Επάγγελμα: Ακαμάτης

Εσείς ακόμη προσπαθείτε να γεμίσετε το χρόνο σας με extra time εργασίας; Ο Ντοστογέφσκι το είχε πιάσει το νόημα από πολύ παλιά...

‘Αχ, τι καλά αν δεν έκανα τίποτα μόνο από τεμπελιά! Θεέ μου, πως θα σεβόμουνα τότε τον εαυτό μου. Θα τον σεβόμουνα γιατί ακριβώς έστω και τεμπέλης θα ήμουν σε θέση να έχω κάτι μέσα μου. Θα είχα τουλάχιστο μιαν αρετή κάπως θετική, για την οποία θα ήμουν και ο ίδιος βέβαιος. Ερώτηση: ποιος είσαι; Απάντηση: ακαμάτης. Κι αυτό θα ήταν υπέροχα ευχάριστο να τ’ ακούσω για τον εαυτό μου. Επομένως θετικά καθορίστηκε, επομένως έχω τι να πω για τον εαυτό μου. «Ακαμάτης», μ’αυτός είναι τίτλος και προορισμός, είναι καριέρα. Μη γελάτε, έτσι είναι. Είμαι τότε μέλος της αρχαιότερης λέσχης δικαιωματικά κι ασχολούμαι μόνο με το να σέβομαι τον εαυτό μου...’

Φιοντόρ Ντοστογέφσκι
(Απόσπασμα από το βιβλίο 'Το υπόγειο')

Ατάκα Attack II

«Κάθε μέρα υπάρχουν άνθρωποι που ξεστρατίζουν από την Εκκλησία και επιστρέφουν στον Θεό»

Λένι – ο βρομόστομος – Μπρούς (αμερικανός κωμικός)



«Η αποφασιστικότητα του χριστιανισμού να βρίσκει τον κόσμο άσχημο και κακό έχει κάνει τον κόσμο άσχημο και κακό»

Φρίντριχ Νίτσε (γερμανός φιλόσοφος)



ΥΓ: το διάβασα στο ‘Ε’ της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, υπό την επιμέλεια της Βάσως Κανελλοπούλου (Στήλη: Άλλα μεγάλα λόγια)

Local music news

Radio 4 – Six By Seven – Nightmares on Wax (Dance Party). Όλα αυτά σε ακτίνα 15 μέτρων; Επιτέλους κάτι έχει αρχίζει να κινείται στη Θεσσαλονίκη.

Ήταν περίπου 22:00 όταν έφτασα μονάχος στην περιοχή του Μύλου. Κατευθυνόμενος προς το Βίλκα live stage (νέος συναυλιακός χώρος) με σταματάει ένας τύπος.

-Ρε συ φίλε μήπως πηγαίνεις στη συναυλία των Radio 4;

-Ναι

-Εισιτήριο έχεις;

-Ναι

-Ε να πάρει. Έχω 2 εισιτήρια και θέλω να τα δώσω κάπου μην πάνε στράφι. Τζάμπα θα σου τα έδινα.

-Τι να σου πώ ρε φίλε αν θές δώστα μου μπας και βρώ κανέναν στο δρόμο να τα δώσω.

Έτσι κι έγινε. Πήρα τα δύο extra εισιτηριάκια και τράβηξα το δρόμο μου.

Όσο κι αν προσπάθησα να χαρίσω τα δύο εισιτήρια, δεν τα κατάφερα. Όλοι όσοι κατεύθαναν στο Live stage είχαν ήδη προμηθευτεί τα μαγικά καρτάκια. Άσε που πολλοί με κοίταζαν καχύποπτα. Δεν πα να πήρα τηλέφωνο όλους τους φίλους μου, τίποτε. Όλοι είχαν κανονίσει ή βαριόνταουσαν κτλ (Αχ δε σας άρεσε το τζάμπα, σε κανα 2-3 χρονάκια θα παρακαλάτε να βρείτε εισιτήριο για να τους δείτε τους Radio 4).

Το αποτέλεσμα ήταν να μπώ καθυστερημένα στο συναυλιακό χώρο, όπου πρόλαβα να ακούσω μόλις το τελευταίο κομμάτι των Hangover (support). Καλά παλουκάρια μου φάνηκαν, χτυπιόντουσαν καλά. Περισσότερα δε μπορώ να πω όμως μιας που δεν τους πρόλαβα. Εκεί συνέχισα για λίγο την προσπάθεια να σπρώξω τα εισιτήρια. Το μόνο που κατάφερα ήταν να δώσω το ένα σε μια κοπέλα, η οποία θα τηλεφωνούσε μια φίλη της για να έρθει. Τζάμπα κόπος ούτε η φίλη της ήρθε τελικά. Μιλάμε για ολοκληρωτική απαξίωση αν σκεφτεί κανείς ότι και ο Σημαντήρας παρακαλούσε δύο μέρες τους ακοατές του να περάσουν από το σταθμό για να πάρουν τις 3 προσκλήσεις που ήταν διαθέσιμες (την 3^η την καβάτζωσα εγώ).

