πρώτο κανόνα. Παραληρώ μου φαίνεται, αλλά έχω την εντύπωση ότι μόλις φτάσαμε στο πρώτο παράδοξο της ιστορίας.

Για να μην το κουράσω το θέμα ξέρω τι εννοούσε ο άνθρωπος που ζήτησε να γράψω κάτι στο ύφος των μπλογκς. Ήθελε απλώς να μου δείξει πως ενδιαφέρεται για κείμενα με βιωματικό χαρακτήρα. Ούτε να θέσει κανόνες ήθελε, ούτε και να με οδηγήσει σε ρεμπελοσοφικές αναζητήσεις. Αφού ξεψαχνίσαμε λοιπόν την κάθε λέξη της οδηγίας μπορούμε να περάσουμε στο επόμενο σκέλος του συλλογισμού μου.
Πρέπει να γράψω ένα κείμενο με βιωματικό χαρακτήρα, όπως θεωρείται ότι κάνουν οι μπλόγκερς. Όσο καιρό είμαι μπλόγκερ είναι αλήθεια ότι έχω γράψει αρκετές ιστορίες με βιωματικό χαρακτήρα. Κείμενα με αυτοψυχαναλυτικές προεκτάσεις, με κατάθεση σκέψεων ή με προσωπικές αναζητήσεις. Κείμενα σαν αυτό που θα ήθελαν οι αρμόδιοι να τους στείλω. Τι γίνεται όμως όταν δεν έχω έμπνευση ή όταν νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να μοιραστώ. Παύω τότε να γράφω σαν μπλόγκερ; Σε ποια κατηγορία εντάσσομαι όταν γράφω απρόσωπα κείμενα που αφορούν απλά στην ανακοίνωση ενός επερχόμενου φεστιβάλ ή κάποιας συναυλίας; Δεν ξέρω μου φαίνεται πως δε θα καταφέρω να βγάλω άκρη σήμερα.
Υπάρχει κάποιος κώδικας γραφής; Είναι εφικτή η μεταφορά ενός ποστ από μπλογκ σε έντυπο και ποιά ακριβώς πρέπει να είναι η διαδικασία της προσαρμογής ώστε να καταλήξουμε σε ένα γραπτό που θα μπορεί να διατηρεί το ύφος των μπλογκς; Άραγε στέκουν όλες αυτές οι σκέψεις; Θα μπορούσε αυτό το post να τυπωθεί διατηρώντας το χαρακτήρα του μπλόγκ;
Για να δούμε...

'Publish Post'

Από το Silver έρχομαι...

Αντιγράφω από δελτίο τύπου:

'9 χρόνια Silver Dollar και τα γιορτάζουμε με ένα super party γενέθλιων το Σάββατο 22 Οκτωβρίου. Η καλύτερη μουσική της πόλης από τους Dj's του Silver Dollar και τον Σωτήρη jojo Βακάρο του Rockradio 104.7, άφθονη Cuervo, μπουφές και special δώρα αποτελούν τα συστατικά για μια ακόμη εκρηκτική βραδιά! Και το καλύτερό; Το γλέντι αρχίζει μία μέρα πριν, την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου με ένα party Cuervo, δώρο της No 1 tequila στον κόσμο για τα γεννέθλια της No 1 πρεσβείας της στην Ελλάδα, το Silver Dollar. Να είστε όλοι εκεί!'