Radio 4 Ticket

Τέλος πάντων οι Radio 4 βγήκαν τελικά κατά τις 22:40 στη σκηνή για να παίξουν για μια περίπου ώρα. Τα πέντε μέλη του συγκροτήματος (ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα, & κρουστά) βγήκαν στη σκηνή ορεξάτα, με διάθεση να τα δώσουν όλα. Πράγματι παρακολούθησα ένα ωραίο live και ο κόσμος που ήταν εκεί φάνηκε να περνάει καλά. Παρ’ όλα αυτά μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως στο μισογεμάτο – μισοάδειο (όπως θέλετε πάρτε το) Βίλκα live stage σχεδόν κανένα από τα 300 περίπου άτομα δεν πλησίασε τη σκηνή. Από απόσταση 3^ων μέτρων βρισκόμουν πρώτο τραπέζι στην πίστα, μαζί με άλλα 3-4 άτομα. Πρώτη φορά σε συναυλία ξένου συγκροτήματος είχα τη δυνατότητα να δώ τόσο καθαρά (συνήθως δε με βοηθάει και το ύψος μου) τι έπαιζε ο ντράμερ, τι παπούτσια φορούσαν οι καλλιτέχνες και διάφορες άλλες σημαντικές ή διόλου ασήμαντες λεπτομέρειες. Οι Radio 4 παρέδωσαν μαθήματα στις νεοσύστατες κυρίως, ροκ μπάντες που ψάχνουν μόνο για κιθάρα - μπάσο & τύμπανα, λες και δεν υπάρχουν άλλα όργανα. Οk αυτή η είναι η βασική συνταγή για τη σύσταση μιας ροκ μπάντας και δεν αποκελείεται με τα τρία αυτά όργανα να δημιουργηθούν τραγούδια – αριστουργήματα, ο πειραματισμός όμως είναι αυτός που κάνει τη διαφορά για εμένα και τα κρουστά των Radio 4 (κόνγκας & τυμπάλες) χθές βράδυ κλέψανε την παράσταση. Τα κόνκας δίνανε ανεπαίσθητα ένα ιδιαίτερο groovαρισμα στα κομμάτια, ενώ οι τυμπάλες (τυμπάλες δε λέγονται τα δύο τύμπανα με την κουδούνα ή κάνω λάθος;) ήταν πραγματικά ξεσηκωτικές.

Anyway το σημαντικότερο ήταν πως περάσαμε πολύ ευχάριστα στη συναυλία, ενώ ιδιαίτερα καλή εντύπωση μου έκανε και ο χώρος. Έχω την αίσθηση ότι από άποψη ακουστικής ο ήχος στο ξυλουργείο του Μύλου είναι λίγο καλύτερος. Πάντως το περιβάλλον στο Live stage της Βίλκα ήταν πολύ ζεστό. Επίσης υπήρχε αρκετός χώρος τόσο στη σκηνή, ώστε να κινούνται με άνεση τα μέλη του συγκροτήματος, όσο και κάτω για το κοινό. Ίσως να είναι το ιδανικότερο μέρος στην πόλη μας για ροκ συναυλίες.

Δυστυχώς η συναυλία τελείωσε νωρίς. Οι ορκισμένοι ροκάδες συνέχισαν τη βραδιά τους στο ξυλουργείο του Μύλου, όπου βρισκόταν σε εξέλιξη η συναυλία των Six By Seven (πρόσφατα κυκλοφόρησε ο 4ος δίσκος τους). Μετά το τέλος της συναυλίας είχε προγραμματιστεί η εμφάνιση ενός μέλους των Death in Vegas (το όνομά του μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή) ο οποίος φαντάζομαι, μιας που δεν πήγα στη συναυλία, πως θα κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο με το dj set που είχε ετοιμάσει.

Αφού περιπλανήθηκα για καμιά ώρα στο κέντρο της πόλης, ο δρόμος μου με έβγαλε ξανά στο Μύλο. Στο club του Μύλου πραγματοποιήθηκε το party με τίτλο ‘Nightmares on Wax’ (τουλάχιστον έτσι καταλάβαμε) για τους φίλους της Dance μουσικής σκηνής με τη συμμετοχή του Dj Pale Penguin, ο οποίος θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους στην Ελλάδα για την παρούσα τουλάχιστον χρονική περίοδο. Με τις ετικές και τις κατηγοριοποιήσεις των μουσικών ειδών δεν τα πάω καλά. Έχω την εντύπωση πάντως ότι ακούσαμε κυρίως χαουζάκια στο Club του Μύλου, αν και αρκετά άλλα είδη ήταν αναμειγμένα, όπως χιπ χοπ, λάτιν, ρέγγε, τριπ χοπ κ.α. Μισογεμάτο και το club. Αυτή τη φορά με παρέα περάσαμε μια χαρά, αν και εγώ την έκανα νωρίτερα (πόσες ώρες ορθοστασίας να αντέξω ο κακομοίρης) από τους υπόλοιπους. Είναι γεγονός ότι ο τυπάς που έπαιζε έδωσε ρέστα. Με ωραίες εναλλαγές από το ένα είδος στο άλλο και με πετυχημένα σκρατσίδια όταν αυτά χρειαζόντουσαν (χωρίς δηλαδή να κουράσουν) κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο σε εγρήγορση. Δυστυχώς εγώ και η παρέα μου μείναμε με την απορία. Ο τυπάς ήταν ο Pale Penguin ή κάποιος άλλος ξενόφερτος DJ; Η αλήθεια είναι ότι δεν πήγαμε στο Μύλο με καλή προροφόρηση.

Τελειώνοντας ξέρω ότι τα ονόματα που ανέφερα μπορεί να είναι άγνωστα σε πολλούς από εσάς. Πράγματι δε μιλάμε ούτε για τους Radiohead, ούτε για τον DJ Shadow. Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για πρώτης τάξεως μπάντες, οι οποίες κάνανε τον κόπο να έρθουν στην πόλη μας τώρα που η καριέρα τους βρίσκεται σε ανοδική πορεία και όχι μετά από 20 χρόνια όταν θα ψάχνουν που να παίξουν για να βγούν στη σύνταξη. Η πόλη μας έχει ανάγκη από τέτοια live και η συμμετοχή του κόσμου θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να γκρινιάζει και να διαμαρτύρεται για τη μίζερη συναυλιακή κατάσταση που υπάρχει στη Θεσσαλονίκη και αυτό γιατί απλούστατα εμείς είμαστε οι κύριοι υπαίτιοι. Εμείς είμαστε αυτοί που συντηρούν τη μιζέρια. Αλλά δε βαριέσαι αδερφάκι μου. Χαλαρααα

Καλογερόζ στίχοι

Ιδού οι ροζ στίχοι που έστειλε στη Zpiderland ο καλός συνάδερφος Gas:

Αποκλειστικό απόσπασμα από το ποιήμα που έγραψε στον τοίχο του κελιού του ο Ροζ Αρχιμανδρίτης στον Κορυδαλλό.

Το ράσο μου με στένευε
μου τόνιζε τη μπάκα
γι' αυτό και εγώ τα πέταξα
και έβαλα το τάνγκα
το πρόσωπό μου χλώμιαζε
από το πετραχείλι
και το αντικατέστησα
με ροζ κραγιόν στα χείλη
το καλιμάφχι χάλαγε
το μιζαμπλί στην κώμη
τον μαύρο κότσο μου έλυσα
σαν να 'μουν η Σαλώμη
και τον σταυρό τον άλλαξα
με κρεμαστό Γκαβάλι
το μούσι μου το ξύρισα
που με έκανε βουβάλι
και περπατάω και πετώ
σαν την Τζίνα Βαρώνη
πήρα και κάτι ξώφτερνα
με τρίχωμα από πόνυ.

Αναλήθειες

Μα για ποιάν αλήθεια μιλάμε τέλος πάντων
Την αλήθεια των πιστών, ή μήπως των παπάδων
Για την αλήθεια του χριστιανού, του μουσουλμάνου ή του βουδιστή
Την αλήθεια του πολιτικού, του εισαγγελέα ή του ληστή;
«Για να πώ την αλήθεια» λέει ο εκάστοτε ψεύτης
πριν αραδιάσει τις μπαρούφες του
«Αλήθεια τα ‘μαθες;» ρωτάει η κουτσομπόλα
πριν συκοφαντήσει τον κάθε ένοικο της πολυκατοικίας
«Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια» δηλώνει ο μάρτυρας
προτού ψευδομαρτυρήσει στο δικαστήριο
«Η ιστορία αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα» γράφει στη λεζάντα της ταινίας
προσδίδοντας εγκυρότητα στην πλοκή μιας χλιαρής ιστορίας
Λογιών λογιών αλήθειες μας περικυκλώνουνε καθημερινά
Μα για ποιάν αλήθεια μιλάμε τελικά;

Dirty Work Arrest

Δεν έχω κάτι να προσθέσω. Τα έχουν πεί όλα οι συνάδερφοι...

thess.gr, Ναυτίλος, Ιστολόγιον, digital-era, Reality-tape, Oneiros

Ατάκα Attack I

"Η μοναδική μονή που δεν εμπλέκεται σε εκκλησιαστικά σκάνδαλα είναι η μονή ταρίφα"

Τζίμης Πανούσης

Απωθημένο Ι

ΟΧΙ ΡΕ ΔΕΝ ΚΟΥΡΕΥΟΜΑΙ
ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ - ΜΑΝΑ & ΑΔΕΡΦΗ. ΔΕΝ ΤΑ ΚΟΒΩ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ.
ΔΕΝ ΤΑ ΚΟ ΒΩ

ΤΕΛΟΣ

Σε τι κόσμο ζούμε τελικά...Νίκο Τσιαμτσίκα;

Πέρασε 1.5 μήνας από την τραγωδιά που συνέβη στις τσουναμόπληκτες περιοχές της Ν.Α. Ασίας. 1.5 μήνας από την πρωτοφανή καταστροφή, αλλά και 1.5 μήνας από την πρωτοφανή ευαισθητοποίηση των πολιτών όλου του κόσμου. Να λοιπόν που η παγκοσμιοποίηση έχει και θετικά στοιχεία όταν εφαρμόζεται σωστά και με καλό σκοπό. Δε θέλω να μπλέξω όμως την παγκοσμιοποίηση στο συγκεκριμένο post, αυτή ανήκει σε άλλο κεφάλαιο. Το θέμα είναι ότι μαζεύτηκαν και εξακολουθούν να μαζεύονται τόσα εκατομμύρια ευρώ από κάθε γωνιά του πλανήτη με μοναδικό στόχο τη βοήθεια των πληγέντων. Είδαμε σε δημοπρασίες να δίνει ο Μάκης την κρυφή του κάμερα, η Ντόρα τα ανατολίτικα μπεγλέρια της και ο ΛεΠα το αγαπημένο του πουκάμισο. Κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να δώσουν χρήματα για να αποφύγουν την κατακραυγή του κόσμου. Παρ’ όλα αυτά κάτι δε μου πάει καλά. Κάποιο λάκο θα έχει η φάβα, δε μπορεί να έγινε αγγελικός ο κόσμος μας από τη μια μέρα στην άλλη.

Για να δούμε λοιπόν τι δεν πάει καλά με την όλη υπόθεση...