Silver Dollar: ίσως μια από τις σταθερές αξίες σε ότι αφορά στα ροκόμπαρα της Θεσσαλονίκης. 9 χρόνια; είχα την εντύπωση ότι ήταν αρκετά πιο παλιό. Φαίνεται ότι το γνώρισα στα πρώτα του βήματα τελικά. Ποτέ δεν υπήρξε στέκι μου, αλλά πάντα ήταν ένα από τα συμπαθή μπαρ της πόλης. Όταν εγκατέστησαν οθόνη προβολής (video clips) ξενέρωσα - άσε που αμέσως αυξήθηκε δραματικά η τιμή της μπύρας - αλλά θεώρησα ότι ήταν απλώς ένα ολίσθημα. Τώρα διαβάζω πως γιορτάζουν τα γενέθλιά τους παρέα με τον Βακάρο. Συγχαρητήργια μάγκες, να μεγαλώνετε και να το γιορτάζετε παρέα με τα χειρότερα κουμάσια της πόλης. Τι έπαιζε βρε ο Βακάρος όταν κάνατε βραδιές Gothik στο μαγαζί προ 8ετίας ε; μου λέτε; Ακόμα δεν είχε τελειώσει καλά καλά με τα Night tracks. Παρακαλώ μη με αναγκάσετε να μπω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σε ότι αφορά στην εν λόγω εκπομπή.
Ο μεγάλος αυτός χαμελαίοντας διαπιστώνοντας την έλλειψη ροκ ραδιοφωνικού σταθμού στη Θεσσαλονίκη μεταμορφώθηκε μια ωραία πρωία σε γκουρού της Ροκ, λες και οι συναναστροφές του με τον Παναγιωτόπουλο αρκούσαν για να πετύχει η μετάλλαξη. Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή (1999-2000 περίπου) η κατάσταση στο ραδιόφωνο της πόλης ήταν τόσο τραγική που αναγκαστήκαμε να ευχαριστήσουμε το Θεό για τον χαμελαίοντα που μας έστειλε να γεμίσει το κενό. 'Rock Radio ο μοναδικός ροκ σταθμός της πόλης'. 'Ο πρώτος', 'ο καλύτερος', ο, ο ,ο... Τέτοιες παρλαπίπες αναγκαζόμασταν να ακούμε κάθε μέρα και δε μπορούσαμε να πούμε και τίποτε. Ήταν αλήθεια, φυσικά και ήταν ο καλύτερος ροκ σταθμός στην πόλη αφού δεν υπήρχε άλλος.
Δόξα τω Θεώ μετά από κανα δυό χρονάκια επέστρεψε δριμύτερη η παρέα του 1055 για να αποκαταστήσει την τάξη. Όσο κακό κι αν είναι το ραδιόφωνο της πόλης μας, οφείλω να ομολογήσω ότι την τελευταία 5ετία έγιναν κάποιες προσπάθειες. Το αν το αποτέλεσμα δεν είναι ακριβώς το επιθυμητό, αυτό είναι άλλο θέμα. Κάποια στιγμή πάντως σκοπεύω να τα σούρω και στους αρμόδιους του 1055, αλλά και του Music Republic, αυτή τη φορά όμως τα σχόλια μου θα είναι πιο προσεγμένα. Πρόκειται για δύο από τους λίγους αγαπημένους μου ραδιοφωνικούς σταθμούς και δε μου αρέσει να τους βλέπω να ακολουθούν λανθασμένες τακτικές.
Πριν κλείσω οφείλω να ζητήσω μια συγνώμη από όλους όσοι πέρασαν από τον Rock Radio ως μουσικοί παραγωγοί. Παραδέχομαι πως είμαι τόσο προκατειλημμένος με τον Βακάρο που δεν έδωσα ποτέ ευκαιρία στους υπόλοιπους παραγωγούς του σταθμού να με πείσουν ότι αξίζουν ακρόασης.
Επίσης μιας που έφτασε εδώ που έφτασε το ποστάκι, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους: Σημαντήρα, Καραλάζο, Σκορδά, Παπασπυρόπουλο και όποιους άλλους ξεχνάω για τις ηρωικές εκπομπές που αέρισαν εκείνη τη στείρα εποχή (1997-2000). Χωρίς αυτούς ίσως σήμερα να άκουγα το Nylon αντί για Steve Wynn και Walkabouts. Nylon ντέφια και ψόφια κέφια.
Ξέρω από αλλού ξεκίνησα το ποστ και αλλού με έβγαλε ο δρόμος. Άνοιξα πολλά κεφάλαια και δυσκολεύομαι να συνοψίσω. Μην τα θέλετε όμως κι εσείς όλα έτοιμα - μασημένη τροφή. Μεγάλα παιδιά είστε μπορείτε να βγάλετε μόνοι σας συμπεράσματα.