Κατ’αρχήν (ή άραγε κατ’αρχάς; δύσκολη γλώσσα η ριμάδα η ελληνική) δεν έχω καμία διάθεση να αναφερθώ σε συγκεκριμένα άτομα, αλλά είναι αυτονόητο ότι διάφοροι αστέρες της TV βρήκαν ευκαιρία να προβληθούν προσφέροντας ένα αστρονομικό ποσό σε σχέση με τα δεδομένα του απλού πολίτη, ώστε να επανέρθουν στη δημοσιότητα. Παρ’ όλα αυτά αφού τα χρήματα δίνονται για καλό σκοπό, χαλάλι τους. Ας αγοράσουν μερικά λεπτά προβολής. Πως μπορούμε όμως να είμαστε σίγουροι ότι τα χρήματα που έδωσαν οι Σταρς ή τα χρήματα που έδωσε ο κακομοίρης λαουτζίκος φτάσανε στα σωστά χέρια; Ποιος μπορεί να μας εξασφαλίσει ότι η χρηματική βοήθεια δε θα φαγωθεί από τους διάφορους μεσάζοντες που εμπλέκονται μέχρι να φτάσει η χρηματική βοήθεια στον προορισμό της;
Ναι βέβαια όλα αυτά τα ξέραμε. Υπάρχουν και κακοί, αναίσχυντοι και μοχθηροί άνθρωποι στον κόσμο. Δεν είναι όλοι σαν εμάς που φιλοτιμηθήκαμε να προσφέρουμε τον οβολό μας με την πρώτη ευκαιρία. Έχω και για τη γούνα μας όμως ράμματα. Δε μπορώ να ξεχάσω τα λόγια της πολυαγαπημένης μου Χριστίνας Ταχιάου (‘Πονηρές Προθέσεις’ 16:30 – 17:30 FM102), η οποία εν ολίγοις διερωτήθηκε σε κάποια εκπομπή της αν θα ήταν τόσο μεγάλη η κινητοποίηση του κόσμου σε περίπτωση που η τραγωδία αυτή δε μεταδιδόταν μέσω της τηλεόρασης. Πόσοι αλήθεια θα έσπευαν να βοηθήσουν τους πληγέντες αν δεν είχαν δει τα προσωπικά βιντεοντοκουμέντα του κάθε τουρίστα στην τηλεόραση; Ορίστε όλοι; Ποιοί όλοι; Αυτοί που αλλάζουν κανάλι όταν τύχει να παιχτεί κάποιο ντοκυμαντερ που αφορά στους λαούς που ξεκληρίζονται από κάποιον άδικο πόλεμο; Μα φυσικά άμα υπήρχε λόγος ανησυχίας θα το ξέραμε. Θα το έπαιζαν οι ειδήσεις. Θα μας είχε ενημερώσει ο Ευαγγελάτος. Αποκλείεται να μην το είχε αντιληφθεί ο Λιατσός ή ο Καψής.

Πιστεύω ότι εσείς τουλάχιστον αντιληφθήκατε τι ήθελα να πω. Η πρωτοφανής ανταπόκριση του κόσμου ήταν πράγματι συγκινητική. Μην έχετε όμως αυταπάτες, ο κόσμος μας εξακολουθεί να μην είναι αγγελικά, αλλά αγελικά πλασμένος, όπως ήταν άλλωστε από πάντα...

'τΙΜΗ δεν έχει το ΗΜΙ'

Η ημιαποκλειστικότητα που υποσχέθηκε ο ΣημαντήρΩας στη zpiderland είναι πλέον γεγονός. Ας αφήσουμε όμως τον ποιητή να μιλήσει...


Η παρακάτω εκφώνηση είναι εξολοκλήρου στημένη, αλλά εξΗΜΙσείας θα δει το φως (το ιλαρόν; το αληθινόν;) της δΗΜΙοσιότητας, τόσο από την zpiderland (πρώτα) στΗΝ Διαδίκτυο, όσο και από τα ‘διαμάντια’ στο Α’ Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα της ΕΡΤ3 (102FM στην περιοχή τής Θεσσαλονίκης και 100,8FM για τη ΒΑ Ελλάδα). Στο ραδιόφωνο, η ατάκα θα ερμηνευτεί λάιβ, σε πραγματικό χρόνο, από το ολόγραμμα του συντάκτη της, Γιάννη Σ-ΗΜΙ-αντήρα, κάπου ανάμεσα στις 22:30 με 22:45, τη Δευτέρα, 07 ημιΦεβρουαρίου 2005:

<… Το ποι-ΗΜΙ-τάκι που θα σας απαγγείλω σε λίγο, συνακροατές μου, πραγματικά θα μπορούσε να το είχε γράψει οποιοζδήποτε. Ελπίζω ότι είμαι ο πρώτος που το γράφει ή έστω ότι είμαι ο πρώτος που το δ-ΗΜΙ-οσιοποιεί με κάπχοιον τρόπο, άρα και ο πρώτος που το κατοχυρώνει. Δεν σας κρύβω ότι, με όλον αυτόν τον θόρυβο που προκλήθηκε γύρω από το ΗΜΙ, φοβήθηκα μήπως με προλάβει, και το γράψει άλλος πριν από μένα. Στο ποιΗΜΙτάκι αυτό συμπυκνώνω (παστώνω ασούμε) μερικές στοιχειώδεις εμφανίσεις τού ΗΜΙ στον λόγο μας, σε κάθε του μορφή, είτε ΗΜΙ, είτε ΙΜΗ, είτε ΟΙΜΗ, είτε όπως στον διάτανο γράφεται το ηχητικό αντίστοιχο του ‘ΙΜΙ’. Και εξυπακούεται ότι το ποιΗΜΙτάκι προσφέρεται στην κοινωνία των ‘διαμαντιών’ …μισοτΙΜΗς. Τίτλος: ‘τΙΜΗ δεν έχει το ΗΜΙ’.


τΙΜΗ δεν έχει το ΗΜΙ’

Πόσο πάει το ΗΜΙ στη μαύρη αγορά των λέξεων;
Το ΗΜΙ τιμή δεν έχει, και χαρά στον που το έχει.
Χαρά στον ΗΜΙγυμνο, ασούμε. Στον ΗΜΙμαθή. Στον κΟΙΜΙσμένο. Στον Σ-ΗΜΙ-τη, τον πρώην πρωθυπουργό.
Στον ποιμένα, που είναι πΟΙΜΗν. Χαρά και στους καημούς, που είναι καΗΜΟΙ.
ΑμΙΜΗτο ΗΜΙ, σε βάζουμε συχνά στο στόμα μας,
Μα -αλΙΜΙονο!- ελάχιστα σε υμνούμε.
Γιατί μάς έφαγε η πλεονεξία και η φαταουλιά.
Γιατί τα θέλουμε όλα. Τα μισά δεν μας αρκούν.
Γιατί μάς έμαθαν να στοχεύουμε στο άπαν, και να κυνηγάμε το όλον,
Παρότι: ‘ουδείς ΗΜΙμάρτητος ΕΙΜΗ μόνον το ΗΜΙ’.
Δεν μας βολεύει πια το ΉΜΙσυ, κι ας το μνημονεύουμε συχνότερα -τι παράδοξον- από το ολόκληρο
στις καθημερινές συζητήσεις μας.
Μα εμένα και τα αδέρφια μου μας πνίγει το δίκιο σου, ΗΜΙ μου περιφρονΗΜΙένο.
Και, για πείζμα στην μονοκρατορία τού ολόκληρου, οργανώνουμε τον λόγο μας γύρω από σένα.
Λέμε -και γράφουμε- επίτηδες:
ημιΈλληνας, ΟΙΜΗνες (Ιανουάριος, Φεβρουάριος και οι ρέστοι), ΗΜΙομοφυλόφιλος, ΗΜΙόμορφος, ΗΜΙπόρνη
Δ-ΗΜΙ-ουργούμε ΗΜΙ, εκ του (Η)ΜΗ όντος, ασούμε.
Εφευρίσκουμε το ΗΜΙ -όπως και να γράφεται επισήμως- εκεί που δεν υπάρχει, εκεί που τελεί εν ΗΜΙυπνώσει.
Δόξα και τΙΜΗ στο ΗΜΙ!
Γιατί κάπχοιος πρέπει να αποκαταστήσει τη χαμένη τΙΜΗ τού ΗΜΙ.
Κι αυτός ο κάπχοιος είμαστε όλοι ΗΜΕΙς. …>

Blog - @ddict

Τα λεγε ο Thas στο blog του... αλλά εγώ δεν το πίστευα. «Είμαι εθισμένος στο blogging, δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν αναβάσω ένα post» είχε πει ο Μαρκ στον Σημαντήρα στην εκπομπή της Πέμπτης (3/2/2005), η οποία ημι-αφιερώθηκε στα weblogs. Αλλά εγώ τίιιιποτε εκεί το χαβά μου. «Blog – addict δηλαδή» αναφώνησε ο Σημαντήρας και αμέσως σκεφτήκαμε κι εγώ κι ο Μάρκ «Blog – addicted, ωραίος τίτλος για post». Παρ’ όλα αυτά δεν είχα πάρει στα σοβαρά την ιδέα. Τουλάχιστον όχι πριν το βράδυ της Παρασκευής.
Μετά από μια κουραστική μέρα, ξέρω ότι πρέπει να βγώ έξω με παρέα. Θα προτιμούσα να μείνω σπίτι το συγκεκριμένο βράδυ, όμως έχει γενέθλια η Μαριλίτσα. Ε χαλάλι της λοιπόν, ας είναι. Η ώρα ήταν 22:20 όταν πάρκαρα κοντά στη Βενιζέλου. Ο ΣημαντήρΩας μόλις έχει βάλει (κακοσύνη σου Γιάννη) το κομμάτι που του ζητούσα, κάπως επίμονα είναι η αλήθεια, τον τελευταίο καιρό (‘Dark Half’ από τους ‘Σχήμα’). Κλείνω το ραδιόφωνο και φεύγω. 22:25 βρίσκομαι σε ταβέρνα της περιοχής μαζί με τα περισσότερα μέλη της παρέας μου. «Α βρε Μαριλίτσα, μόνο εσύ λείπεις» σκέφτηκα από μέσα μου. 22:40 έχουμε πλέον μαζευτεί όλοι και το τσιμπούσι σιγά σιγά ξεκινάει. Όλα ωραία λοιπόν, γιατί όμως νιώθω λίγο αμήχανα; Γιατί δεν κατεβαίνει μπουκιά; Τι είναι αυτό που μου λείπει; Τι δεν πάει καλά με την όλη υπόθεση; «Θεέ μου» συλλογιέμαι, «χάνω τα ‘Διαμάντια’ και με πιάνει πάλι το στερητικό σύνδρομο». Κι όμως δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Δεν ήταν μόνο η έλλειψη των ‘Διαμαντιών’ που μ’ έκανε να νιώθω άβολα. 23:00 «θα παίζουν οι ειδήσεις τώρα» σκέφτομαι και εξακολουθώ να αναζητώ την αιτία του κακού. «Αφού δεν είμαι πλέον εθισμένος στα ‘Διαμάντια’ (μετά από συστηματική θεραπεία που ακολούθησα τα τελευταια 6 χρόνια) , τί είναι αυτό που μου λείπει;».
Ξαφνικά αρχίζω να νιώθω την άμεση ανάγκη να μπώ στο Ιντερνετ. Το Zpiderland@blogspot.com με φωνάζει. Είμαι σίγουρος θέλει τη βοήθειά μου. Τα πόδια μου είναι κομμένα. Το κεφάλι μου καζάνι και ξαφνικά μέσα στη θολούρα μου βλέπω μπροστά μου ένα τεράστιο @ (photo1), λες και μου ζητούσε να ελέγξω το blog μου το συντομότερο δυνατό. «Απίστευτό, δε μπορεί...».Ταρακουνάω το κεφάλι μου και διαπιστώνω ότι το γιγάντιο @ εξακολουθεί να με κοιτάζει κατάματα. Κι όμως δεν παραφρόνησα ακόμη, το @ βρίσκεται μπροστά μου ζωγραφισμένο πάνω στην ετικέτα ενός μπουκαλιού (photo 2). «Αν είναι δυνατόν, τί δουλειά έχει εδώ αυτό το @ !;!;». «Blog addict» αντήχησε η ΣημανηρΩική φωνή μέσα στο μυαλό μου και κατάλαβα ότι είχα πράγματι έτοιμο τον τίτλο για το επόμενο post.