Μπροστά στην κάμερα

Εμένα τώρα γιατί δε μου αρέσει η πληθωρική παρουσία της Τάνιας Τσανακλίδου σε κάθε τηλεοπτική της εμφάνιση; Την είδα στο Φεστιβάλ τις προάλλες να παριστάνει την άνετη, τη βλέπω και τώρα στο 'Στην υγεία μας' να μιλάει ακατάπαυστα, να τραγουδάει, να χορεύει, να μονοπωλεί το ενδιαφέρον προσπαθώντας να κλέψει την παράσταση με κάθε τρόπο. Δε μπορώ να πεισθώ ότι νιώθει πραγματικά την ανάγκη να τα κάνει όλα αυτά. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν ίδια η συμπεριφορά της σε περίπτωση που έλειπε η κάμερα. Υποθέτω ότι μάλλον θα ήταν, αλλά όπως και να'χει είναι αλήθεια πως ορισμένοι άνθρωποι δε μπορούν να λειτουργήσουν φυσιολογικά κάτω από την ψυχολογική πίεση που ασκεί ο φακός.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ. Πέρασαν 3 ώρες από τη στιγμή που μου ζήτησε η ttallou να πω 3 ατάκες μπροστά στη φωτογραφική της κάμερα, και μόνο που δεν τραύλισα. Θυμήθηκα το παγωμένο χαμόγελο που έπαιρνε ο Τσάντλερ όταν του ζητούσαν να χαμογελάσει μπροστά στο φακό. Αν γυρίζαμε ένα σκετσάκι για χαβαλέ μπορεί να τα πήγαινα καλά, από τη στιγμή όμως που μου έπρεπε να είμαι ο εαυτός μου υπήρχε πρόβλημα. Δεν ξέρω αν ήταν δύσκολος ο ρολός, μια φορά πάντως δεν τα κατάφερα να τον ενσαρκώσω με επιτυχία. Δεν ήταν βέβαια και ότι πιο εύκολο έχοντας την κάμερα της tallou(s) και τον φακό (από κινητό) της Nenya σε απόσταση 30 εκατοστών από το πρόσωπό μου. Πως να το κάνουμε δεν τα έχω συνηθίσει ακόμα τα φώτα της δημοσιότητας.

Milcho Leviev's Concert

Έπαθα πλάκα όταν τον πρωτοείδα πριν από 3 χρόνια. Τρελαίνομαι για μουσικούς που προσπαθούν να πειραματιστούν πάνω στο όραγανό τους (χμ λίγο χυδαίο μου βγήκε αυτό αλλά δε βαριέσαι). Όταν λοιπόν είδα τον Leviev να ανοίγει το πιάνο και να παίζει με το ένα χέρι τα πλήκτρα και με το άλλο τις χορδές, δεν ήταν δυνατό να μην τον λατρεύσω.

Για να μην τα ξεναγράφω από την αρχή επιτρέψτε μου να copιάρω το κείμενο που έστειλα στο Thess.gr



Ο Milcho Leviev στη Θεσσαλονίκη

Είναι δυνατό να υπάρξει πνευματική ανάταση σε μια χώρα που το κάθε 'Nylon' γίνεται πλατινένιος δίσκος μέσα σε 1 εβδομάδα;

Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω. Μπορώ όμως να είμαι αισιόδοξος όταν βλέπω στη Θεσσαλονίκη προσπάθειες σαν αυτή των μελών του Συλλόγου Φίλων της Jazz και Δημιουργικής Μουσικής. Τα μέλη του συλλόγου, που έχει ως στόχο την υποστήριξη πολιτιστικών πρωτοβουλιών για τη διάδοση της Jazz και της δημιουργικής μουσικής, έχουν κανονίσει και για τη φετεινή σαιζόν μια σειρά από ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις. Η αρχή πρόκειται να γίνει την Τρίτη 18 Οκτωβρίου στο Ξυλουργείο του Μύλου, όπου οι Θεσσαλονικείς θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν έναν από τους καλύτερους πιανίστες των Βαλκανίων τον Βούλγαρο Milcho Leviev. Ο Leviev μαζί με τη Βίκυ Αλμαζίδου (φωνή) θα μας παρουσιάσουν κομμάτια από τη δουλειά τους 'Quiet Love', καθώς και άλλα γνωστά jazz τραγούδια. Τους δύο καλλιτέχνες θα συνοδεύσουν ο Λάκης Τζήμκας (ακουστικό μπάσο) μαζί με τον Νίκο Ψοφογιώργο.
Τη στιγμή που οι συμπολίτες μας ξοδεύουν 100ευρα στα μπουζούκια για να ράνουν με γαρύφαλλα την κάθε καταξιωμένη εγχώρια σταρ, ή αν προτιμάτε στην καλύτερη περίπτωση τη στιγμή που οι δήθεν κουλτουριάρηδες επιφανείς συμπολίτες μας κάνουν ουρά στις συναυλίες της (υπέροχης κατα τα άλλα) Vanessa Mae, η αφρόκρεμα της Jazz θα βρίσκεται την Τρίτη στο Ξυλουργείο με εισιτήριο 8 ευρώ.

Ωρα έναρξης 22:30

Περισσότερες πληροφορίες
http://www.jazznet.gr

Active στη Φωτιά

Όπχοιος κύργιος ή όπχοια κυρία ενδγιαφέρεται για τις συναυλίες των 'Μωρά στη Φωτιά' και 'Active Member' που πρόκειται να πραγματοποιηθούν στον Μύλο της Θεσσαλονίκης στις 14 & 15 Οκτωβρίου (Παρασκευή & Σάββατο), ορθώς θα πράξει να ακούσει την Παρασκευή 'Δγιαμάντγια' (FM 102 - 19:00-20:00) . Κατά τη δγιάρκεια της εκπομπής θα αεριστούν ημι-συνεντεύξεις των δγυό συγκροτηγμάτων, ενώ εpixies θα δοθούν και κούτρα προσκλητήργια.

Γκαμπρέν
Εφχαρίστο

ΥΓ: Περισσότερα στο μπλογκ της εκzombies

Run Devil Ruuun

Τη θυμόσαστε τη Run Devil Run Records που σας έλεγα (βλέπε Ράκιας Street Parade live); Η RDR. έκανε 4 τις δισκογραφικές της κυκλοφορίες και το γιορτάζει (που να τις εκατοστήσει...) την Κυριακή 16 Οκτωβρίου στο Ξυλουργείο του Μύλου. Στο πάρτυ θα εμφανιστούν οι: Infidelity (garage rock), Los Tromos (Rock, Punk, Rock & Roll), Scab level (ska punk) και Ράκιας-Street Parade (ροκ για χαρούμενους ανθρώπους), τα τέσσερα γκρουπάκια δηλαδή που έχουν βγάλει δίσκο στη RDR. Το πάρτυ θα περιλαμβάνει στο πρόγραμμά του και Dj Set από τον Δγιαμαντοπατέρα Γιάννη Σημαντήρα. Ξέρω ότι δεν έψησα κανέναν μέχρι τώρα - ποιός τραβιέται στο Μύλο να δει τέσσερις άγνωστες μπάντες - έτσι δεν είναι; Αν αναλογιστείτε όμως ότι το όλο happening έχει δωρεάν είσοδο (και έξοδο) τότε ίσως και να αξίζει μια βολτά...

Template Problem II

Ενα αποτυχημένο republish αρκούσε για να χαθούν 2 σελίδες κώδικας από το template. Γυρίζω στο παλιό τυποποιημένο template, πετάω και τα στοιχεία που είχα συλλέξει στο sidebar και δεν ξανασχολούμαι.
Πάπυρος και πάλι...

Photo fault

Συγνώμη δηλαδή έπρεπε να βγει στο φως της δημοσιότητας η περίπτωση Ρεγκούζα για να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο με τους στημένους τηλε-διαγωνισμούς; Μετά από πόσο 1-2 χρόνια; Ανακάλυψαν την Αμερική οι δαιμόνιοι ρεπορτερς.