photo1: terastio @ 


photo2: Mpoukali 


23:10 ξεκίνησα να πνίγω τον καημό μου στο κρασί. Πράγματι ο εθισμός μου μεταμορφώθηκε γρήγορα σε Μεθυσμό*. Η κατάσταση βελτιώθηκε, αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθούσα να μη μπορώ να διασκεδάσω όπως θα ήθελα.
Η ώρα πλέον είναι 2:00. Έχουμε φύγει από την ταβέρνα και κατευθυνόμαστε (μέσα στο ψοφόκρυο για να μην ξεχνιόμαστε) προς γειτονικό μπαράκι. Η κούρασή μου αφόρητη. Μπαίνοντας στο ‘Κουρδιστό Πορτοκάλι’ («πόσα χρόνια πέρασαν άραγε από την τελευταία φορά που πήγα στο ‘Κουρδιστό’..?») κοντοστέκομαι. «Μάγκες ως εδώ. Αυτό ήτανε την κάνω». Χαιρέτησα την παρέα, φίλησα τη Μαριλίτσα σταυρωτά και έφυγα. Δεν έφταιγε το μαγαζί, απλά δεν άντεχα άλλο.
2:30 φτάνω σπίτι. Φυσικά το βράδυ μου δεν είχε τελειώσει ακόμα. «Κατάααρα» αναφώνησα σαν τον Καμπαμαρού. Το καλώδιο που συνδέει το μόντεμ με την τηλεφωνική γραμμή έχει χαλάσει. Πιάνω κατσαβίδι και κοπίδι και ξεκινώ την επιχείρηση ‘Διάσωση καλωδίου’. Ξεβιδώνω το μαχαιροτό βύσμα (γκργμ ήταν ανάγκη να βάλουμε μαχαιροτό;) και αρχίζω τις δοκιμές. Υπάρχουν 4 καλώδια. Το κόκκινο, το κίτρινο, το μαύρο και το πράσινο (photo 3). Λες και βρισκόμουνα στο ‘Mission Impossible’, προσπάθησα να πετύχω το σωστό συνδυασμό. Δυστυχώς μάταια. Κανένας από τους συνδυασμούς δεν απέφερε τη νεκρανάσταση του καλωδίου.

photo3: bysma 


3:00 αποδέχομαι την ήττα μου. «Ας είναι λοιπόν δε θα μπώ στο Ιντερνετ. Δε θα τα παρατήσω όμως τόσο εύκολα. Θα ετοιμάσω το αρθράκι μου.» Έτσι κι έγινε. Αυτή τη στιγμή γράφω τις τελευταίες γραμμές και η ώρα έχει πάει 3:45 (για την ακρίβεια 4:00 μετά τις τελευταίες διορθώσεις) Ουυυυφ έτοιμο.
Αυτή ήταν η ιστορία μου και όποιος θέλει την πιστεύει. Για να είμαι ημι-ειλικρηνής απέναντί σας, η ιστορία αυτή εμπεριέχει πολλές ανακρίβειες, ημιαλήθειες και ημυπερβολές. Παρ’όλα αυτά, όπως λένε και σε πολλές ταινίες: ‘Η ιστορία αυτή βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα’...
Επιτέλους μπορώ να ξεκουραστώ

Καληνύχτα





* Κατά τη zpiderική διάλεκτο: Μεθύσι + εθισμός = Μεθυσμός. Το ‘υ’ υπερισχύει έναντι του ‘ι’.
Με την ίδια λογική ημι – υπερβολές = ημυπερβολές

Δύσκολοι καιροί για ήρωες...

Ευτυχώς για την πάρτη μας καθαρίζει ο Σημαντήρωας. Τον Γιάννη Σημαντήρα (ή Σημαντήρωα όπως αυτόαποκαλείται τον τελευταίο καιρό) τον πρωτοάκουσα πριν από 6-7 χρόνια. Αρκούσε μια μόλις εκπομπή για να εμφανιστούν τα πρώτα σημάδια εθισμού. Ασταμάτητος ρούλος παιζόταν καθημερινά στα τύμπανα των αυτιών μου, ενώ η κοιλιά μου γουργούριζε αδιάκοπα σαν τις γουργουριστές κιθάρες που άκουγα στις εκπομπές του. Τα δε Σαββατοκύριακα ζούσα σε μια κόλαση, καθώς αντιμετώπιζα στερητικό σύνδρομο. Εκείνη την εποχή ο Σημαντήρας εκτελούσε πιστά, ως πρότυπο εργασιομανούς δημοσίου υπαλλήλου, τη ραδιοφωνική του υπηρεσία σε ωράρια που θύμιζαν γερμανική σκοπιά (2-4 π.μ.).
Μέσα από τα μπουντρούμια της Αγγελάκη 14 ο ‘ήρωας’ εξακολουθεί να παρουσιάζει τα ‘Διαμάντια’ (μέσω της συχνότητας του 102FM), τα οποία κλείνουνε φέτος 10 χρόνια παρουσίας στα κρατικά ερτζιανά. Πρόκειται για την πιο cult ημιδιαστροφική εκπομπή που μεταδίδεται, μέσω του 102FM για τη Θεσσαλονίκη και τη συχνότητα των 100.8FM για τη βορειοανατολική Μακεδονία, κάθε βράδυ και για δύο ολόκληρες ώρες από τις 22:00 ως τις 00:00. Ο Σημαντήρωας μοιράζεται με το δικό του μοναδικό τρόπο τις πανκ – ροκ εμμονές του με το εθισμένο πλέον στα ‘Διαμάντια’ ακροατήριό του. Ο Χ.Κ., ο Λόλας, ο δράκος της κοιλιάς, η μαμά ρόκερ, ο Μάρκ, η Τίνα και η Βίκυ είναι ορισμένοι από τους ορκισμένους οπαδούς της εκπομπής.
Αξίζει να τον ανακαλύψετε

Στιχοπλοκή

Θάνατος στη δεύτερη στροφή

Μέσα στων στίχων τα στενά - με πήρε από πίσω
μ’ ακολουθούσε σταθερά - κι είπα να προσπαθήσω
να της ξεφύγω τρέχοντας - στην άλλη στροφή να στρίψω
μ’ αυτή ήτανε ήδη εκεί - και μου είπε να υποκύψω

Αλήθεια τρόμαξα πολύ - δεν ήξερα τι να κάνω
να υποξύψω; κι αν αυτή...ήθελε να πεθάνω;;;
Γι αυτό τσαμπουκαλεύτηκα – και τράβηξα πιστόλι
και πριν προλάβει να κρυφτεί ...
ΜΠΑΜ


Τη σκότωσα


Σκότωσα την ομοιοκαταληξία
Τώρα πλέον στους στίχους μου δεν πετυχαίνω ρίμα
και σα να μην έφτανε αυτό
ηρθε η αστυνομία

Τους είπα πως ήταν αυτοάμυνα
δε με πίστεψε κανείς τους
και τώρα που να απευθυνθώ
το δίκιο μου να γυρέψω... ;


* η λέξη δίκιο χρησιμοποιείται ως φόρος τιμής προς το μέγιστο ποιητή πλην τίμιο ραδιοφωνικό παραγωγό Γιάννη Σημαντήρα, τα ποιήματα (ιδιαίτερα το ‘Απόλυτο Δίκαιο’) του οποίου αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης τόσο για εμένα όσο και για πολλούς άλλους από τους ακροατές της εκπομπής του.
Περισσότερες λεπτομέρειες για τον Σημαντήρα στο επόμενο post…




Για να εξηγούμεθα, η παρωδία ποιήματος που μόλις διαβάσατε έχει να κάνει με το σημερινό προβληματισμό του Zpi, ο οποίος (ο προβληματισμός, όχι ο zpi) έχει όνομα και λέγεται ‘ομοιοκαταληξία’.

Πόσο απαραίτητη είναι αλήθεια η παρουσία της ομοιοκαταληξίας στους στίχους των τραγουδιών ή των ποιημάτων; Πριν από μερικές μέρες ανέβασα το post με θέμα το ‘Αλφαβητάρι του Διαβόλου’. Ο Γιώργος Μπλανάς έχει αναλάβει τη μετάφραση των λημμάτων του Αμπρόουζ Μπηρς από τα αγγλικά στα ελληνικά. Στον πρόλογο του βιβλίου ο Γιώργος Μπλανάς αναφέροντας δυο τρία πραγματάκια για τον εαυτό του γράφει:

«Οι αναγνώστες που γνωρίζουν πως έχω την κακή συνήθεια να γράφω ποιήματα, χωρίς να σέβομαι – ως όφειλα – τα πάνσοφα προγονικά μας μέτρα και τις ιερές ομοιοκαταληξίες μας...»

Είναι λοιπόν η ύπαρξη των ιερών ομοιοκαταληξιών μας τόσο απαραίτητη στα τραγούδια; Είναι γεγονός πως χωρίς την ομοιοκαταληξία τα τραγούδια δε θα ήταν εύηχα. Πολύ πιθανό ορισμένα από τα κομμάτια που μας έχουν σημαδεύσει, να κρίνονταν ως αδιάφορα χωρίς τη χρήση της ομοιοκαταληξίας. Από την άλλη όμως ποιός ξέρει άραγε πόσοι ψαγμένοι στίχοι προσαρμόστηκαν ή πετάχτηκαν στα αζήτητα μόνο και μόνο επειδή ο στιχουργός δεν κατάφερε να περιγράψει τα συναισθήματά του πετυχαίνοντας ρίμα. Ωραία τα εύηχα ομοιοκατάληκτα τραγούδια λοιπόν, πολύ πετυχημένη και η συνταγή του ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου στα ποιήματα, αλλά πιστεύω ότι όταν ο στιχουργός θέλει να μοιραστεί αληθινά συναισθήματα, όταν δηλαδή οι στίχοι του έχουν δύναμη και μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα, θα πρέπει να έχει το θάρρος να προσπεράσει τους μη αναγκαίους περιορισμούς, που καλούνται να φιλτράρουν την έμπνευσή του, και να γράψει τους στίχους του κομματιού χύμα, όπως ακριβώς τους σκεφτόταν για πρώτη φορά πριν πιάσει την πένα του για τους καταγράψει.