χμμ μου φαίνεται πως η θάλασσα στα δεξιά είναι πιο φουρτουνιασμένη...
Το βρήκα;

Nasa Funk

Αν δεν τους ξέρετε ήδη είναι καιρός να τους γνωρίσετε. Οι Nasa Funk είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει στα εγχώρια σε ότι αφορά στο χώρο της funk. Άσε που κάνουν και απολαυστικά live. Εδώ και καιρό παίζουν μαζί με τους hiphopάδες Warriorz, συνδυάζοντας funk ακούσματα με hiphop στίχο. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξετρελάθηκα με το ηχητικό αποτέλεσμα. Δε μου αρέσει πολύ ο ελληνικός rap στίχος πάνω στις funk μουσικάρες που παίζουν τα παιδιά, χωρίς να σημαίνει αυτό πως το αποτέλεσμα δεν ήταν ικανοποιητικό. Μπράβο λοιπόν και στα δύο σχήματα για την τολμηρή τους συνεργασία, μπράβο και στους Nasa Funk που τους έχω και μια μικρή αδυναμία για τον ιδρώτα που έχουν ρίξει στις μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως οι Nasa Funk είναι από τα πιο ενεργά συγκροτήματα της πόλης. Δίνουν συναυλίες κάθε δυό και τρεις (συνήθως στο Μύλο) και ζούνε για να βρίσκονται στη σκηνή.

Δε μπορώ παρά να τους ευχηθώ καλή επιτυχία σε ότι κάνουν και ιδιαίτερα στον σαξοφωνίστα του συγκροτήματος Δημήτρη Γιαννόπουλο. Στα 20 του παράτησε τη σχολή (Εφ. Πληροφορική) για να σπουδάσει σαξόφωνο στην Αμερική. Φυσικά και τα κατάφερε. Κάθε φορά που τον βλέπω στη σκηνή τον καμαρώνω. Αν είμαι Θεσσαλονίκη το Σάββατο δεν το χάνω. Τιμή εισιτηρίου 10 ευρώ

Los de Abajos concert

Τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς από μια συναυλία. Κρίμα και μείναν και δυο προσκλήσεις αμανάτι.
Ότι και να πω για το χθεσινό live λίγο θα 'ναι. Ωραίο το ζέσταμα από τον Ράκια με τους Street Parade (Φωνή - κιθάρα, drums & Djaying [ ή αν προτιμάτε πικαπισμοί - [[βλέπε βιβλιογραφία Terror Ex Crew]]] για να ακολουθοήσουν οι εξαιρετικοί Los de Abajo. Δεν ήταν πλάκα τελικά το λογότυπο της πρόσκλησης 'The childrens of Manu Chao'. Στα χνάρια του Manu λοιπόν οι 10 los de Abajo κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο που γέμισε το club του Μύλου.
Καταπληκτική ατμόσφαιρα Και τρελό χοροπηδητό για 1.5 περίπου ώρα. Δουλευταράδες μουσικοί μας χαρίσαν καλοδουλεμένα τραγούδια με παιχνιδιάρικα γυρίσματα και ξεσηκωτικούς ρυθμούς. Πολιτικοποιημένος στίχος (απ'ότι μπορώ να φανταστώ, καθόλου τυχαίο το σκετσάκι με τις μάσκες Kiss και Bush. Όπως και να 'χει όταν ξανάρθουν μην τους χάσετε.
Bonus της βραδιάς η έκτακτη εμφάνιση των One Drop. Ξανάμαναγέμισε η σκηνή με 9 ρέγγες και μετά από 45 λεπτά αναμονής το γλέντι συνεχίστηκε για όσους ήρωες είχαν κουράγιο να συνεχίσουν. 2:30 έφυγα από το club του Μύλου μαζί με τον Μαρκ και το κέφι ακόμα καλά κρατούσε.
Ε ρε γλέντια