Φεβρουάριος: μήνας χωρίς κινητό

Εσείς είστε ακόμη εξαρτημένοι στο κινητό σας?!?!?

Ο Άγγελος έκανε την αρχή. Ποιός ήρωας θα ακολουθήσει;

Πολλές μελέτες έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια σχετικά με το πόσο βλαβερή μπορεί να αποδειχθεί η καθημερινή χρήση των κινητών τηλεφώνων. Δυστυχώς έχασα το ντοκυτμαντέρ του Κούλογλου, το οποίο όπως με έχουν ενημερώσει, απέδειξε ότι η χρήση των κινητών τηλεφώνων είναι ιδιαίτερα επιβλαβής.

Εκτός από την ακτινοβολία όμως, αυτό που με ενοχλεί ακόμη περισσότερο είναι ο εθισμός του κόσμου στο κινητό του τηλέφωνο. Μέσα στους εξαρτημένους συγκαταλέγω και τον εαυτό μου. Ίσως να μην είμαι πολύ εθισμένος στο κινητό μου, παρ' όλα αυτά σίγουρα νιώθω κάπως άβολα όταν πχ ξεχνάω το κινητό στο αμάξι και πρέπει να συνεχίσω τη μέρα μου με την πιθανότητα να δεχθώ κλήσεις τις οποίες δε θα μπορέσω να απαντήσω.

Αποφάσισα λοιπόν να ακολουθήσω τον Άγγελο στον αγώνα του και να αφήσω το κινητό στην άκρη για ένα μήνα, έτσι από περιέργεια για να δώ πόσο δύσκολη ιστορία θα είναι η κινητο-αποτοξίνωση...

TV-Gamble

Πριν από 1.5 χρόνο το TV Μακεδονία μας εξέπληξε ευχάριστα με την προβολή αγαπημένων σειρών όπως 'Simpsons', 'Futurama' και 'Married with children'. Φέτος φαίνεται πως στερέψανε οι ξεχασμένες σειρές που έπαιρνε το κανάλι από τα αραχνιασμένα συρτάρια του Antenna. Έτσι λοιπόν οι ειδήμονες του καναλιού κρίνανε ότι θα ήταν καλή ιδέα να γεμίσουν το πρόγραμμα προβάλλοντας καθημερινά live ιπποδρομικούς αγώνες. Έτσι κι έγινε. Το πρόγραμμα του TV Μακεδονία διακόπτεται κάθε δυό και τρείς λόγω αναμετάδοσης ιπποδρομικών αγώνων.
Ο Zpi νιώθει την ανάγκη να ευχαριστήσει τον υπεύθυνο προγράμματος του καναλιού για την αξιέπαινη αυτή πρωτοβουλία. Επίσης θα ο Zpi θα ήταν ευτυχισμένος αν, αφού πρώτα δώσει ο speaker οδηγίες ώστε να ξέρουμε τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι που χρησιμοποιεί στο τέλος της αναμετάδοσης (όπως γκανιαν, πλασέ κτλ), φρόντιζε ο υπεύθυνος προγράμματος να κλειστεί συμφωνία αναμετάδοσης αγώνων σκυλοδρομίας. Επίσης το κανάλι θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει το πρόγραμμα με κυνομαχίες, κοκορομαχίες και αγώνες δρόμου κατσαρίδας (αγαπημένο χόμπυ φυλακισμένων), ενώ για τη μεταμεσονύχτια ζώνη θα ταίριαζε γάντι μια εκπομπή με τηλεφωνική συμμετοχή τζογαδόρων τηλεθεατών, όπως τηλέ-πόκερ, τηλε-blackjack, ή τηλε-ρουλέτα, όπου οι παίχτες θα μπορούν να παίζουν ζωντανά το αγαπημένο τους παιχνίδι ποντάροντας χρηματικά ποσά, τα οποία βέβαια δε θα ξεπερνούν το όριο της πιστωτικής τους κάρτας, την οποία και θα έχουν δηλώσει στην τηλεφωνήτρια προτού βγούν στον αέρα.
Πάντως όσο αστεία κι αν ακούγεται η τελευταία πρόταση, πιστεύω ότι δε θα αργήσει και πολύ να έρθει η μέρα που θα προβληθεί εκπομπή τέτοιου τύπου μέσω χρήσης interactive tv. Μάλιστα στοιχιματίζω (τί νομίζατε κατα βάθος κι εγώ αρρωστάκι είμαι) πως το ρόλο του τηλεγκρουπιέρη θα αναλάβει κάποιος μελλοντικός παίχτης ριάλιτυ τηλεπαιχνιδιού του Antenna, αφού πρώτα τελειώσει τη θητεία του στο TV Μακεδονία ως παρουσιαστής-σχολιαστής του Fame Story live 13.
Θα τον θυμηθείτε τον Zpi μια μέρα.